Oeps, offline... en nu?

“Al die mama's die er ook waren, die op een stoel ploften en hun telefoon pakten. Allemaal aan het appen en berichtjes op facebook plaatsen als “Gezellig ochtendje ballenbak met Marietje”. Marietje was inderdaad gezellig aan het spelen, maar moeders had daar geen oog voor. Zij zat continue met haar ogen op de telefoon gericht. Marietje riep steeds naar haar mama en vroeg om aandacht. Maar ze kreeg het niet. De telefoon was veel belangrijker. Niet veel later schoof de vriendin van deze mama aan en haar zoontje moest maar met Marietje spelen. Ik dacht dat de mama's wel gezellig zouden beppen. Maar nee, ze zaten beide verdiept in hun telefoon. Misschien met elkaar aan het kletsen via de app?”

Een citaat uit een van mijn eerdere blogs. En dat doe ik niet zomaar. Omdat ik me soms ook schuldig maak aan bovengenoemde. Dat ik iets teveel in mijn telefoon zit en de wereld om mij heen vergeet. Maar... zo min mogelijk waar mijn kinderen bij zijn. Daar probeer ik heel strikt in te zijn. Natuurlijk check ik wel eens mijn mail (ik ben ZZP-er en dan is het wel eens fijn om even snel mijn mail te kijken als dochterlief rustig aan het spelen is) en post heus wel eens iets op Facebook (één van mijn werkzaamheden is het bijhouden van meerdere Facebookpagina's, ook wel handig als ik dan snel kan inspelen op actueel nieuws).

Als mijn kinderen thuis zijn, dan is de aandacht voor hen en niet voor mijn telefoon. Ik leg heel bewust mijn telefoon in de kast zodat ik ook niet in de verleiding kom om te kijken. En doe ik het wel? Dan is mijn Diva eigenwijs genoeg om mij op mijn donder te geven: “Nee mama, niet doen”, zegt ze dan en pakt mijn telefoon uit mijn handen, legt hem weer in de kast en duwt een boekje in mijn handen met de mededeling dat ze voorgelezen wil worden. Dankjewel lieverd.

Maar 's avonds als de kinderen op bed liggen, ben ik stiekem best wel telefoon verslaafd. Ik dacht van niet, maar toen vorige week het internet op mijn telefoon het niet deed, onze wifi, internet en televisie het ook niet deden, was ik wel even in shock. Wat moest ik nou toch doen? Het was zo stil in huis. Mijn favo programma kon ik niet kijken, ik kon niemand appen, ik kon niet even op internet mijn werk doen. En het erge is, mijn man had ook afkickverschijnselen. Dus togen we eens een keer op tijd naar bed. Om te slapen.

Uiteindelijk bleek dat we wel vijf (!!) dagen onthand waren. Vijf hele dagen duurde het voordat er eindelijk iemand kwam om een nieuw modem te plaatsen. Een klusje van welgeteld 3 minuten. Wat was ik blij! Mijn telefoon piepte de eerste minuten onophoudelijk van de vele, vooral nutteloze, appjes die ik binnenkreeg. En ik scrolde als een dolle door Facebook, hopende niets te hebben gemist. En weet je? Ik had ook gewoon he-le-maal niets gemist. Sterker nog, het boeide me niet om te lezen dat die ene kennis een middagje in de ballenbak had doorgebracht met haar kids en dat de buurvrouw naar een leuke tentoonstelling was geweest. Stiekem heb ik die vijf dagen offline genoten. Was de eerste avond een beetje wennen, de avonden daarna vond ik het heerlijk. Ik heb me een slag in de rondte gehaakt, ik heb foto's van de kinderen uitgezocht, heb rustig mijn boek uit kunnen lezen en mijn man en ik hebben veel meer aandacht voor elkaar gehad (niet dat ik iets te klagen had hoor). Okay, enige nadeel was de zaterdagavond. Ik kon niet Mollen. Gelukkig hadden we twee dagen later weer internet en heb ik die avond direct doorgeklikt naar Wie is de Mol en de uitzending terug gekeken. 

Ja, die dagen offline waren heerlijk. En ik ga dat vaker doen. Gewoon mijn telefoon wegleggen en de televisie uitzetten en genieten van alle mooie mensen en dingen om me heen. Daar kan echt geen telefoon of televisie tegenop!!

En jij? Ben jij telefoon verslaafd?