Ochtendspits the next level

Opstaan is mijn minst favoriete deel van de dag, vooral als je haast hebt. Gisteren zag ik er al tegenop en vanochtend wist ik weer waarom. Normaal staat de kat te trappelen van ongeduld voor zijn eten, maar vanochtend vlijde gij zich nog even lekker tegen me aan in dat grote warme bed. Met moeite sleepte ik mezelf overeind. 

Eerst maar eens de vaatwasser uitruimen en brood ontdooien. Het zal vast niet lang meer duren voordat Elfa ook haar ogen open doet. Nog voor ik dat goed en wel gedacht had hoorde ik wat geluiden uit haar kamer komen. 

Elfa installeerde ik even voor de tv met een boterham zodat ik snel onder de douche kon stappen. Na 5 minuten stond ik me weer aan te kleden. Elfa had bijna haar brood op dus die werd ook even snel opvang klaar gemaakt. En dan hup de deur uit. Blugh regen, regenkap over de wagen en gaan. 

Toen ik bij het station aan kwam zag ik dat ik vijf minuten later was dan gepland. Maar ik was nog steeds ruim optijd. Totdat ik de gevreesde ding dong van het omroepsysteem hoorde galmen. Een seinstoring, er rijden geen treinen richting Den Haag centraal. Oké, geen nood, er is nog een metro en verschillende tramlijnen, komt goed. 

Toen ik het perron opliep zag ik op de verlichte informatie bordjes "Den Haag centraal" staan. Shoot, ze rijden dus niet verder. Nou ja, nogmaals niks aan de hand. Vanaf centraal is het maar iets verder lopen dan vanaf Spui, dus dat komt goed. Ondertussen kwam er een overvolle tram aanrijden. Dat werd hem dus niet, die kinderwagen kreeg ik met geen mogelijkheid naar binnen gepropt. Allright, volgende poging. 

In de verte zag ik de volgende tram langzaam dichterbij komen. Huh, dit is wel héél langzaam. Rijdt die tram überhaupt? Nee hoor, hij stond stil vlak voor het station, te wachten tot de zondvloed ofzo, ik heb geen idee. 

De minuten tikken verder en ik belde toch maar eens met de opvang. Toen de telefoon beantwoord werd verscheen er een glimlach op mijn gezicht, Shelly de favoriete leidster van Elfa was er. Natuurlijk was het geen probleem en moesten we lekker rustig aan doen. Ook op mijn werk zeiden ze me vooral niet te haasten. Oké, ook weer geregeld. Ondertussen was de tram weer in beweging gekomen en we konden niet dan eindelijk richting centraal. 

Op centraal snel de lift opgezocht. Hij gleed langzaam maar gestaag naar boven. We moeten naar nul, andere opties zijn er niet en de deuren glijden weer langzaam dicht en weer open...met iets meer overgave druk ik nogmaals op de knop naar nul. De lamp bleef fier branden, maar de lift was niet van plan enige beweging naar beneden te gaan maken. *Zucht* oké, dan gaan we wel met de roltrap. 

Ik ben niet zo'n held dus ik moet altijd even goed mikken om de wagen in de juiste positie op de roltrap te krijgen. Maar wonder boven wonder ging het dit keer in één soepele beweging. langzaam tjoekte we naar beneden totdat, BAM, de roltrap ineens bleef staan. 

Daar stond ik dan halverwege de roltrap met een wandelwagen. Ik kon geen kant op! De mevrouw achter me bood snel haar hulp aan, ze kon niet anders. Ze had zich ook langs mij en de wandelwagen kunnen wringen en gehaast terwijl ze deed alsof ze me niet hoorde roepen kunnen verdwijnen. Maar ze besloot me toch maar te helpen. Onderaan de roltrap bedankte ik haar, maar ze was alweer weg. Gehaast en deed alsof ze me niet hoorde. 

Nadat ik Elfa had afgeleverd haaste ik me naar het station om daar net op de nipper mijn trein te halen. Op Utrecht centraal voelde ik een doffe hoofdpijn opkomen. Shit, geen koffie gehad. Ik had koffie nodig en wel nu. "Een cappuccino regulare alstublieft" mompelde ik. In rap tempo werden de koffie bekers op de toonbank gekwakt. Bij de derde maal een cappuccino regulare griste ik de beker van de balie. Het maakte me niet uit voor wie hij was bedoeld, hij was nu voor mij. Op naar mijn werk..