Snap
  • Mama
  • Zwanger
  • vroeggeboorte
  • Mama,
  • zwanger,
  • onzekerheid,
  • angst,

Ongepland een verrassing met onverwacht einde.Deel 8!

In deel 1 tot en met deel 7 kon je lezen hoe ik ongepland zwanger raakte van mijn eerste zoontje

In deel 1 tot en met deel 7 kon je lezen hoe ik ongepland zwanger raakte van mijn eerste zoontje. En dit terwijl ik toen pas vier maanden samen was met mijn man. Na ervoor gekozen te hebben er volledig voor te gaan loopt alles anders dan gepland en belandde ik met 23 weken in het ziekenhuis na een bloeding. Alle hulp mocht niet baten en ik bevielop 4 oktober 2012 van onze eerste zoon Casper die na 1 uurtje te hebben geleefd in mijn armen is gestorven en een sterrenkindje is geworden. Het verwerken en de emoties erna heb ik in de vorige blogs beschreven.
In deze blog lees je hoe ik verschrikkelijk 2013 afsluit en vol goede moed aan 2014 start.
2013 hadden we bij mijn ouders uitgeluid en tevens 2014 ingeluid. Wat een verschrikkelijk emotioneel, verdrietig en zwaar jaar was 2013.

In januari zijn we een weekendje weggegaan omdat we 2 jaar samen waren. Ja, echt pas 2 jaar terwijl we samen al zoveel hebben meegemaakt! We bespreken alles wat we hebben mee gemaakt en hoe het jaar 2013 was en dat we wel echt een hele stevige, goede band hebben gekregen hierdoor.
Tevens start ik in januari weer met gesprekken bij een psycholoog om het verdriet omtrent Casper, mijn schoonvader en beste vriendin te kunnen verwerken. Toch een beetje teveel van het goede om dit allemaal 'alleen' te doen.

Vervolgens gaan we in februari 'nog' eens carnaval vieren. Dit wordt de eerste keer dat ik samen met Marc op stap ga met carnaval maar we zijn er allebei ook wel echt even aan toe. We gaan dus met de auto naar vrienden en daarna verder met de trein om carnaval te vieren in Maastricht, ben benieuwd. Het wordt de eerste keer dat ik weer in een drukke omgeving ga komen. Heb dit meestal vermeden en de keren dat ik in een drukke omgeving kwam kreeg ik paniek- en angstaanvallen (ook voor bij de psycholoog in behandeling geweest).


Een foto zegt meer dan 1000 woorden

Het was een gezellige, leuke avond met een paar glaasjes alcohol (de eerste sinds de zwangerschap van Casper). Ik was redelijk aangeschoten en Marc heeft me dan ook moeten helpen richting trein en auto.

Maart 2014 was de maand waar we tegenop zagen. De maand waarin mijn schoonvader zijn eerste hemeldag zou zijn. De dag waarop we bang zijn dat DE klap bij schoonmoeder echt aankomt omdat ze zich tot nu toe 'groot en goed' heeft gehouden.
Een paar dagen van tevoren ben ik moe, soort van misselijk, veel plassen en heb ik een 'raar' gevoel. Denkend dat het allemaal met de sterfdag te maken heeft. Marc en ik praten veel over hoe het vorig jaar rond deze periode was en de woorden die nog gewisseld zijn met schoonpa.
De sterfdag, de 23e maart is op zondag, de jaardienst wordt dan gehouden. De hele familie is erbij en aan het eind van de dag als iedereen naar huis is, stort schoonmoeder in. Dat zagen Marc en ik al aankomen, schoonbroer, wonend in Zwitserland, niet.
We gaan uiteindelijk vrij laat naar huis maar mijn misselijkheid en raar gevoel blijft. Tevens die dag tien keer naar de wc geweest dus morgen toch maar even naar de huisarts voor een controle op blaasontsteking.
Zo gezegd zo gedaan, gebeld, afspraak gemaakt om 12.00 uur en er met een potje urine heen.
Na 10 minuten werd ik terug de behandelkamer in geroepen met de mededeling dat ik maar even moest gaan zitten.

Door mijn hoofd gaat van alles, OMG, wat nu weer! Jaren geleden al eens een nierbekkenontsteking gehad, zonder pijn, met grote gevolgen en dat was het eerste waar ik aan dacht.
De huisarts vertelde me dat het geen blaasontsteking was maar iets anders.
De woorden die toen volgden deden me helemaal verstijven. Mevrouw H. - U bent zwanger ...

WAT!!!!???? Maar dat kan niet. Ik slik de pil, ben niet ziek geweest, niet vergeten, niet overgegeven, geen diarree, niks, dit is een vergissing, dit kan echt niet.
Nogmaals plassen in een potje en nogmaals testen waar ik naast stond. Wow, de klap kwam hard aan. Van alles gaat door mijn hoofd.

Gaat dit goed komen?
Hoe groot is de kans dat het fout gaat?
Hoe gaat Marc reageren?
Hoe gaan we dit doen?
Ik kan niet nog een verlies meemaken ...

Ik loop naar buiten en besluit Marc meteen te bellen, die wist tenslotte van mijn afspraak, en ik vraag of hij vrijuit kan praten en even kan gaan zitten. En daar volgden de woorden, zo door de telefoon: "Lieverd - Sorry - ik ben zwanger!"
Reactie: "Uhm, weet je dat zeker? Wat nu?"
Ik: "Ja weet ik niet, verloskundige bellen? Ziekenhuis bellen? Kijken naar opties enzovoort. Praten er straks wel over".

Richting huis stop ik meteen even bij mijn moeder en bij binnenkomst zegt mijn moeder meteen: "Wat is er muisje" (mijn moeder's koosnaam voor mij) en ik vertel haar dat ik zwanger ben en gewoon echt even niet weet wat ik moet voelen en doen.
Ze knuffelt me en zegt dat het ziekenhuis een goede is om contact mee op te nemen en verder straks goed met Marc te praten.

Bij thuiskomst praten Marc en ik erover en we besluiten het gesprek in het ziekenhuis af te wachten en dan een plan te maken. Blij konden we nog niet zijn, vanwege de voorgeschiedenis.
Gepland was het niet maar de woorden van schoonvader bleven door mijn hoofd spoken en er nu één dag na jaardienst achter komen was toch wat bijzonders.

Een paar dagen later konden we al terecht in het ziekenhuis bij de gynaecoloog die mij ook bij Casper heeft begeleid (gaf een fijn gevoel).
Allereerst werd er een echo gemaakt om te kijken of het een 'goede' zwangerschap was en hoe ver ik al was.
En wat was die eerste echo spannend, er klopte al een hartje, OMG, wow! Op dat moment werd ik overmand door emoties. Ik voelde ergens blijdschap maar verder vooral angst en verdriet.


De eerste echo

Er werd gelijk besproken hoe het aangepakt zou worden:
iedere 2 à 3 weken controle van de urine
iedere 4 weken een echo
iedere 4 weken een meting van de baarmoedermond lengte
vanaf 13 weken plaatsen van een cerclage
vanaf 16 weken gaan spuiten met proluton en vanaf week 20, waarschijnlijk, volledige rust.

De gynaecoloog ging er zo bovenop zitten en deed zo goed als hij kon een belofte dat het dit keer goed zou gaan en goed zou komen en dat ik, in zijn carrière, zijn allerlaatste patiënt zou zijn.

We gingen naar huis, met de echo foto's in onze handen. En beiden konden we even lachen, echter de onzekerheid en angst had de overhand.
Thuis praatten we er veel over en besloten we het zolang mogelijk geheim te houden, behalve tegenover onze ouders. Ook praktische zaken bespraken we: hoe gaan we het doen, zijn we er klaar voor, kunnen we dit enzovoort. Maar na een paar dagen waren we vooral blij dat ons dit wonder werd gegeven, ongepland maar wel zó welkom.

Maar na 8 weken kon je al niet meer om mijn buik heen en besloten we om het mensen te vertellen, maar dan wel op een leuke, originele manier.

Buik met 8 weken

Ik besloot om zelf een foto en een kaartje te maken met daarop de aankondiging van onze tweede zwangerschap. En deze kaarten zouden we dan geven aan mijn broertje, mijn nicht en een paar goede vrienden.

De voorkant van de kaart En dit is de binnenkant van de aankondiging

De reacties die volgden waren zo divers: van vrolijkheid, tot tranen, tot onrust en allerlei vragen. En bij iedereen vertelden we dan ook hoe de planning was.

In deel 9 het vervolg van deze tweede zwangerschap!

6 jaar geleden

Net in 1 ruk al jouw blogs gelezen, jeetje heftig! Wat heb je een hoop mee gemaakt al. Maar ik ben lees dat je toch wel weer zwanger bent en nadat ik even gespiekt heb in jouw intro; je hebt een gezonde zoontje hebt! Geweldig!! ❤️