Ontzwangeren

Precies negen maanden en een week was ik zwanger, precies negen maanden en een week is mijn dochter Emily nu. Allebei duurde het even lang, maar toch leek mijn zwangerschap velen malen langer te duren. De tijd kroop, kon niet wachten om haar in het echt te zien en heerlijk te knuffelen. En toen ze er eenmaal was vloog de tijd. Ik kan me nu al bijna niet meer herinneren dat ik een klein baby'tje in mijn armen had, laat staan dat ik zwanger was.

Ze zeggen dat, de tijd die je zwanger was, nodig hebt om daarna weer te 'ontzwangeren'. Je lichaam moet herstellen en heeft hiervoor net zoveel tijd nodig als een hele zwangerschap. Dus als het goed is, moet ik nu weer helemaal zijn zoals ik hiervoor was? Ik denk dat het ontzwangeren voornamelijk psychisch is, de balans vinden tussen het moeder- en jezelf zijn.

Toen Emily net geboren was draaide mijn hele leven om haar. Alles wat ik deed op een dag, een paar maanden lang, was voor haar. Dat is ook niet zo raar, het is allemaal nieuw en vraagt continu je aandacht.

Na vijf maanden merkte ik dat het nieuwe er af was en ik kreeg weer zin om dingen voor mezelf te doen. Elke dag werd ik wakker met het idee "ik ga vandaag dit en dit en dat doen, ik heb er zin in".

Uiteraard had ik veel te weinig tijd om al deze dingen te kunnen doen, waardoor ik, na enkele weken dit geprobeerd te hebben, in tranen uitbarstte.

Na een gesprek met mijn man Rick probeerde ik mijn gedachten om te draaien. Niet: "Oke, ik neem even pauze van wat ik aan het doen ben en ga, als Emily slaapt, weer verder", maar "Ze slaapt, nu heb ik even tijd om iets voor mezelf te doen". Eigenlijk doe ik precies hetzelfde, maar de gedachte is heel anders.

Dat is het lastige als je thuisblijfmoeder bent, want je werk en je privéleven (dingen voor jezelf) zijn allebei op dezelfde plek.

Uiteindelijk zie je niet meer wat voor jezelf is en wat je werk, waardoor je bij allebei het gevoel hebt dat je nergens aan toe komt en ergens iets fout doet.

Het heeft even geduurd voordat ik met die gedachte kon leven, maar, na negen maanden, heb ik eindelijk mijn draai gevonden. Een perfect balans tussen moeder zijn en mezelf zijn. Wanneer doe ik iets voor mezelf, wanneer besteed ik volledig de tijd aan mijn dochter. Niet meer het gevoel hebben dat ik nergens meer aan toe kom. Ik denk dat ik nu wel kan zeggen: "Ik ben ontzwangerd".