Ontslagen omdat mijn dochter te vaak ziek was..."Je zoekt je beter een part-time job nu je moeder bent"

Ik ben al van toen ik enorm jong was een enorm ambitieus persoon. Mijn vader is altijd iemand geweest die zijn carrière enorm serieus nam en dan ook altijd hard heeft gewerkt voor waar hij nu staat. 

Het was dan ook geen verassing voor mijn ouders, dat ik diezelfde gedrevenheid in mij heb zitten en iemand ben die enorm veel energie in het opbouwen van een carrière steekt. Toen ik mijn diploma boekhouding en economie op zak had, ben ik direct naar het buitenland vertrokken om daar te wonen en te werken voor 1 jaar. Dit puur om zelfstandigheid, karakter en volwassenheid op te bouwen en natuurlijk ook mijn talen te optimaliseren. 

Eenmaal terug in België leerde ik mijn partner kennen en had ik een goede job, maar deze had niet echt veel doorgroei mogelijkheden. Dus vol motivatie en ambitie nam ik ontslag op mijn huidige job en ging ik de uitdaging aan in een hele andere richting ... De interiem wereld. 

Disclaimer: Ik ga geen bedrijven en namen noemen in deze blog. Deze blog is niet bedoeld om een bedrijf of personen naar beneden te trekken en aan te vallen. Maar dit is iets dat mij toen enorm geraakt heeft, mij een zware slag heeft gegeven en ik veel uit heb kunnen leren. Ik vind het dan ook belangrijk dat ik dit verhaal kan delen met andere mama's die hier misschien zelf ook mee sukkelen. 

I'm all about spreading love <3

Maar dus... De wondere interne wereld van 'Den Interiem' (op zijn Vlaams). 

Toen ik mijn eerste dag op het werk aankwam, zat de sfeer al goed. Ik merkte wel dat ik niet het standaard persoon was (ik was bijvoorbeeld de enige met tattoos), maar dit stoorde niemand (voor zover ik wist). Na een maand on the job, kreeg ik alles al goed onder de knie en kon ik eigenlijk al zo goed als zelfstandig alles afwerken en mijn klanten managen. 

Na 4 maanden, brak de hel los... Aurora was nog geen jaar en kreeg buikgriep mee van bij de onthaalmoeder (we kennen het verhaaltje allemaal wel). In de ochtend ging mijn telefoon "Hi Justine, is het mogelijk om Aurora te komen halen? Ze is enorm ziek." 

Als moeder is deze keuze voor mij enorm snel gemaakt. Ik excuseer me tegenover mijn collega's en rond snel alles af en zorg dat ik gewettigd afwezig ben met een attest van de kinderarts. Deze stelde me voor dat ik toch enkele dagen bij mijn meisje bleef, zodat ze in goede handen was. Wel enkele dagen later, je raad het wel al, had ik de buikgriep te pakken gekregen (enorm fijn altijd). Ik was dus al een week afwezig... 

Na een paar bewogen maanden met Aurora die nog een aantal keer ziek valt, komen we bij de feestdagen. Wel... Blijkbaar sluit onze onthaalmoeder van 23december tot en met 1 januari... Het was ons eerste jaar bij een onthaalmoeder en dit wisten we dus niet (geen mailtje gekregen of iets). Daar stond ik dan voor de deur om 7u30 in de ochtend. 

Wat moest ik doen? Mijn ouders waren aan het werk en mijn partner heeft een enorm veeleisende job als manager in de sales en kon het echt niet maken om last minute nu weg te vallen. Dus was wederom mijn keuze snel gemaakt... Ik moest bij mijn meisje zijn...Haar op nog geen 1 jaar alleen laten thuis is niet echt een optie.

Thuis werken was geen optie (dit was voor corona) en dus was het onbetaald verlof geworden (ook altijd fijn). Toen de feestdagen achter de rug waren, ging ik met nieuwe moed aan het werk. Mijn partner ging meer inspringen bij ziekte van Aurora en ik ging me weer kunnen focussen op de opleiding die ik nog ging krijgen en mijn carrière in het algemeen. 

Niet echt dus... 2 dagen na ik terug was, moest ik op gesprek in een ander kantoor. Mijn manager (een jonge man die nog in de fleur van zijn jonge leven was) zat me daar op te wachten. De deur was nog niet achter me dicht, of hij kwam al direct 'to the point'. "Het lukt niet hé... We zien dat je niet meer gemotiveerd bent en vaak afwezig, met je dochter elke keer weer als excuus. Kinderen zijn niet zo vaak ziek Justine. We hebben dus besloten de samenwerking hier stop te zetten en we hopen dat je deze keuze begrijpt." Bam, dat was het... 

Natuurlijk ging ik hier kalm toch even op in en wou ik uitleggen dat dit wel degelijk door ziekte van mijn dochter was. Maar het enige antwoord dat ik terug kreeg was : "Ik denk dat je beter een part-time job zoekt, zodat je ook nog mama kan zijn. Je kan niet alles willen in het leven."

On that note, heb ik mij rechtgezet en nooit meer teruggekeerd naar kantoor... Die 1ne zin... Die 1ne walgelijke zin. Alsof moeder zijn een zonde is? Alsof een carrière geen optie is omdat ik nu een gezin heb?! 

Dit zat me echt niet goed... Ik zat er weken misselijk van. 

Ik ben lang aan het denken geweest na dat ene gesprek en had zelf angst om nog te solliciteren. Wat als andere bedrijven er ook zo over denken? Wat als mijn carrière een vervlogen kans is? Hoe moet ik nu verder?

Wel dames, moeders, vrouwen... Ik ga jullie 1 iets zeggen. 

We zijn nu ondertussen meer dan een jaar verder en ik heb een enorm knappe carrière als Test Enigeer / QA Officer. Ik werk voor een bedrijf dat in mij investeert, mij de ruimte geeft van thuis te werken en een mama te zijn met een kick ass carrière.

Als je werkgever je niet die ruimte en mogelijkheid geeft, moet je goed nadenken of dit wel de werkgever voor jou is. Want het hele gedoe dat je niet alles kunt hebben in het leven is een grote hoop bullsh*t! (excuseer mijn taal)

Nooit, maar dan ook nooit, iemand je laten kiezen tussen je carrière en je kind. <3