9 jaar geleden
Onvoorstelbaar: wie laat een kind nou 'stikken'?
We hebben het kinderfeestje al in onze vorige woonplaats gevierd, maar onze grote smurf is nu dan echt bijna jarig. Vijf jaar!
Vijf jaar alweer, wat vliegt de tijd. Het is een rare tijd nu. We zijn kort geleden verhuisd, wat op ons hele gezin een behoorlijke impact heeft (gehad). Zoonlief heeft begin april zijn kinderfeestje gevierd met zijn vriendjes en vriendinnetjes in onze vorige woonplaats, waar ik nu met weemoed aan terugdenk, want hier zijn we echt nog niet gewend, behalve opa kennen we niemand en er heerst hier een heel ander sfeertje dan we gewend waren, met name op de basisschool van zoonlief. Pas zei een vriendin dat daar twee jaar voor schijnt te staan, wennen aan een nieuwe woning/woonplaats. Wie dat beweert weet ik ook niet noch hoe die persoon daar bij komt. Maar dan kunnen we nog wel even... En nu komt dus echt de dag van zijn verjaardag dichterbij. Er wordt weer getrakteerd, maar een kinderfeestje... hij weet al wel een paar kinderen bij naam, maar van vriendjes is nog geen sprake. Helaas is hij jarig op mijn werkdag, dus moeten we het van de avond hebben. Gelukkig komen een broer van me en mijn vader langs. Verder laat namelijk iedereen het afweten, ook voor de dagen erna. Zelfs in het weekend beweert iedereen het te druk te hebben. Het voelt helemaal triest, omdat de liefste oma die je je maar kon voorstellen, mijn moeder, er sinds januari niet meer is. Maar zo'n gebeurtenis verandert verder niets. Niemand die bedenkt dat dit voor een jongetje van bijna 5 wel heel sneu is. Je lieve oma die er voor het eerst niet meer bij is en vervolgens ook bijna geen verdere visite meer. Terwijl een feestje voor mijn kinderen per definitie bestaat uit taart en visite en pas op de derde plek komen de cadeautjes als antwoord. Mijn verjaardag, eind april, wilde ik geruisloos voorbij laten gaan, maar dat vonden ze heel vreemd. Komt er he-le-maal niemand mam? vroeg mijn zoontje. Het is niet te verkroppen dat mijn zussen en andere broer zo weinig feeling hiervoor hebben. En dan te bedenken dat we al-tijd komen opdraven bij verjaardagen van hen en van hun kinderen, hoe ongeïnteresseerd zij ook zijn. Wat moet je daar nou mee. Ik ben eigenlijk wel helemaal klaar met een aantal familieleden die het wel vaker hebben laten afweten. Maar aan de andere kant... het is het enige wat je hebt. Maar moet je dan altijd maar toegeven, voor een ander door het stof gaan, braaf opzitten en pootjes geven bij wat zij willen en andersom alles pikken? Momenteel kan ik wel janken. Wat is dit oneerlijk...
Marieke80
He, wat naar voor je! Neeltje heeft inderdaad een punt. Maak heel duidelijk hoe belangrijk dit voor je is en hopelijk doen ze daar wat mee.
braamn
Bah, ik begrijp goed dat je je rot voelt. Een gesprek aangaan, zoals Neeltje ook zegt, lijkt me inderdaad een goed idee, want misschien zijn zij zich niet bewust wat dit voor impact op jou / jullie heeft? Veel sterkte!
2boysanda?
Ik begrijp heel erg goed dat je boos en teleurgesteld bent. Heb je je familie laten weten hoe belangrijk het voor je is dat zij komen? Misschien hebben zij het er ook moeilijk mee dat je moeder er niet meer bij is en proberen ze de feestelijkheden een beetje te vermijden. Natuurlijk ben ik het met je eens dat ze hun gevoel dan even opzij moeten zetten, aangezien een vijfjarig kind daar niets aan kan doen, maar misschien helpt het als je met ze in gesprek gaat. Dus niet meteen boos worden, maar vragen naar de werkelijke reden waarom ze niet willen/kunnen komen. Zij kunnen nou eenmaal niet in jouw hoofd kijken, dus weten misschien niet eens dat jij hier zo mee zit. Of heb ik het mis?