Onmenselijk verdriet

Vanmiddag had ik mijn vader aan de telefoon. We hadden het over een berichtje op nu.nl. De treinen reden 'weer eens' niet door 'een aanrijding met een persoon' en ik vertelde nog tegen mijn vader dat ik het idee had dat er de laatste tijd wel heel veel zelfmoord wordt gepleegd op mijn traject. Bijna iedere week hoor ik wel een bericht over 'een aanrijding met een persoon', meestal het synoniem voor zelfmoord.

Een uur later belde mijn vader mij op met de mededeling dat hij wist wat er gebeurt was: de buurvrouw was komen vertellen dat hun dochter van pas 18 jaar vanmiddag voor de trein is gesprongen. Vanaf dat moment staat de wereld even stil. Ik kan alleen nog maar denken aan die lieve moeder, vader en zusje. Dit verdriet is werkelijk onmenselijk. Nu nog compleet in shock, maar wat moeten ze straks?

Je kind verliezen moet niet kunnen. Nu ik zelf moeder ben kan ik echt misselijk worden van zulke berichten. Wat was ik blij dat ik net 'in het grote bed' nog even warm tussen mijn meiden in Sesamstraat kon gaan kijken.

Ik heb ze nog steviger vastgepakt en geknuffeld dan anders. Dit zijn de momenten waarbij al het andere in het niet valt.