Onder mamma haar vleugels en het liefst nog dichterbij

Wat had ik een grote mond toen mijn dochtertje nog veilig in mijn dikke buikje zat. Naar de creche? Ja natuurlijk! Of ik het moeilijk vind? Nee joh doe niet zo gek! Beetje huilen op het begin hoort er bij. Mamma moet toch echt aan de studie! Of ik dan flesvoeding ga geven? Nope. Gewoon melk even aftappen en meegeven.

Ja…..Nee dus……

Daar was mijn wondertje dan. Een heerlijk klein ding dat met haar lach mijn hele dag liet “shinen”. Wat was (en nog steeds) ik gek op haar! Iedere dag waren we weer onafscheidelijk. Gezellig saampjes de was doen, stofzuigen, boodschappen doen, etc.

Maar….toen kwam de dag. Dat mijn dochtertje naar de crèche moest gaan en ik weer verder moest aan mijn studie. Enne……deze aankomende dag was toch wat anders dan dat ik van te voren had bedacht. Ik kon er serieus niet van slapen de nacht ervoor. Wat een hel! Wat nu als ze niet wilde? Of dat ze haar lieten vallen? Of haar vergaten? Alle rampscenario’s vlogen door mijn gedachten. En daar ging de “coole” nieuwbakken moeder naar een overbezorgde stresskippie.

Daar gingen we dan. Vriend mee, dochter van drie maandjes mee, kleertjes mee, melk mee. Jaja een ding ging echt niet veranderen. Borstmelk zou ze krijgen! Door mijn over bezorgdheid (want ja hoeveel krijgt ze eigenlijk op een dagje? Ze drinkt normaal zo uit mijn tiet!) meteen een lading ingevroren melk meegegeven voor een hele week. ( ik zie de juf nog gek kijken. “uhmm ze komt 1 keer in de week toch? En vandaag tot 12.00?” )

Even tussendoor….dat aftappen is niet aan mij besteed. De elektrische pomp kreeg ik voor geen meter vastgeplakt en de handpomp duurde zooooolang. Ik kon gewoon hele afleveringen op Netflix kijken en nog niet genoeg eruit hebben gepompt.

Netflix…wat een uitvinding. De kleine voeden? Even lekker zitten ( duurde toch al gauw een uurtje) en een aflevering kijken. En ik maar vertellen aan mijn dochter wat er gebeurde. Ze kent nu iig wel de hele Gossip Girl serie uit haar hoofd hihih.

Maar ik dwaal af…..de creche…..

Mijn dochter in mijn armen en een brok in mijn keel liepen we vastberaden het lokaal in. Echt niet dat ik hier ga huilen dacht ik nog. Maar haar overgeven aan de juf? Nope….not even close. Stug bleef ik vragen stellen en dingetjes opnoemen waar ze rekening mee moesten houden. De juf kwam wel steeds dichterbij met een glimlach op haar gezicht. Uiteindelijk hakte mijn vriend de knoop door. “Lief geef haar maar aan haar. Dan gaan we.”

En daar ging ze. Mijn brok in mijn keel werd steeds groter en ik kreeg het gevoel alsof ik moest spugen. De eerste keer weg bij mamma! De juf keek mij verbaast aan. Nee mevrouw ik ga NIET huilen! Maarja dan komt het he? Het moment dat je nog een kusje geeft en toch echt weg moet lopen. Je dochter die je toch (in jouw ogen) verbaasd en met grote ogen aankijkt. (waarschijnlijker dat ze haar luier aan het volpoepen was ofzo , maar goed) en daar liepen de tranen. Ik zweer het je, ik heb nog nooit zulke lelijke smoelen getrokken bij het huilen. Ik vond het zo erg. En mijn vriend maar foto’s maken ( “ ja leuk voor later. Kan ze zien hoe erg mamma het vond” ….en weer bedankt…) maar ook mij gek knuffelend en allemaal redenen opnoemend waarom het goed voor haar was

De redenen waren denk ik niet krachtig genoeg, want tja ze heeft er toen maar twee daagjes gezeten……Ik kon het gewoon niet. Deze twee dagen liep ik huilend door het huis heen en kwam ik niet eens aan mijn huiswerk. Ik wilde dit NIET! Niet al zo vroeg. Als ze 1 jaar is. Dan mag het. Dan kan ze spelen en aangeven wat ze wilt. Nu is het nog maar zo’n hulpeloos wurmpje.

En daar kwam reddende oma. Zij zou haar wel nemen totdat ze 1 jaar werd. (Oma kon er stiekem ook niet tegen)

Eerste verjaardag was voorbij en hup poging nummero dos. Alleen nu was het even anders. Geen dochter achterlaten die het wel prima vond, maar een huilend/ krijsend kindje aan je benen vastgeplakt die het vertikte om los te laten. Het grappige hiervan was dat mamma het kon handelen…..maar pappa niet!

Hij wilde haar absoluut niet brengen. Hij vond het zo zielig. Ook het idee dat ze kon vallen (leerde net lopen) of dat er een keertje iemand niet oplette en een ander kindje haar pijn zou doen, gingen bij hem de hele tijd door het hoofd.

Ik vond het wel wat lastig, maar ik wist zeker dat ze het echt wel leuk zou vinden. Ze is echt een mensen- mens die in haar beste humeur is op feestjes of locaties waar veel kinderen zijn. Dus even doorbijten.

En ja hoor. Al snel duwde ze je bijkans het lokaal uit, zwaaiend en kushandjes werpend al. Of nam je een huilende dochter mee die het veel te veel naar haar zin had gehad op schooltje met haar vriendinnetjes. Iedere dag staat ze nu met haar schoentjes en jas in de hand en vraagt ze: “ Layla?” ( haar beste vriendinnetje op de crèche) Als je haar dan een “nee” moet verkopen….dat beteuterde gezichtje.

Nu is een vriendin van mij zwanger die stellig roept dat haar kindje na 3 maanden toch echt wel een volle week naar de crèche gaat…….het zou mij benieuwen….

Ik sta alvast klaar met de camera.