“Nee, zijn slaapkamer is geen showroom"

Ik heb een kleine voorliefde voor interieur en al helemaal sinds we onze eigen woning hebben en ik voor het eerst een babykamer mocht creëren.

Onze zoon, nu 1,5 jaar oud, heeft een warme en kinderlijke kamer. Een kamertje dat rust en warmte uitstraalt en waar hij heerlijk zichzelf kan zijn. Hij slaapt er, wij kleden hem daar om, wij lezen hem daar voor, hij speelt er en kan lekker ravotten op het zachte kleed.

Ik deel geregeld een foto van het kamertje op diverse socials om zo anderen misschien te kunnen inspireren en omdat ik er simpelweg ook gewoon trots op ben.

Het delen vind ik leuk, ik krijg inspiratie van anderen en vind het geweldig om te zien dat sommigen ook wat inspiratie van mij hebben opgedaan, dat ervaar ik dan ook als een groot compliment.

Zo nu en dan krijg ik ook minder leuke reacties, dat hoort er nu eenmaal bij en daar kan ik ook best tegen. Ieder mag wat mij betreft zijn mening geven, mits dat gewoon netjes gedaan wordt. We hoeven niet alles leuk en mooi te vinden wat een ander doet. Dus dikke prima!

Maar.. ik krijg ook geregeld de opvatting dat het kamertje er uit ziet als een showroom, (soms is dat zelfs de kritiek over het hele huis) dat het zielig is dat er bijna geen speelgoed is, dat planten gevaarlijk en zelfs giftig kunnen zijn, dat het zielig is dat er niet gespeeld wordt, dat het wel heel strak en zelfs een beetje klinisch is, dat sommige dingen wel te veel binnen het bereik van grijpgrage handjes zitten, dat hij waarschijnlijk nergens aan mag komen of (de meest irritante) er hier überhaupt wel een kindje woont. Zucht..

Nogmaals, ik kan best tegen kritiek. (Na mijn daddy issues blog kreeg ik ook wat reacties zoals "tjh, slaan gebeurt wel vaker" (het was wel meer dan slaan, maar oke) of "waarom heb je dit niet destijds gemeld?" (Ja, kan ik nu veel mee)) Maar met dit soort opmerkingen kan ik niks.

Moet ik me dan gaan verdedigen? Wil ik dat?  Ik kan het dan namelijk toch niet laten om te reageren met:

“Nee, hij heeft meer dan genoeg speelgoed, het speelgoed is gewoon opgeborgen"

“Nee, dat is niet voor de foto, als ons ventje klaar is met spelen, ruimen we samen op"

“Er staan nepplanten, dus zo giftig zijn ze niet hoor ;-)"

“Onze zoon weet waar hij wel en niet aan mag komen"

En

“Ja, er woont hier wel zeker een kindje! Een prachtkind welteverstaan”

Dan ben ik me dus aan het verdedigen voor het feit dat ik graag een mooi huis wil hebben, wat opgeruimd is én waar toch in geleefd mag worden.

En volgens mij mag dat ook best toch? Het maakt me geen mindere moeder (hoop ik ;-) )