Snap
  • Mama
  • moederdag
  • toekomst
  • Verlies
  • Sterrenkindje
  • Rouwverwerking

Niks te schrijven?

Of toch wel? Er is heel veel te vertellen, maar zit er wel een verhaallijn in?

Ik heb al veel beschreven, maar nu weet ik het even niet. Inspiratieloos? Alles al beschreven? Geen nieuws te melden? Geen idee… Ik begin gewoon!

WerkenIk ben aan het werk en deze week merkte ik dat ik te hard van stapel loop. Mijn mening was dat ik mijn uren na een weekje vakantie wel kon uitbreiden. Helemaal op eigen inzicht. Mijn werkgever denkt erg mee en laat mij het zelf bepalen. Ik ben direct na mijn zwangerschapsverlof begonnen met 3 dagen, 2 uur per dag. Normaal werk ik 32 uur en mijn collega’s hadden mijn werk ook al overgenomen tijdens mijn 4 maanden verlof. Noem het loyaliteit, of afleidingsdrang, ik weet het niet, maar ik vond dat ik best weer kon beginnen. Vanaf 1 april zou ik weer gaan werken. Dat ging ook prima. En ik voelde me goed. Mijn collega’s zijn geweldig en helpen me goed. Er ligt geen werkdruk en ik moet niets.

Zoals ik al eerder beschreven heb, ben ik geen stilzitter. Ik ben altijd druk en wil dingen te doen hebben. Zo ook na mijn verlof. Die 2 uurtjes per dag werden er al snel meer. Want even iets afmaken, of toch nog versturen naar de klant. Dat kon ik best. Het voelde ook goed.

Voor de meivakantie ben ik 4 dagen 2,5 uur (officieel) gaan werken. Na een weekje vakantie voelde ik nieuwe energie. Ik besloot maandag dat ik best wat meer uren kon werken. Afgelopen week heb ik 21 uur van de 32 gewerkt. Gisteren was een lange dag en ik merkte dat het me veel energie heeft gekost. Ik pak mijn werk op zoals ik gewend was voor mijn zwangerschapsverlof. Daar is helemaal niets mis mee. Het gaat ook goed. Met de zaken die ik oppak, maar ook met mijn concentratie en geduld. Ik kan steeds meer. Misschien leg ik mijn lat ook wel hoog, maar hij is nog lang niet gepositioneerd op het niveau waar hij lag voordat Tess geboren werd.

Dat merk ik in van alles. Het huishouden, drukke weekenden, sporten van de kinderen, al mijn vrijwilligers activiteiten en andere dingen die ik graag doe. Ik kan niet alles tegelijk, al wil ik dat wel. Ik kan me erbij neerleggen dat ik mijn energie moet verdelen en hierdoor sommige dingen niet doe of later doe.

Break-downGisteren hadden Marco en ik een avondje serie kijken gepland. Heerlijk! Samen op de bank, snurkende hond in zijn mand en de poes lekker warm op schoot. Ik kroop dicht tegen Marco aan en ineens brak ik. Ik kon niet meer stoppen met huilen. De tranen bleven komen. Ik werd erdoor overvallen en toen ik me realiseerde dat het al een tijdje geleden was dat ik huilde om het verlies van Tess, werd het alleen maar erger. Is het schuldgevoel? Heb ik haar niet gemist? Ga ik te hard? Sta ik wel genoeg stil bij ons verlies? Haar lege bedje? Het feit dat ik voor altijd een moeder ben van een kindje wat niet hier is, kwam even hard aan. Ik heb het laten gaan en Marco heeft me getroost. Mijn energie was even op.

Ik ben vandaag wel gaan werken. Heb dingen afgemaakt, verder uitgewerkt en mijn werk gedaan. Gepraat met collega’s die ik nog niet gesproken had en ben na een paar uurtjes weer naar huis gegaan. 21 uur is nog te veel. Volgende week ga ik het anders doen. Ik moet eerst ondervinden dat het lukt, of juist niet. Als het lukt, is het goed. Als het niet lukt, pas ik het aan.

Volgende week ga ik minder uren per dag werken. 5 uren als het lukt. Want we hebben ook de avondvierdaagse en zoals je waarschijnlijk al wel kan inschatten heb ik me natuurlijk opgegeven als hulpouder voor de school. Met mijn verkeersregelaarscertificaat, EHBO papieren en andere vaardigheden, kunnen ze me goed gebruiken. Komende week ben ik dus elke avond op pad en in de weer voor Elise en Lucas. Gewoon, omdat ze het verdienen dat ik er voor ze ben.

FeestjeEr zijn dingen die ik wil doen, gewoon omdat het moet. Samen met een vriendin plan ik een afscheidsfeestje voor de klas van Elise en haar zoon. Mijn dochter gaat na de vakantie naar de middelbare school en zij verdient een feestje met haar klasgenootjes. Gewoon, omdat het kan en omdat Elise het meer dan waard is. Ze is 12 geworden en er breekt straks een nieuw tijdperk voor haar aan.

Plannen, organiseren en feestjes vieren. Dat is wat ik leuk vind. Dus de uitnodiging is gemaakt en binnenkort worden alle klasgenootjes uitgenodigd voor een afscheidsfeestje in het thema Disco, Glitter & Glamour. Ik denk al na over de aankleding van de tuin en de woonkeuken en het boodschappenlijstje voor de hamburgers en hapjes ligt al klaar.

Wat kijken we hier naar uit. Een disco-feestje, met muziek, lekker eten en drinken, hopelijk mooi weer en de gezelligheid van 30 kinderen in huis. Het zal druk worden, maar het levert vast hele mooie herinneringen op.

TienerLucas is 10 geworden! Een tiener. Mijn kleine draak wordt groot. Hij is zorgzaam en lief, af en toe ondeugend en soms al een lichte puber. We zijn druk met zijn voetbal en hij is vooral druk met de PlayStation en Fortnite. Het hoort er bij. Mijn enigste en enige zoon. Het gaat allemaal zo snel. Hij wil een slaapfeestje met zijn vriendjes. Oké, we regelen dat! Chips in bed, luchtbedden voor de TV en film kijken. Wij hebben dit en Lucas verdient het. Een feestje, ook voor hem. Na een vervelend begin van ons jaar. Het jaar wat ons jaar zou moeten zijn. Ook Elise en Lucas verdienen plezier en onze aandacht, dus daar gaan we voor en dat krijgen ze ook.

MoederdagEerder beschreef ik het al. De eerste keer mijn verjaardag, waar ik me incompleet voelde. Er komt er weer 1 aan… Moederdag… 2 van mijn 3 kindjes zijn erbij. Maar die derde, de kleine muis.. Ze is er wel, maar we zien haar niet. Nooit een kaart met een foto waar ze onderste boven hangt op een klimrek, met de tekst ‘Mama, ik ben onderste boven van jou’. Geen afdrukjes van handjes en voetjes of gevingerverfde kunstwerken.

Van Elise en Lucas heb ik ze nog allemaal. Ze zijn belangrijk voor me, omdat ze zelf gemaakt zijn. Ik hoef geen gekochte cadeaus. Een knuffel en uitslapen is al een prachtig cadeau. Elise en Lucas maken niks meer op school, ze zijn te groot. En hun zakgeld is voor eigen snuisterijen. Niet voor Moederdag.

Er zal altijd een gaatje in deze dag zitten. Gewoon, omdat ik mijn kleinste niet kan knuffelen op Moederdag. Omdat ik die knutsels en een beschuit met veel te veel hagelslag en koude koffie van haar moet missen. Gelukkig heb ik er 2 die er wel zijn. En zij zijn inmiddels zo groot dat ze hebben geleerd dat de koffie als laatste klaar gemaakt moet worden voor het ontbijtje op bed, zodat hij warm blijft. Een extra knuffel dit jaar zal goed voelen. Want naast dat Elise en Lucas mij als hun moeder verdienen, verdien ik Elise en Lucas ook als mijn kindjes. Gelukkig zijn ze er en kan ik met ze praten, knuffelen en verwennen. Nu misschien wel meer dan dat ik al deed voor Tess er was. Niks is vanzelfsprekend. Maar ze zijn er wel en ik kan ze zien.

Ik doe het rustig aan. Ik moet niks, er kan van alles. Ik doe dingen die energie opleveren, zodat ik de extra energie kan gebruiken om me te helpen bij het verlies en verdriet. Jemig, wat kost dat een berg energie zeg! Ik weet nu hoe het is, want ik kwam mezelf tegen deze week. Een stapje terug, daar heb ik geen problemen mee. Mijn gevoel geeft het aan en dat is goed. Ik kan erop vertrouwen en dat doe ik dan ook maar.

Stappen vooruit en soms 1 terug. Schijnbaar hoort het erbij. Dus ik doe het er maar mee. Over het algemeen gaat het voorruit. En dat is fijn! 

Mijn werkweek zit er weer op. We gaan een gezellig en druk weekend tegemoet. Gewoon, omdat het kan!

4 jaar geleden

Dikke extra knuffel voor jou! ?