Niet meer samen

Mijn verlof begon 5 weken geleden. In eerste instantie zou mijn dochtertje Jill (bijna 2) doordeweeks af en toe naar familie gegaan zoals we ook doen als ik aan het werk ben. Ik voelde me alleen nog zo goed en daarnaast betalen wij de familieleden best wel wat geld, dus heb ik besloten om Jill lekker bij me te houden. Vooral ook om nog even lekker te genieten van de tijd die we overdag nog samen hebben, Jill & ik.

Over een week ben ik uitgerekend. Jill was 2 weken te vroeg geboren, dus wie weet komt de 2e wel eerder. Nu ineens word ik verdrietig. Jill is elke dag lekker bij me. We hebben veel lol. Een paar keer zijn we samen ergens iets gaan eten en drinken, Jill & ik. We wandelen buiten. We knuffelen samen op de bank. En als Jill slaapt, dan slaapt mama ook even lekker. Ik geniet hiervan en ik zie dat mijn kleine lieve Jill hier ook van geniet.

Jill gaat mee naar alle echo's (en die heb ik elke 3 weken gehad, nu elke week). Ik merk dat ze doorheeft dat er een baby komt. Iedereen die ze ziet wijst ze mijn buik aan en vertelt ze dat er een baby is. Samen met mij geeft ze haar poppen de fles en als ik haar een kusje geef dan moet de baby er ook 1 krijgen. Al is zo nog zo klein. Ik merk dat ze er toch wel veel van mee krijgt. Ik hoor Jill 's nachts dromen, soms wordt ze huilend wakker en roept me, brabbelt dan iets over baby en mama's buik. Het zal wennen zijn, maar ik denk dat ze een hele lieve en zorgzame grote zus zal zijn. Daar twijfel ik niet aan.

Maar ik ga het missen. Natuurlijk krijgen we er iets heel moois voor terug. Maar ergens wil ik de tijd die ik nu heb met mijn kleine meid nog niet kwijt. Ik wil nog even lekker genieten van Jill. Gewoon helemaal alleen, Jill & ik.