Oeps: mijn tong gaat er met me vandoor.

Al sinds jongs af aan ben ik altijd een gezellige babbeltante geweest, ik kon uren kletsen met familie, vrienden en kennissen. Als volwassen vrouw, had ik er op den duur wel enigszins een rem op zitten. Als ik iets wilde bespreken belde ik een vriendin, of ging op de koffie. Maar sinds ik 6 jaar geleden meer dan 60 km verhuisd ben, ben ik langzaam aan al mijn vriendinnen kwijt geraakt. Of dat nou zomaar opeens was, of doordat ik ontdekte dat ze geen goede bedoelingen hadden, of omdat ze het te zwaar hadden en zich steeds meer afsloten voor de wereld. Enkele jaren terug was ineens de laatste vriendschap ... ja wat eigenlijk? Onbereikbaar? Want na mijn miskraam, liet ook mijn beste vriendin die mij jaren altijd wist op te vrolijken en wie ik op mijn beurt jaren door dik en dun steunde bij al haar fobieën en depressieve buien het ineens afweten, ze kon het niet aan te weten dat ik een kindje verloren was. Ook toen ik weer zwanger raakte, en een gezonde dochter baarde, hoorde ik niks op mijn goed nieuws berichtjes/het geboorte kaartje.

En nu merk ik de laatste tijd ineens, dat ik ben begonnen te babbelen. Ik verkoop de draagzak, en heb kort de nieuwe eigenaresse aan de telefoon: Hop ik vertel wat over de kleine meid. 
In een winkel maakt iemand een opmerking over hoe snel kids groot worden: hop ik vertel wat over mijn oudste.
Ik spreek de juf van de oudste: hop ik vertel wat over ons weekend.
Ik spreek de stagiaire die de oudste onderzoekt: hop ik vertel wat over mezelf 

... 

En zo gaat het steeds, de minste of geringste aanleiding en ik vertel al weer wat. Na er over nagedacht te hebben, bedacht ik me dat ik vroeger alles met mijn beste vriendinnen besprak, maar sinds de verhuizing nu 6 jaar geleden. is dat al snel minder geworden. Ze waren minder bereikbaar en het moest meestal ook van mijn kant komen ... Maar hier nog geen kans gehad nieuwe vrienden te maken. De vrienden van manlief lijken mij te dulden omdat ik bij hun goede vriend hoor, maar echt als vrienden voor mij voelt het niet. De buren klikt het bijzonder weinig mee. (Niet dat we het niet proberen.) Ik ben huisvrouw, dus geen contact met collega's behalve de buurvrouwen die ook huisvrouw zijn. De oudste hoeft niet meer naar school gebracht te worden, dus weinig contact met andere moeders. 

Enkele jaren terug vroeg mijn schat: joh heb jij geen vrienden nodig van jezelf? En daar ik opgegroeid ben als "armybratt" en ongeveer 2 jaarlijks verhuisde als kind, wist ik, of dacht te weten, dat dat ooit vanzelf wel komt. Maar nu begin ik het toch wel te missen hoor, een vriendin met wie ik zowel diepgaand kan praten als oppervlakkig kan babbelen. Vooral dat diepgaand praten eigenlijk. Want ja mijn schat is een lieverd, maar een beste vriendin is hij niet.