7 jaar geleden
Onderweg naar Verwegistan
Een voor mij even ander onderwerp dan mijn verhaalblog. Mijn man wordt binnenkort uitgezonden en ik weet niet wat ik ervan moet denken.
Terwijl ik dit schrijf heerst er een soort sereniteit in mijn huis. Mijn jongste ligt heerlijk te slapen met haar duimpje in haar mond en mijn oudste ligt lekker op de bank onder een dekentje Nick jr te kijken. Ik zit lekker achter de computer met een kop thee te kijken naar vakanties. Ik had de vader des huize beloofd dat ik vandaag zou gaan wassen en verder zou gaan met het huishouden maar vanmorgen besloot ik een heerlijk rustig dagje te houden waarbij niks moet en alles mag. Het is een rommel maar het stoort me niet. Mijn zoontje geniet zichtbaar en om eens even gek te doen eten we pancakes als ontbijt, soep als lunch en als avondeten staat wel een gezonde maaltijd op het menu. Wat ben ik toch blij met mijn gezinnetje!
Toch staat ons iets groots te wachten. Mijn man gaat binnenkort op uitzending. Bijna 6 maanden. Voor zijn werk is hij wel vaker weg maar nooit langer dan een maand. Binnenkort hebben we een informatiedag. Dan krijgen we te horen over de taken die ze moeten doen en over huisvesting etc.
Toen ik 9 jaar was, is mijn oom op uitzending geweest in Kosovo. Een VN missie. Ik vond dat toen erg moeilijk en snapte niet zo goed waarom hij daarheen moest. Het antwoord: "het is nou eenmaal zijn werk" ging er niet in. Ik voelde me er verdrietig. Mijn oom was vroeger een vast onderdeel van ons gezin en ik zag hem ook regelmatig. Maar hij ging en de tijd ging voorbij. Ik kreeg een kaart van hem waar ik enorm trots op was! Naja was, ben eigenlijk. Mijn leventje ging ook verder en voor ik het doorhad konden we hem op gaan halen van het vliegveld! Ik wilde een spandoek maken maar mijn moeder vond het niet nodig. Je moet weten dat mijn ouders vaak vergeten bloemen te kopen voor gelegenheden zoals een toneelstuk bijvoorbeeld (ja mama, als je dit leest ik heb het inderdaad over mijn toneelschool optreden waar iedereen bloemen kreeg van hun ouders behalve ik :P ) of de camera vergeten dus een spandoek was volgens mijn moeder niet nodig.
Ik kan me nog goed herinneren dat we mijn oom gingen ophalen. Ik stond daar vol spanning te wachten tot mijn oom eindelijk kwam. Je hebt van die ramen waar je door kan kijken naar buiten. Bij iedereen die ook maar iets weg had van mijn oom vroeg ik of hij dat was. Tot mijn grote irritatie waren er wel mensen die een spandoek hadden gemaakt voor hun familielid. Ik niet want mijn moeder vond het niet nodig. Eindelijk zag ik daar mijn oom! Ik vloog hem om zijn nek. Ik merkte dat hij anders was. Rustiger. Wel heel blij me te zien. Hij heeft ook een 'lintje'gekregen voor zijn werk daar. Hij kwam terug als een ander persoon.
En daar zit voor mij nu net het probleem. Ik maak me ook erg veel zorgen om mijn man en mijn kindjes. Al denk ik dat mijn jongste er helemaal weinig van meekrijgt. Mijn oudste zal het wel lang vinden zo zonder zijn vader maar zal daar ook flexibel mee omgaan. Maar mijn man en ik zo lang zonder elkaar. Het leven gaat gewoon door voor mij. Als hij dan terug komt heb ik (hopelijk) een heel ritme opgebouwd en dan moet ik me daarna weer aanpassen aan hem. Ik vind het al lastig als hij 4 weken weg is geweest en hij komt weer terug om mijn bed te delen. Als hij er niet is lig ik namelijk overdwars over het hele bed :D Maar ook qua opvoeding. Ik heb een vriendin waarvan haar man net terug is van uitzending ook met een jong kindje. Met haar kan ik er gelukkig goed over praten maar mijn man gaat het veld in. Ook zit hij ergens anders.
Nou zal tijd het leren maar het blijft een vervelend vooruitzicht. We zijn nog niet begonnen met mijn zoontje voor te bereiden want ik vind het daar nog iets te vroeg voor. Wel zullen we dat binnenkort moeten gaan doen. Gelukkig kunnen we face timen en appen dus dat scheelt wel weer.
We hebben gelukkig nog eventjes voor het zover is maar de tijd vliegt.
Maribel91
Ik hoop het maar ik weet het nog niet. Binnenkort een informatiedag. Ik ga er wel vanuit dat hij wordt begeleid als hij weer terug is. Bedankt voor je reactie :)
Henrike Laning
Is er ook ondersteuning voor achterblijvers? Dus informatie over hoe om te gaan met.... Hij zal daar veel indrukken op doen, het is niet niks. Afghanistan is een enorm land waar erg veel gevochten wordt. (Mijn dochtertje is half Afghaans.) Hij zal zeker terugkomen met een heleboel bagage en het zal niet meteen vanzelf gaan om zijn leven hier weer op te pakken. Ik hoop dat jullie daar in begeleid worden, of tips voor krijgen. Sowieso is het al heel wat dat hij zolang van huis is. Maar het gaat jullie vast lukken en als je een uitlaatklep nodig hebt, is Mamaplaats natuurlijk een prima plek! :)
Maribel91
dank je wel! :)