Nu ook nog kans op een vroeggeboorte...

Nog even een bericht van mij voordat mijn vakantie begint. Daar heb ik zoveel zin in. Samen met mijn mannen en Yfke in ons hart. Het was zo'n rollercoaster jaar vol emoties. Gelukkig ook momenten waar ik met een lach op terug kijk maar die komen na mijn vakantie wel aan bod.

Nu vertel ik jullie eerst hoe de zwangerschap werden verloopt. Met 26 weken en 3 dagen hebben we weer een uitgebreide echo in het ziekenhuis. De spanning loopt die week ervoor weer heel erg op. Ik voel het in mijn hele lijf.

Mijn buik is super dik. En dat zeggen veel zwangere vrouwen haha.  Maar die van mij is extreem.  Met 25 weken hoor ik al geregeld en wanneer komt het? 

Maar ik voel de baby goed. Alleen mijn buik jeukt zo ontzettend.  Tot nu toe nog geen striae maar voel gewoon dat mijn huid iedere moment kan knappen.

Met 26 weken en 1 dag. Dus 2 dagen voor de echo ga ik nog even een ochtendje aan het werk. Even mijn zinnen verzetten. Toevallig werk ik in het hetzelfde ziekenhuis waar alle controles plaats vinden. Ik werk zelf op het laboratorium.  

En die dag voel ik me best goed. Ik ben wel wat vermoeid als ik een trap op moet en wat kortademig maar verder helemaal geen rare dingen. Ja die buik zit me gewoon behoorlijk in de weg.

Op het werk ben ik wat gegevens aan het invoeren op de computer en ineens wordt ik heel licht in mijn hoofd. Ik ben wel eens vaker flauwgevallen en dit voelt hetzelfde. Ik ga op een lage stoel naast een collega zitten en zeg dat ik niet lekker ben. 

Voordat ik er erg in heb word ik weer wakker en lig op de vloer in het laboratorium met allemaal mensen om me heen van de spoedpoli van het ziekenhuis.

Ik voel dat mijn broek nat is en er wordt aan collega's gevraagd hoeveel week ik zwanger ben. Er wordt 23 weken gezegt. Ik schreeuw voor mijn gevoel bijna...Misschien fluisterde ik het eerder. Dat ik 26 weken en 1 dag ben. Ik denk dat mijn vruchtwater is geknapt en ons meisje is nu levensvatbaar. 

Ik hoor dat ik ongeveer 10 minuten weg ben geweest. Ik word op een brancard naar de spoedpoli gebracht. Ik weet nog uit te brengen dat ik naar de gynaecoloog moet. Maar daar zijn ze het niet mee eens. Eerst ik dan de baby. Achteraf helemaal logisch maar wat voelde ik mij toen naar. Onzeker of de baby er nog was. Er werd niet eens even geluisterd naar het hartje. En ik voelde niks, helemaal niks. Kwam vast door de shock.

Marius is direct gebeld door collega's en gelukkig werkt hij vlakbij het ziekenhuis dus hij was er binnen een kwartier wel. Tot die tijd bleef er een hele lieve collega bij me.

Ze denken aan een longembolie, 2 weken eerder ook al op onderzocht omdat ik het toen zo benauwd had. Toen ook op spoedpoli beland. En een ct-scan gemaakt. Dus dat hoeft nu niet weer. Dat is namelijk niet goed voor de baby en ook niet voor mijzelf. 

Wel nemen ze weer een arteriele bloedgas af en maken ze een hartecho. Alles is weer goed. En ik kan me niet inhouden en vraag of ze een droge broek hebben. Die hebben ze en ik pak mijn broek en als ik het goed ruik is het urine. Ik hoop het zo...

Als alles op de spoedpoli klaar is wat wel ongeveer 2 uur duurt. Wordt ik door Marius en een verpleegkundige naar de gynaecologie poli gereden op mijn bed. Daar maken ze gelijk een ctg. Deze is wel erg lastig te maken. De baby beweegt veel. Marius heeft een nieuwe functie: hartje zoeken. Hij kan naar deze zwangerschap zo bij iedere zwangere een ctg aan leggen. Hihi. Heel veel ervaring.

Ze maken nog een inwendige echo om te kijken of de baarmoedermond nog goed dicht zit en of ik  vruchtwater ben verloren. Maar alles zit nog potdicht en het was urine. Ik ben dus heel ver weg geweest. Wel vaker flauwgevallen maar urine latenlopen heb ik nog nooit.

Ze prikken nog even een hb. Die is 6.2 dus niet extreem laag maar krijg nog wel staaltabletten voorgeschreven.

Gelukkig hebben ze een hele charmante joggingbroek maat xxxxl voor mij. Veel te wijd en veel te lang. Maar kan met rolstoel wel zo bij de auto komen tenminste. Eerst rijd Marius me nog even langs mijn werk. Ik bedank ze allemaal voor de goede zorgen. En blijf vanaf nu thuis het is goed geweest geen risico's meer.

Nu lekker uitrusten thuis op de bank. Even helemaal niks meer ben gesloopt. Wat een dag weer. Het is vast ook heel veel spanning wat weer door mijn lijf giert. Want 2 dagen later hebben we weer een uitgebreide echo.

De dokter schikt van mijn enorme buik. Ja ik kan er ook niks aan doen. Eet niet anders dan normaal maar ben al 18 kilo aangekomen. Ach wat maakt het uit als onze dochter maar goed ter wereld komt. Verder is het allemaal bijzaak. 

Ik mag direct gaan liggen. Na een paar seconden word ik alweer helemaal dizzy. Dus direct op linkerzij weer verder echoën.  

Ze zet ineens het beeld oo 3d/4d en ineens zien we daar een prachtige  baby. Met dikke bolle wangetjes. Ze zwaait nog even naar ons. We zijn helemaal verliefd ♡

Ze zoekt naar de galblaas maar kan die nog steeds niet vinden. Daar maakt ze zich wel zorgen om. Omdat het geen taaislijmziekte was. Ook maakt ze zich erge zorgen omdat ik extreem veel vruchtwater heb. Ook wel polyhydramnion genaamd. De arts is bang dat de vliezen te vroeg gaan breken. Ze vermoedt dat er geen verbinding is tussen de slokdarm en de maag waardoor de baby geen vruchtwater opdrinkt.

Weer iets erbij pfff...houdt en nou nooit op? Wat moeten we hier nu weer mee? We lopen weg en voelen ons beiden depri. De kansen voor ons meisje worden  zo steeds kleiner. Vroeggeboorte waarschijnlijk. Slokdarmatresie.  Wat zal er nog meer bij komen. We staan beide nog wel 100% achter onze keuze naar zijn wel bang voor de toekomst: wat als.... 

Het voordeel is dat ze heel erg voor op de groei ligt. Zien we maar als positief. Weten niet of het wel positief is. Het liefst hadden we gewoon alles gemiddeld gehad....

Na de echo hebben we onze eerste gesprek met de gynaecoloog die ons begeleid tot aan de geboorte. Een lieve vrouwelijke gynaecoloog.  Ze maken zich heeeel veel zorgen over een vroeggeboorte. We moeten iedere week op controle komen. Ik moest per direct stoppen met werken. Dat had ik 2 dagen geleden al gedaan. Mag niet meer fietsen, niet meer sofzuigen, niet meer tillen en vooral bankhangen. Ik kan toch al niet zoveel meer. Maar nu wordt het wel erg definitief.

Iedere week kijkt ze of de baarmoedermond nog gesloten is. En of hij lang genoeg is. Vandaag was hij nog 5 cm en potdicht dus helemaal prima.

Als mijn vliezen breken of als ik ontsluiting heb word ik direct opgenomen om longrijp medicijnen toe te dienen. Zodat de baby een betere start heeft. En krijg ik weeën remmers. 

Als mijn vliezen breken moet ik direct gaan liggen en de ambulance bellen.

Er wordt nog een suikertolerantie test ingezet. Om te kijken of ik daarom zoveel vruchtwater heb. Maar dat is allemaal negatief.

Iedereen maakt zich grote zorgen. Er wordt een gesprek met de kinderchirurg en neonatoloog ingepland. Dat moet voor de 28 weken. Want het kan volgens iedereen ieder moment gebeuren.  Doordat iedereen zo in paniek raakt zijn wij ook aardig geschokken. 

Thuis zetten we direct de vlucht koffer klaar. En ineens is het wachten op het moment dat kan gebeuren. Zo gek....