Snap
  • Mama

Ode aan mijn zoontje

On the first day of christmas, my true love sent to me... Van alles om me trots te maken!

‘Hij is geboren! Wij zijn trots op onze zoon bladibla…’ Ik snapte nooit dat mensen dat op hun geboortekaartje wilden zetten. ‘Wij zijn trots’ Hoe kun je nou trots zijn op iemand die eigenlijk nog niet echt iets heeft gepresteerd?

Toch is dat precies de omschrijving van het gevoel dat je hebt als je dat kleintje in je armen hebt. Trots. Ontzettend, verschrikkelijk, overweldigend trots. En dan kan het ouderschap nog zo zwaar zijn en kan ik daar nog zoveel over zeuren: toch groeit die trots alleen maar. Omdat hij steeds meer kan en steeds meer doet waar je trots op kunt zijn.

De afgelopen dagen stonden in het teken van ‘feest’ en ‘gezelligheid’, maar hielden vooral in dat wij in 4 dagen, 6 keer gereisd hebben met 4 verschillende vervoersmiddelen. Hebben we aan 4 verschillende diners gezeten met meer dan 4 mensen. Zat mijn zoontje in de armen van 18 verschillende mensen en in 4 verschillende kinderstoelen. Hij speelde op 5 verschillende plekken en sliep in 6 verschillende bedden.

En wat deed mijn zoontje? Hij ging ook daadwerkelijk slapen in die 6 verschillende bedden, liet zich vervoeren in de 4 vervoersmiddelen, flirtte met méér dan 18 mensen, lachte 300.674 keer (ik heb geteld) en huilde 0 keer. Geen enkel moment. Niks. Niet gezeurd, niet moeilijk gedaan. Niks.

Zelfs toen we hem om middennacht uit bed moesten halen om eindelijk naar ons huis terug te keren, moest hij niet huilen. Met enorme slaapogen lachte hij zelfs nog naar ons alsof hij wilde zeggen: geen zorgen, het komt allemaal goed. Geen stress.

Mijn zoontje is dan wel klein, hij heeft al meer gepresteerd dan wij. Namelijk, een kerst doorkomen zonder enige stress. Want terwijl ik de afgelopen dagen voornamelijk vol bewondering en trots naar mijn zoontje heb gekeken, heb ik de rest van de tijd gevuld met stressen. Stressen over het reizen, het slapen overal, het eten, alles.

Wij kunnen dus nog wel wat leren van hem. En dat maakt me trotser dan ik ooit had kunnen denken.

9 jaar geleden

Zo wat goed. Lucky you. Toen mijn dochtertje baby was kon ze niet tegen drukte. Door vreemden worden vastgehouden vond ze niet erg maar werd later eenkennig. Eenmaal thuis zetten ze het op een keiharde huilbui of werd ze wakker en kon niet stoppen met huilen.