Ode aan de man.....!

Ode aan de man. Dat hoor je hier wellicht niet vaak. Meestal lezen we een klaagzang over hoe zwaar wij werkende vrouwen we het hebben. Omdat alles, maar dan ook alles, op óns bordje komt. Maar bij ons thuis is dit geenszins het geval. Ik ben gezegend met een man-die-alles-kan (nou ja, dat is natuurlijk ook niet helemaal waar… maar nu wijk ik af).
In mijn werk zijn er periodes dat het druk is. En dat betekent: lange, lange, lange dagen maken. Ik kom vaak laat thuis, op tijdstippen dat de kinderen al in bed liggen. Niets is dan zo fijn als een man die de kinderen ophaalt van de BSO, in bad doet, eten kookt en in bed legt. Wanneer ik na zo’n lange dag eindelijk binnen stuiter, is het huis doorgaans zeer ordentelijk en liggen de kleine schaapjes onberispelijk in hun bedjes. Niets anders dan een applausje waard, zeg ik!

Nu zou je de indruk kunnen krijgen dat het hier gaat om een eenmalige actie, maar oh nee, vergis je niet: met 4 kinderen in zijn kielzog, naar hockeytraining of zwemmen; papa doet het! Boodschappen doen met een kwartet aan kinderen; papa flikt het. En nee, het gaat heus niet altijd zonder slag of stoot. Maar hij doet het gewoon!

En dan het ochtendritueel. Ik moet bekennen dat ik in de ochtend gewoonweg niet op mijn best ben. Of liever gezegd… praktisch onaanspreekbaar. Ik ben echt het type avondmens, zeg maar. Maar manlief is daarin echt mijn tegenpool. Hij springt nog net niet vrolijk uit bed, maar opstaan gaat bij hem veel vlotter. Laat staan het moment dat hij overgaat tot actie. Zijn (oké, soms doe ik het ook) dag begint met een fles voor dreumes. Vervolgens worden er ontbijtjes gemaakt voor alle overige gezinsleden. Ontbijt van moeder wordt zelfs op bed afgeleverd (ja, je leest het goed! Ik krijg ieder dag ontbijt op bed. I rest my case.). Ondertussen wordt er geholpen met aankleden en tandenpoetsen. Vanaf dat punt, kom ik pas om de hoek kijken. Aan mij de taak de kinderen naar opvang/ school te brengen. Soms lukt het mij zelfs niet deze (enige!) taak te volbrengen (om niet nader te noemen redenen…).

Man-die-alles-kan-man schuift zonder morren het gespuis in de auto en zorgt dat ze afgeleverd worden op school. Op zo’n moment kun je alleen nog maar dankbaar zijn. En soms moet je dat ook gewoon zeggen. Dus…ode aan de man (de mijne dan :-))