Niet moe te krijgen

Deze COOLE jongen is onze zoon. Voordat ik me bed in ga, doe ik altijd even een rondje bij de kinderen. Je kent het wel, even opnieuw toedekken, omdat je bang bent dat ze koude benen krijgen, kusje op hun hoofd en ze zeggen hoeveel je van ze houdt (waarom? Ze slapen toch?) ja waarom eigenlijk. Het is het gevoel dat ze je horen en een fijn gevoel als je zelf je bed in duikt. Maar....terug naar het begin. Ik ging eerst naar Hope, zij lag gelukkig al lekker (bezweet: koorts) te slapen. Blaine had mij gezien en gehoord en zodra ik bij hem kwam trof ik m zo aan. Meneer is nog helemaal niet moe!!! Op zijn hoofd het slaapzakbedje van zijn favoriete knuffels. Ik heb m weer ingestopt, kusje knuffeltje, verteld hoeveel ik van hem hou. Ondanks dat hij ADHD en autisme heeft en hij een bepaalde manier van begeleiding nodig heeft moet ook hij leren dat bedtijd de tijd is om te slapen en niet om clownesk gedrag te laten zien. (Al moest ik van binnen ook wel weer lachen om hem en dat weet hij) We proberen al een paar dagen zonder melatonine en dat leek wel aardig goed te gaan, vandaag duurt het allemaal wat langer voor hij moe is. Het is zo’n heerlijke gezellige knuffelige jongen en zo rustig als hij slaapt. Ook van dat moment geniet ik. Als ze zo tevreden en ontspannen in hun bed liggen. Maar vooral de wakkerste (lees Blaine en Hope) en slaperige (lees: de pubers) gezichtjes.