Nooit meer geen afscheid nemen!...

Blakend van gezondheid, getrouwd met een hele lieve man en moeder van 2 superleuke jongens!  Leuk huisje, fijne baan in de verpleging en een druk sociaal leven.   

Drie maal per week met mijn jongste zoon ivm zijn handicap naar het revalidatie centrum, hulpmoeder op school en niet te vergeten de sportverenigingen van mijn oudste.  Alles was altijd mogelijk, altijd een huis vol vriendjes en vriendinnetjes en ook nog energie over houden voor leuke dingen met de kids. 

Een druk, maar superleuk en gezellig leven! 

En toen sloeg het noodlot toe.  Plots enorme hoofdpijn, vergrote pupil en evenwichtsstoornissen. 

's Avonds laat naar de huisartsenpost en direct door naar het lokale ziekenhuis voor een MRI-scan. 

Er bleek een groot aneurysma bij mijn hersenstam te zitten, wat op knappen stond. Direct werd ik  met spoed per ambulance overgebracht naar het Radboud ZH in Nijmegen

De neurochirurg daar vertelde me dat er direct geopereerd moest worden omdat ik anders waarschijnlijk de nacht niet zou overleven. 

De operatie was mijn enige kans op overleven, maar het risico dat het niet goed zou gaan en fataal zou aflopen was evengoed 50%.  Tijd om na te denken was er gewoon niet, ik had geen andere keus dan me overgeven en laten opereren.

Het gekke was dat ik helemaal geen angst had voor de operatie zelf of om te sterven. 

Het enige waar ik nog aan kon denken, was dat ik geen afscheid had kunnen nemen van mijn kinderen. 

Ze lagen al heerlijk te slapen toen ik naar de dokter ging en ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat ik het ziekenhuis in zou gaan, laat staan dat ik een gevaarlijke operatie in mijn hoofd zou moeten ondergaan...

Het is onbeschrijflijk hoeveel pijn het deed om afscheid te moeten nemen van mijn man en huilend ben ik de O.K. binnengereden en onder narcose gegaan.

Gelukkig is de operatie zelf goed verlopen en werd ik de volgende middag wakker op de I.C. 

Het enige wat ik kon zeggen was; Ik wil mijn kinderen zien!  Maar door risico op infectie en complicaties na de operatie heeft het nog 5 dagen geduurd voordat ik ze weer in mijn armen kon sluiten!

Inmiddels zijn we ruim twee jaar verder en heb ik langzaam mijn leven weer op de rit gekregen na intensieve revalidatie, maar de pijn en angst voor het geen afscheid kunnen nemen en niet meer te kunnen zeggen hoeveel ik van ze hou, zijn altijd bij me gebleven.   

Nooit meer gaat er bij ons gezin iemand slapen of de deur uit zonder afscheid te nemen en te zeggen hoeveel we van elkaar houden!

De spreuk: 'Ga nooit weg zonder groeten, ga nooit weg zonder een zoen. Wie het noodlot zal ontmoeten,  kan het morgen niet meer doen'   is voor mij en mijn gezin realiteit geworden en hangt ingelijst boven de voordeur!

Ria