Snap
  • Mama

Nou, daar gaat hij dan...

Vandaag was het zo ver! Pieter mocht voor het eerst naar de peuter speelzaal.

Vanaf de geboorte van mijn zoon heb ik ervoor gekozen om huismoeder te zijn. Pieter hoefde om deze reden dus ook nooit naar de opvang/creche. Wat zeg ik? Mijn zoontje lief was eigenlijk ook nooit in een andere kamer dan ik. Hmmm.... tikje overbeschermend misschien? Ik keek dan ook al met angst en beven uit naar deze dag. De dag dat ik mijn babytje zou moeten los laten en moet accepteren dat het een grote jongen wordt, die daarmee ook zelfstandigheid gaat ontwikkelen. Dus tissues ingeslagen en vooruit met de geit! Nadat wij vorige week nog samen even zijn gaan kijken bij "de juf", was het vandaag toch echt zover. Pieter mag naar "school".

Je kunt je  misschien voorstellen dat dit nogal een schok terweeg brengt bij ons. Nou ja, bij mama dan want Pieter vind het geweldig op school! Parmantig stapte hij met zijn rugzakje op, het schoolgebouw binnen en ging gelijk op onderzoek uit. Na een paar minuten draaide hij zich om en riep "daaaaaaag mam!". Hmmm....nou fijn dan haha. Ach beter zo, dan dat het ook voor hem moeilijk wordt natuurlijk. Ik ben heel blij dat hij het (tot nu toe) zo goed doet! Deze mama moest wel even een traantje weg pinken, toen ze weer naar de fiets terug liep.  

Even snel boodschappen gedaan (je leest het goed; SNEL zo zonder peuter!) en toen weer gauw maar huis, naar mijn dochtertje. Oma bedankt voor het oppassen, en daar zit je dan met je goede gedrag. Boodschappen uitpakken... eh... heb je nou echt zout i.p.v. suiker gepakt? Dat staat volgens mij niet eens bij elkaar in de buurt?! Lekker bezig! Het is duidelijk dat ik met mijn gedachten elders ben...

Begrijp me niet verkeerd: ik ben absoluut een voorstander van de peuterspeelzaal. We hebben zorgvuldig voor onderzoek gedaan, de juffen ontmoet en ik heb er alle vertrouwen in dat het helemaal goed gaat komen. In rationele zin is het dus helemaal voor elkaar. Waarom voel ik me dan toch zo emotioneel worden? Mama gekte? Misschien is het idee dat mijn kleine kereltje ook best wel even zonder mij kan, toch wat moeilijker dan ik gedacht had. Dus verander ik van een sterkte, rationele, jonge moeder in een hormonaal, snotterend, hoopje mens dat de minuten aftelt tot ze haar meest kostbare geschenk weer veilig achterop de fiets heeft zitten (nog 1 uurtje en dan...).

Ik hoop dat ik straks een blij gezichtje zie wanneer ik de klas binnen stap. De tijd zal het leren. Voor Pieter is het een goede ervaring en voor deze emotionele muts hier ook. Het zal alleen even wennen worden, de stilte in huis. Mijn jongste vind het trouwens wel even fijn zo zonder grote broer die haar speelgoed afpakt. En waar hebben we het over? Het gaat maar om de maandag middag en de woensdag ochtend! Is nou ook weer niet het einde van de wereld. Straks maar eens onderhoren hoe mijn ondernemende peuter puber het er vanaf gebracht heeft, en vanavond......lekker pannenkoeken eten als beloning!

9 jaar geleden

Haha wat een schattig zoontje heb je! Het is even doorzetten, maar je went er zo aan (ook als mama)