3 jaar geleden
Nostalgie - mijn oude fotoboeken
Een korte reis door mijn eigen kindertijd
Papa bracht mijn oude fotoboeken, want die mogen wel bij mij in de kast. Heerlijk bladeren door de aaneenschakeling van vakanties, verjaardags- en sinterklaasfeestjes, uitvoeringen (ballet was maar kort, er was ook toneel) en schoolkampen. Ik weet nog dat er na zo'n kamp grote vellen vol genummerde foto's op de gang in school hingen. Je mocht dan een lijstje inleveren met de foto's die jij wilde hebben (die waar jij op stond, instrueerden je ouders je, al was het nog zo wazig) en dan kreeg je een week later een envelopje met afdrukken. Andere tijden...
In maar liefst drie albums is stilgestaan bij het virtuoze feit dat ik 3 zwemdiploma's heb weten te bemachtigen. Maar op geen van de foto's kun je zien of ik het ook daadwerkelijk ben. Nou ja, op het diploma staat mijn naam, moet je maar denken.
En dan die vergeelde plakbandjes aan de hoeken van de kunstwerken in mijn plakboek, die laten zien dat ze vroeger met een mengeling van trots en halfverborgen gelatenheid in de keuken mochten hangen.
Een ikkeboek waarin een plukje haar zit dat er bijna uitvalt omdat het plakband niet meer plakt. En een felicitatietelegram van opa en oma. En mijn allereerste foto: een polaroid waarop je voornamelijk een heleboel zwart haar ziet.
Het mooist vind ik de guitige peuterfoto's met zogenaamd onschuldige ogen en gebruinde spekbeentjes en op sommige een strik in mijn haar. Daaraan kun je zien hoeveel Loran op mij lijkt. Of ik op hem.