Nog eentje dan? Of toch maar niet..

Ik zag mezelf lange tijd voor me als moeke van 3 kids. Maar goed, ik zag mezelf vroeger ook als dolfijnentrainster of prinses van een heul warm land en plannen zijn er om bijgesteld te worden. Dus tijdens de zwangerschap van baby twee besloten we dat 2 kinderen ons gezin compleet zou maken. Tot een week of 16 dacht ik, ach die man die trekt wellicht nog wel bij en wil misschien nog wel een 3e leg maar toen ik voor de 2e keer bekkeninstabiliteit  kreeg en, om dat niet als een excuus te gebruiken, ik ook niet echt gemaakt ben voor zwangerschappen was het voor mij ook duidelijk. Hierna gaat de gate closed! Ik ben gewoon niet zo'n aaibaar, zwanger persoontje en vind mezelf als mobiele dijkverzwaring gewoon niet helemaal je van het.

Dus prima, na de babywerpings, waar ik dan weer wel goed in ben kwam het onvermijdelijke moment; anticonceptie.  Terwijl de kraamverbanden met 35 graden nog net niet wegdreven ( excuse my language) en  mijn versgeperste baby tegen mijn knoertharde borsten - hé stuwing- aanlag besloot onze verloskundige het onderwerp aan te kaarten. Hoewel ik nog lang niet moest denken aan uberhaupt een vorm van interactie tussen de dekens en mijn schoonmoeder op de bank naast me zat, kon ik er niet onderuit. De spiraal klonk me wel gezellig in de oren en ook mijn schoonmoeder wist in geuren en kleuren te vertellen hoe, waar, wanneer en op welk tijdstip haar spiraal was gezet. Nee, fijn. Maar echt!

3 maanden later toog ik vol goede moed, met een klein beetje zenuwen richting de dokter. Ik moest nog even langs de apotheek om mijn nieuwe vriendin op te halen en zoals gewoonlijk loopt daar het halve dorp. Dus toen ik aan de beurt was waren alle roddels weer besproken en wist ik inmiddels dat de vriendin van de zoon van de kennissen van de buurvrouw ook zwanger was. Ik betaalde de rekening en kreeg waar voor mijn geld. Een kartonnen doos van een halve meter lang schoof over de toonbank richting mij. Euh.. fluisterde ik zacht, ik heb een spiraaltje besteld. De vrouw achter de toonbank lachte liefjes naar me en schoof het pakketje verder naar me toe. Ik keek op de doos en zag inderdaad mijn naam. WTF! De inhoud van deze doos moet dus in mijn doos? Nog fantastischer was dat ik geen tas mee had en dus gezellig in de wachtkamer met mijn - natuurlijk, ze was er weer- overbuurvrouw praatte terwijl ik met zweethanden de kartonnen doos beet had. Jeetje, waar zou ze voor komen hé.

Na alle werpverhalen staat toch wel stipt op nummer 2 alle vre-se-lijke belevingen van de spiraal. Ik ging dus met een behoorlijk dot aan achtergrondinfo richting behandeltafel. In de -again-meest charmante houding 'kwart voor 3'  werd de eendenbek opgekrikt en werd er een tang op mijn baarmoeder geklemd die ik alleen ken van de frietzaak om de hoek. Eendenbektechnisch ga ik nooit zo lekker op dat geluid maar verder prima te doen. Mijn lieftallige dokter vergat even de verpakking open te maken van de spiraal waardoor ik met frituurtang uit den doos heel stil moest blijven liggen. Ietwat ongemakkelijk probeerde ik me te focussen op de tl lamp en niet op mijn opkomende nies. Afijn, van het daadwerkelijke zetten van de spiraal heb ik niets gevoeld, wel was het een verlichting dat de tang van mn kippenhok mocht en ik weer naar beneden werd gekrikt. So far so good. 

'Nog eentje dan ' zal hem niet meer worden. Of baby 3 zal zich om alle leidingen heen moeten wringen om toch te nestelen. Ten slotte zijn er meer op die manier ter wereld gekomen maar goed, laten we er niet vanuit gaan. Ik ben uitgebaard ;)