Ons verhaal: Wil je met mij trouwen?

Stan belde me op om te vragen hoe laat ik thuis zou zijn. Ik dacht er niet echt bij na waarom maar ik zou op de normale tijd thuis zijn. Toen ik thuis aankwam met de auto deed Stan de deur open: Ik had je nog niet helemaal terug verwacht eigenlijk. Toen ik binnenkwam branden er een aantal kaarsjes en stond er een kale kerstboom in de kamer waar de lichtjes letterlijk ingegooid waren. Wat is dit, we zouden toch geen kerstboom nemen dit jaar? Vroeg ik terwijl ik me een beetje verward omdraaide naar Stan waarop hij een ring tevoorschijn toverde en op 1 knie ging zitten en mij vroeg of ik zijn vrouw wilde worden. 

Dolgelukkig was ik en natuurlijke zei ik volmondig Ja. We zouden het klein houden en gewoon op een woensdag ochtend naar het gemeentehuis gaan. Ik wilde dit, ik wilde zijn vrouw zijn en de rest van mijn leven met hem delen. Ik wilde dezelfde achternaam dragen als mijn kinderen ook als dat betekende dat het die achternaam was. Toen moesten we het nog vertellen aan familie en vrienden. Stan vroeg me niks op facebook te zetten.

Mijn ouders waren helemaal blij en gelukkig voor ons. Mijn vrienden waren enthousiast en blij. Maar zijn familie dacht hier natuurlijk anders over. Toen we in ondertrouw gingen stond mijn vriendin daar met rijst, ze was zo blij voor me en heeft fotos gemaakt omdat we dit toch vast moesten leggen. In de auto na de ondertrouw hadden we het over de indeling van onze trouwdag. Ik wilde het toch klein vieren met wat vrienden en familie. Stan keerde wat meer inzichzelf.

Hij vertelde het zijn familie, zijn moeder. Die vroeg waarom, waarom zo snel kunnen jullie het niet uitstellen? Stan zou erover nadenken en ook zijn broertje Allen wist ervan. Allen gaf aan dat hij achter Stan zou staan wat hij ook besloot. Stan en ik zijn bij zijn moeder geweest om erover te praten. Zijn moeder wilde alle kosten betalen om alles goed op papier te zetten bij de notaris zonder dat we zouden trouwen. Weer gaf Stan aan dat we erover na zouden denken want hij wilde zijn ouders er wel bij hebben en als we nu zouden trouwen zouden ze niet komen. Wat ik overigens prima vond wat mensen die niet achter ons huwelijk zouden staan wilde ik er niet bij hebben. Stan had Allen aan de telefoon en gaf aan dat we het toch door zouden laten gaan, hij koos voor mij, voor ons. Allen gaf aan dat hij toch wilde komen praten.....

Toen Stan ophing en het vertelde gaf ik meteen aan dat Allen er niet achter stond. Stan gaf aan dat hij Allen toch wilde spreken want Allen zoi getuige zijn en hij is voor Stan ongeveer de belangrijkste persoon uit zijn familie. Allen kwam langs en vroeg waarom we het niet uit zouden stellen, wij gaven aan dat dit is wat wij wilden en dat de rest er eigenlijk niet toe deed. Het gesprek verliep niet soepel Allen ging Stan dingen verwijten over hoe hij alles had aangepakt waarop ik Stan verdedigde aangezien zijn familie hem ook niet veel keus gaf.... Het lag niet geheel aan Stan maar toen werd Allen boos op mij, hoe ik het durfde om zijn moeder slecht te praten.... waarop Stan Allen wegstuurde.

Na 2 dagen ging ik naar mijn vader om met hem te praten, ik wilde de bruiloft uistellen/af blazen want zo wilde ik niet met Stan trouwen. Ik kon het niet wetende dat hij mij het jawoord zou geven terwijl hij niet volmaakt gelukkig was. Mijn vader gaf aan dat wat ik ook zou kiezen hij er begrip voor zou hebben en achter mijn keus zou staan. Savonds toen Stan thuis kwam vertelde ik hem dat we niet zouden gaan trouwen, niet omdat ik niet met hem wilde trouwen maar omdat ik wilde dat hij gelukkig zou zijn.

We waren intens gelukkig en ik besefde mij hoeveel ik van hem hield. Zijn geluk stond voorop hij stond op mijn nummer 1. En ik wist toen zeker dat dit mijn man was met of zonder papiertje.... Hij was de vader van onze zoon en we zouden altijd verbonden zijn.