Ode aan mijn ouders

Wij komen uit een hecht gezin, we spreken elkaar elke dag en zien elkaar wanneer het kan. Zonder mijn ouders zou ik echt niet kunnen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb mijn eigen leven opgebouwd met inmiddels mijn eigen gezinnetje maar ik vind het nog steeds heerlijk om samen te zijn, even te bellen en samen op vakantie te gaan. Eigen keuzes kan ik bijvoorbeeld echt wel maken maar toch hecht ik veel waarde aan hun adviezen. Een ode aan mijn ouders, gewoon omdat ze mijn ouders zijn en ik hen zooooo ontzettend waardeer en van hen houd.

Mijn ouders, mijn papa, mijn mama, ik houd van beide, mijn hele leven lang. Ik zwijmel terug bij herinneringen aan vroeger. Geld tellen met de geldtelmachine op zondag, schoolpauzes thuis of in de bakkerij lunchen, op woensdagmiddag frikandellen, op zondag om half 11 met zijn allen aan een uitgebreid ontbijt, de geur van taart of oliebollen in december, de dagjes en avonden uit, de heerlijke vakanties.. jeugdsentiment.

En nu ben ik zelf mama. Voordat ik mijzelf mama mocht noemen, hoorde ik mensen vaak zeggen dat het ouderschap je veranderd. Dat ik ben veranderd, hebben mijn ouders ook al meerdere malen beaamt. Ik ben zachter geworden, plan mijn dagen niet meer zo vol als dat ik voorheen deed en kan me minder druk maken over de minder belangrijke zaken in het leven. Maar dat ik ook veranderd ben in gedachtes, en niet alleen ten opzichte van werk of mijzelf, is een feit. Ik ben mijn ouders namelijk ook anders gaan zien. Nog beter, nog liever, nog meer houden van, nog meer respect, nog meer liefde, nog meer waardering. Sinds dat ik zelf mama mag zijn, voel ik dit alles namelijk nog meer voor en naar mijn ouders.

De slapeloze nachten, de marathons die zij met een huilende mij gelopen hebben op hun arm, het loslaten vanaf het moment dat mijn zusje en ik geboren werden tot de dag van vandaag, de strubbles met eten waardoor er 3 verschillende groenten op tafel kwamen, de eigen keuzes die we mochten maken, het laten studeren in Utrecht en Amsterdam, de bezorgdheid die ze moeten hebben gekend als we alleen naar school fietsten of niet op tijd thuis kwamen van een avondje stappen, de uitbarstingen als puber waar vooral mijn moeder aan moest geloven, de openheid en eerlijkheid naar ons toe, het sjouwen tijdens verhuizingen en klusjes in onze huizen, de hulp die ze boden tijdens mijn zwangerschap en daarna, de contacten die we met zijn vieren nog steeds hebben, de liefde die ze aan hun kleinkind geven, maar bovenal de onvoorwaardelijke liefde die zij mij al 32 jaar geven en die ik elke dag mag voelen.

Een ode aan mijn ouders, omdat benadrukt mag worden hoe speciaal en zeker niet vanzelfsprekend het is dat zij ons dit alles geven. ♡