Net bevallen en dan.. kanker.

Je bent zielsgelukkig met de komst van je kleine wondertje en dan, in 1 klap is het geluk voorbij..

Van ultiem geluk naar intens verdriet

Je bent zwanger en helemaal in de wolken, je kunt niet wachten op de komst van de kleine en kijkt er ontzettend naar uit om haar vast te houden. Welke mama herkent dit niet? Ik was dan ook niet anders! Toen het zover was, kon ik mijn geluk niet op! Mijn kleine meisje, eindelijk in mijn armen. Na een heftige bevalling (zoals vele van jullie ook zullen herkennen), was ik alles vergeten toen ik haar zag. Meteen verliefd!
Twee dagen na de bevalling mochten de kleine meid en ik naar huis. Lekker genieten van de tijd die ging komen.. althans, dat dacht ik. Vanaf het moment dat ik thuis was voelde ik me alleen maar slechter en slechter. Na een bezoek aan de huisarts bleek dat ik ziek was, heel ziek, kanker om precies te zijn. Mijn wereld viel in 1 klap in elkaar.

Ziekenhuis in, ziekenhuis uit

Toen bleek dat ik ziek was viel voor mij alles op zijn plaats. Achteraf gezien was ik al tijdens mijn hele zwangerschap ziek en had ik beter naar mijn eigen lichaam moeten luisteren. Ik had namelijk vreselijke jeuk tijdens mijn zwangerschap. Zo erg dat ik mijn hele lichaam kapot krabde. Mijn hele lichaam was kapot en de huisarts zei me telkens dat het door de hormonen kwam. Na de bevalling wist ik wel beter...

Een week na de diagnose moest ik meteen aan de chemo. En ja het is waar wat ze zeggen, het enige wat er door je hoofd gaat is: 'Ik ga dood, ik ga dood, ik ga dood'. Ik was zo ontzettend bang mijn kindje nooit te zien opgroeien, nooit te horen praten, te zien lopen, het eerste vriendje te ontmoeten.. alles gaat door je hoofd. Ik huilde dagen lang, ik bleef maar huilen, totdat mijn tranen op waren. De chemo's vielen me zwaar, heel zwaar. Ik kon niet meer. Ik was uitgeput, maar moest door. Iets wat ik nooit deed, maar nu non-stop was bidden, alleen maar bidden.

Ik bleef vechten

Wonder boven wonder kreeg ik na iedere chemo weer kracht, kracht om te vechten en niet op te geven. Natuurlijk wilde ik vechten, vechten voor mijn kleine meid! Na de laatste chemo's werd ik nog 3 weken lang bestraald. Ik voelde me behoorlijk rot, maar gaf niet op. En toen... het moment waarop ik weer door een scan moest, het moment waarbij ik te horen zou krijgen of ik voor niets had gevochten. Zou ik mijn dochtertje zien opgroeien? Haar horen praten en zien lopen?

Op de scan was niets te zien! NIETS! Vanaf dat moment kon ik weer leven! Ik had niet voor niets gevochten. Ik ben alles in mijn leven nu zo ontzettend dankbaar en wil met dit verhaal andere moeders inspireren om nooit op te geven en om in wat voor situatie dan ook te vechten! Vecht voor jezelf en voor je kinderen, het kan écht goed komen. Ik ben het levende bewijs! :)