Snap
  • Mama

Niet altijd 'n genietende oermoeder: I plead guilty!

Als je de kaarten met 'GENIET ERVAN!' even niet meer kunt zien. Als je het af en toe best zwaar vindt als moeder: je bent niet de enige!

Zo af en toe wil ik liever Facebook checken dan bouwen met Lego. Als mijn meiden ruziemaken geef ik ze wel eens een koekje om ze af te leiden. Of twee. Soms ben ik jaloers als mijn dochtertje mijn man wil knuffelen, en mij niet. En ik geniet niet altijd. Geen volmaakte oermoeder zijn, maar eentje die zich af en toe geen raad weet met zichzelf of haar kinderen: ik beken schuld. Zo, dat lucht op. Nee toch niet. Want het gevolg is dat ik me vervolgens toch gelijk weer schuldig voel. Over dat schuld bekennen dus. Over die 'verdorven en zondige' gedachten. Want moeder zijn, dat is tien keer in je handjes klappen, een driedubbele salto maken van vreugde, neerkomen in een groene weide vol bloemen onder een stralend zonnetje en twinkelend lachen naar vrolijk fluitende vogeltjes die om je heen dansen.Toch?

Ehm: nee. Niet altijd. En hoewel ik besef dat ik niet de enige ben die moederschap niet altijd ervaart als het paradijs op aarde, verbaast het me, nee fascineert het me, dat er zoveel druk op je staat als moeder. Vanaf het moment dat je zwanger bent al! En dan bedoel ik niet eens de dagelijkse zorg die je kindjes van je vragen, maar de druk van de omgeving. Op bijna ieder kaartje dat ik ontving tijdens en na de zwangerschap van mijn beide dochters stond het weer: Geniet ervan. GENIET ervan! Oh, ik kon het echt niet meer horen of lezen. Ja hoor, lekker genieten. Met een kwab rondzwabberend buikvel, knappende borsten, op hol geslagen hormonen en vooral extreme vermoeidheid omdat je weken, nee maanden, niet meer dan 3 uur aaneengesloten slaapt. Lekker genieten, met de tranen over je wangen omdat je overal zo vreselijk onzeker over bent, je overspoeld wordt door emoties (want WAT als haar nu ooit iets ergs overkomt?!), niets in je leven meer is zoals vroeger en je nergens meer controle over hebt. De enigen die niet op het kaartje schreven dat ik 'ervan moest genieten', dat waren degenen die zelf onlangs een kleintje hadden gekregen. Die schreven zoiets als: "Pak je rust waar je kunt. Sterkte! En oh ja: gefeliciteerd." En dat zette me aan het denken.

Voorzichtig gooide ik een balletje op bij een andere 'net geboren moeder'. Nadat we tien minuten gepraat hadden over hoe geweldig we het wel niet vonden om 's nachts drie uur lang met een krijsende baby rondjes door de woonkamer te wandelen ("Oh nee, er gaat echt niets boven die intieme momenten saampjes, terwijl de rest van de wereld vredig slaapt"), liet ik terloops vallen dat ik het soms toch best wel 'pittig' vond. Ik keek haar met een schuin oog aan om haar reactie te peilen. "Hmmmja", zei ze. Ik deed er nog een schepje bovenop: "Als ze maar blijft huilen, dan kan ik vaak niet anders dan zelf meehuilen". Geen reactie. Oh shit. "Hahaha", lachte ik er maar achteraan, voor de vorm. Oh shit oh shit oh shit... WAT als ze dacht dat ik er niet van genoot. Dat ze me nu zag als een slechte moeder... Maar ik had raak geschoten. De kraan ging open, tranen over haar wangen, onsamenhangende zinnen kwamen eruit: haar kind dreef haar tot waanzin. Al maanden lang werd 'ie iedere nacht wakker, doodmoe was ze, had het helemaal gehad met die borstvoeding, ze smeet het liefste een vaas kapot als ze weer wat hoorde door die rottige babyfoon, en was haar verlof maar voorbij, dan kon ze tenminste weer aan het werk! Aha! Zie je wel! Heerlijk, vooral omdat zij Facebookstatus na Facebookstatus doorging over dat 'ie z'n hoofd had opgetild en 'bababa' had gezegd en dat 'ie gelachen had naar oom Rob en dat ze een vingertje vla in z'n mondje had gestopt en dat 'ie zo geniet van Vivaldi. En haar tijdlijn vulde met selfies van haarzelf met baby. Met haar haar niet in een nonchalante knot, zoals het mijne, maar alsof ze zo uit de kapsalon kwam stappen. Haar make-up mooi aangebracht, inclusief foundation en blusher. Dus niet alleen een klont mascara. Haar kleren hip en melkvrij. Jaloersmakend, rozengeur en maneschijn. Ha! HA! HA! HA! Maar toen de ergste bui voorbij was, begon het goedpraten. Schuldgevoel, niet alleen bij haar, ook bij mij. Want ach, dat weegt toch allemaal niet op tegen de mooie momenten en ja, je krijgt er zoveel.... Hoe de verhouding mooie momenten/uitputtende momenten ligt, daar hadden we het maar niet over.

Ik vind moeder zijn het heftigste wat me ooit is overkomen. In alle opzichten. Zwaar heftig; omdat het zoeken is naar een hele nieuwe balans. Niet alleen na de bevalling, maar ook in de jaren erna. Eigenlijk iedere dag draait het weer om bijstellen, loslaten, flexibel zijn, aanpassen. Nooit heb je meer rust, want je bent altijd alert. Ook 's nachts, terwijl ze nu al lange tijd allebei doorslapen. Maar ook mooi heftig: omdat ik niet wist dat ik zo ontzettend veel liefde kon voelen. Omdat mijn dochters het allerbelangrijkste zijn in mijn leven. Denk, zeg of doe iets negatiefs richting mijn kinderen en ik verander in een monster dat Ursula uit de kleine zeemeermin een beminnelijk visje laat lijken. Ik wil ze beschermen, ze koesteren, ze knuffelen, ze helpen, hun steun en toeverlaat zijn. En wat ik nu, na bijna 3 jaar moederschap, geleerd heb, is dat het toch draait om genieten. Maar omdat ik nu echt iets tegen die term heb, noem ik het 'bewust zijn'. Of bewust genieten, vooruit. Want dat is het enige dat werkt. In de moeilijke momenten: bewust zijn, door een stapje terug te doen. Van een afstandje kijken naar de situatie. Even een paar tellen laten bezinken wat er nu gebeurt en hoe je je voelt. Dat is soms alles wat er voor nodig is om weer wat ruimte in je hoofd te krijgen. Het geeft wat lucht. Waardoor je de situatie vervolgens op kunt lossen, in plaats van gillend naar de keuken rennen en handenvol Tony's Chocolonely in je mond proppen (heus, I've been there). Maar vooral ook in de fijne momenten. Dan kijk ik naar de vier tandjes in mijn dochters lachende mondje. Naar haar pretoogjes. De vorm van het perfecte neusje van mijn oudste. De krul onder aan haar paardenstaartje. Hoe ze helemaal opgaat in haar spel. Haar handjes die proberen twee legosteentjes op elkaar te klikken. Ik hoor de klanken van het bekende 'mama'. Hoe ze het uitspreekt, hoe hoog haar stemmetje is. Hoe zacht.

En ja, er zijn vaak pittige momenten. Waarop ik het allemaal niet meer zie zitten en gewoon de boel de boel wil laten. Die mogen er ook zijn. Want het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Het is keihard werken. Kunnen we als moeders onder elkaar niet wat vaker eerlijk toegeven dat we soms maar wat aanmodderen? Dat doet niets af aan de liefde die we voelen. Aan het feit dat we doen wat we kunnen en daardoor al de beste moeder zijn voor onze kinderen. Maar haal die druk van de ketel. Dat scheelt in ieder geval weer schuldgevoel. En de ruimte die daardoor vrij komt vanbinnen, geeft rust. En laat dat nu precies zijn wat je nodig hebt als moeder!

Super leuk en goed geschreven!! Geheel de waarheid! ;-)

10 jaar geleden

Zo herkenbaar dit!

10 jaar geleden

Precies!

10 jaar geleden

Dank voor deze opbeurende woorden :) onze oudste is nu 3 en we hebben net 6 weken geleden weer een kleine meid gekregen, maar wat is het hard werken zeg! De een loopt om aandacht te vragen en de ander moet gevoed worden en ik heb helaas maar 2 handen :( we zijn zo druk bezig met het vinden van een ritme dat het "genieten" ook een beetje vergeten word.... Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben en dat het allemaal echt weer goed komt ;) op deze woorden kunnen we weer een paar weken vooruit haha :)