Nieuwe buren......, als ze maar kindvriendelijk zijn.

“Waarom staat die deur open?”vraag ik me af als ik aan kom lopen. Ik zie ineens twee jongens naar boven gaan die ik niet ken. Oh nee hè, het is zover..... Kijkdag in het huis naast ons. Nadrukkelijk sluit ik de deur. Mensen moeten meteen weten dat wij eraan gehecht zijn dat die deur gesloten blijft. Ik hoor op de trap al een heleboel stemmen en als ik boven kom kijk ik om het hoekje, want de deur staat ook boven open. Er is eigenlijk niks te zien behalve een heleboel mensen die er voor mijn gevoel echt niet horen. Even verwacht ik dat iemand iets aan me zal vragen, maar mensen kijken me alleen verstoord aan, negeren me verder en lopen door het huis.

Verdriet

Sinds het plotselinge overlijden van Martijn op Tweede Pinksterdag, zitten wij op de eerste rang als er iets in zijn huis gebeurt. Eerst de familie die in het huis bezig is. Het verdriet voel ik door de muren heen en komt bovenop mijn eigen verdriet. De laatste keer dat ze binnen zijn geweest zwaai ik ze uit vanaf het balkon. Later schrijf ik ze nog een brief. Daarna kwam de woningbouw erin. Er moest nog veel gebeuren. De meubels van Martijn en alle andere spullen werden eruit gehaald. Dat vond ik nog erger. Wildvreemden die in zijn huis rondliepen, terwijl wij nog nauwelijks aan het idee gewend waren dat hij er niet meer is. En nu, nu komen er mensen kijken of ze deze woning willen hebben. Natuurlijk, het leven gaat door. We moeten niet blijven hangen in ons verdriet. Het zal juist goed zijn als we iets nieuws kunnen opbouwen met nieuwe buren. Mits het leuke buren zijn natuurlijk. Toch steekt het wel, want we missen Martijn enorm.

Groepsapp

“De slaapkamer is aan de straatkant, dat is wel fijn!” zegt een meisje. Zal ik haar vertellen hoe ik de eerste weken dat ik hier woonde niet kon slapen door de trein die aan de overkant langs raast richting Amsterdam Centraal of Sloterdijk? Ik haal mijn schouders op. Ik ga maar naar binnen. Ik stuur een groepsapp naar de andere buren om ze op de hoogte te brengen. Uit de reacties blijkt dat ik niet de enige ben die er moeite mee heeft. “Met de deuren slaan” adviseert de ene. “Ik zet de muziek wat harder” zegt een ander. Omdat ik natuurlijk niet kan achterblijven zin ik ook op een actie. Jammer dat Dunya op school zit. Anders zou ik haar even naar binnen sturen. Het belangrijkste vind ik dat er iemand komt wonen die kindvriendelijk is. Iemand bij wie Dunya ook welkom is, net als bij Martijn. Of die persoon poezen heeft is dan nog niet eens zo belangrijk. Een konijn of een cavia vindt ze ook prima.

Muziek

Sinds kort hangt er een briefje op onze deur met een foto van Dunya en mij. Speciaal voor dit moment. Geen idee of mensen het zien als ze komen kijken. Of ze om zich heen kijken. Of ze benieuwd zijn naar de buren. Ook ik zet muziek aan, maar omdat ik toch duidelijk wil maken dat hier een kind woont, kies ik voor muziek van K3. Omdat mijn cd speler niet zoveel power heeft zet ik m in de gang en laat ik de deur een stukje openstaan. Nu kan het niemand ontgaan die de trap op of af gaat. Hopelijk komt de boodschap aan. Als de laatste vertrekt doe ik de muziek uit en de cd speler zet ik terug op de kast. Ik ben benieuwd wie er “ja” zegt tegen deze woning. Afwachten maar. Ik kan alleen maar hopen op leuke buren. Meer kunnen we niet doen. Ik kan me onze kennismaking met Martijn nog goed herinneren. “Ik ben heel rustig hoor. Ik snap dat je je zorgen maakt als je nieuwe buren krijgt!” Maar dat was niet eens in me opgekomen. Ik was gewoon nieuwsgierig naar die nieuwe buurman. Nu is dat anders. Meer beladen natuurlijk. Toch moeten we door. Het is niet goed om die woning leeg te laten en het zal zeker wennen zijn, maar nieuwe buren kunnen ook erg leuk zijn. Misschien wel net zo leuk als Martijn. In ieder geval weten alle kijkers dat er een kind naast woont. Ik hoop dat dat voor de uiteindelijke buren juist een reden zal zijn om de woning te accepteren. 

Huis van Martijn

Als Dunya van school komt vertel ik het haar. “Er kwamen mensen kijken in het huis van Martijn”. Dan hoor ik mezelf en schud mijn hoofd. “Ik zeg nog steeds het huis van Martijn. Gek hè?” Dunya kijkt niet op, maar haar toon maakt duidelijk dat hier geen discussie over gevoerd gaat worden. “Het is ook het huis van Martijn!” Ze is niet nieuwsgierig wat voor mensen er waren en wat ze zeiden. We hebben nog een lange weg te gaan, maar ik weet zeker dat als het klikt met de nieuwe buren we onze weerstand snel kunnen loslaten. En zo niet, ach, het is maar tijdelijk. Binnen nu en een paar jaar gaan wij toch verhuizen. En bovendien maken de andere buren veel goed.