8 jaar geleden
(Niet) laten huilen en de richtlijnen
Laten huilen? Niet laten huilen? De richtlijnen veranderen bijna net zo snel als de wind van richting.
September 2013; de geboorte van Sara. Direct verliefd op dat roze wezen en ook kon ik mij niet bedenken dat ik zonder haar had geleefd. Ik was blij dat ze er was.
Een eerste kind brengt een hoop vragen met zich mee, Google de nieuwe BFF en ik deed eigenlijk maar wat. Ik luisterde naar de kraamverzorgster en het consultatiebureau; veel huid-op-huid contact, veel praten en knuffelen en ze mocht ook best wel even huilen. Om precies te zijn mocht ze maximaal 20 minuten huilen. Was ze in die 20 minuten minstens 10 seconden stil dan begonnen de 20 minuten opnieuw te tellen.
De eerste weken sliep Sara in de kinderwagen naast ons bed, dat was ook een richtlijn. In de week dat de kraamverzorgster er was kreeg ik op gezette tijden Sara bij mij neergelegd en deden we gezamenlijke middagdutjes. Ik sliep dan niet, want ik wilde naar haar kijken. Naar dat kleine dopneusje, die prachtige lange wimpers, dat tevreden smoeltje... Uren kon ik ernaar kijken. Dat deed ik ook, want herstellende van een keizersnee maakt je wereld wat klein.
De nacht was verre van prettig. Na de fles legde ik haar dan terug in de wagen, dat zinde haar niet dus begon ze te huilen. Ik lag inmiddels weer in bed en klaarwakker lag ik naar de wekker te staren. De minuten kropen voorbij en Sara lag daar maar te huilen. Na een minuut of 3 was ze stil. Welgeteld 28 seconden. Toen begon het huilen opnieuw en daarmee ook de 20 minuten. Tegen al mijn gevoel in liet ik haar huilen. Ik sprak mijzelf toe: "Ze moet leren dat ze zelf in slaap valt, dit is normaal, dit hoort zo." Soms telde ik huilend de minuten. Het stomme was dat het simpelweg niet in mij opkwam om haar gewoon op te pakken. Dat ik tegendraads werd en de richtlijnen ging negeren. Nacht na nacht telde ik minuten, seconden, minuten en weer seconden. Het werd bijna een wiskundige opgave.
Overdag sprak ik mijn weerstand niet uit tegen de kraamverzorgster, geen idee waarom ik dat niet deed. Ik volgde gewoon alle adviezen op. En als ook mijn BFF Google het zei... Dan moest het wel waar zijn. Toch?
Augustus 2015; de geboorte van Iris. Direct verliefd op dat roze wezen en ook kon ik mij wederom niet bedenken dat ik zonder haar had geleefd. Ik was weer blij. En het voelde compleet.
Waar een eerste kind een hoop vragen met zich mee brengt is een tweede een fluitje van een cent. Echt. Bij Sara deden we maar wat, nu wist ik precies wat ik moest doen en wat niet. Ik had mij voorgenomen om alle richtlijnen in de wind te slaan en het dit keer op mijn gevoel te doen. Dat bleek een juiste beslissing, want Iris was/is een 'plakker'. Een draagzak werd aangeschaft en wekenlang droeg ik haar bij me. Iris lag 's nachts ook in de wagen naast het bed maar geen haar op mijn hoofd die erover piekerde om haar te laten huilen. Bij de eerste snik had ik mijn hand bij haar neergelegd en bij de tweede snik lag ze bovenop mij. Nachtenlang hebben we zo geslapen. De wekker heb ik niet gezien. Wel lag ik wakker. Om naar haar te kijken. Naar de perfectie; ook een mooi dopneusje, lange wimpers en een tevreden bekkie omdat ze bij mij lag. Iris is de knuffeligste baby die ik ken. Ze lacht altijd en huilt nooit zomaar. Zou dat komen door het vele troosten en knuffelen?
In de eerste weken na de geboorte van Iris heb ik regelmatig moeten huilen. Niet alleen vanwege de hormonsters, maar ook omdat ik het bij Sara volledig had verkloot. Naar mijn idee dan. Ik heb mij regelmatig afgevraagd waarom ik het toen niet op mijn gevoel heb gedaan. Waarom heb ik haar niet gewoon opgepakt toen ze huilde? Waarom heb ik haar niet geknuffeld als ze daarom vroeg? Sara huilt nu vaak om niks. Tenminste, dat vind ik. Heel soms komt de richtlijn dan ineens weer omhoog en probeert het over te nemen. Gewoon het gehuil even negeren, dan gaat het over. Gelukkig is mijn gevoel sterker en dan knuffel en troost ik. Zoals het hoort. Inmiddels heb ik een hoop goedgemaakt met Sara, missie geslaagd. Ze vind mij heel lief, deelt knuffels uit en ik ben de beste kusjes-gever-op-zere-lichaamsdelen.
Stomme richtlijnen. Vanaf nu negeer ik ze. Mijn gevoel, mijn kinderen.
Anoniem
Nee! Een kind is alleen maar op een gegeven moment stil omdat t weet dat t niet getroost gaat worden en het dan maar van pure wanhoop gaat slapen. Vreselijke gedachte
Anoniem
Die ga ik onthouden: not their baby, not their business!! Onder invloed van hormonen en het idee van de perfecte moeder willen zijn en alles goed willen doen was ik ook niet mijn nuchtere, assertieve zelf. Een tijdje later ging dat weer prima en luisterde ik naar advies en richtlijnen en bepaalde ik daarna of ik er iets mee kon of dat het niks voor ons was. Not your baby, not your business is ook wel een mooie voor alle 'buitenstaanders' die je keer op keer vertellen hoe je het moet doen. Mijn kleine bengel krijgt nu kiezen en heeft daar erg veel last van. Hij gaat slapen in zijn eigen bed, maar als hij ontroostbaar is 's nachts neem ik hem bij me in bed. Dan kalmeert hij wel en kunnen we allemaal tenminste nog een beetje slapen. Je wilt niet weten hoeveel commentaar ik daarop heb gekregen. Mijn kind heeft veel pijn en vindt troost bij zijn moeder en ik kan het niet aan om hem maar de halve nacht te laten huilen. Iedereen zijn eigen manier. My baby, my business!
Henrike Laning
Volg je gevoel! Dat heeft mij wel eens botsingen opgeleverd met hulpverleners, maar ik geloof nog steeds dat moedergevoel de beste raadgever is. Richtlijnen zijn leuk, maar ieder kind en iedere moeder zijn anders, dus vraagt iedereen een andere aanpak.
Anoniem
De richtlijnen zijn verschikkelijk achterhaald. Nu laat ik mijn kleine man bijna 10 weken nu nooit zomaar huilen. Maar bied ik wel verschillende manieren van troost toe. Als ik aan zijn huiltje hoor dat hij gewoon moe is en niet kan slapen dan til ik hem niet uit zijn bed. Als hij echt overstuur is daar in tegen dan wel en op die dagen mag hij bij mama slapen in de draagzak of in de avond lekker op mijn buik. Niets is dan fijner dan hem tot rust te zien komen en met een laatst diepe zucht in slaap te zien vallen. Iedereen zo zijn eigen manier, ik voel me hier het prettigste bij. Dit is ook mijn eerste kindje en ken het virusje Google maar al te goed. Probeer dat nu echt los te laten en op mijn eigen gevoel af te gaan.