Nee! Of toch ja, maar echt nee!?

Ik ben er klaar mee! Maar nee zeggen is nog niet altijd zo makkelijk. Grenzen bewaken en echt voor mezelf op durven komen...lastig verhaal blijf ik dat vinden. 

In dit geval gaat het over mijn schoonouders. Mijn relatie met hun is altijd heel fragiel geweest. Mijn vriend en ik komen uit 2 heel verschillende nesten en dat is altijd al een uitdaging geweest als we op visite gaan. Want zo voelt het al 11 jaar lang. Op visite gaan. Stijf op de bank zitten wachten tot er wat drinken word aangeboden. Praten over koetjes en kalfjes en alles gaat altijd goed. Ik vind dit persoonlijk erg vermoeiend. En mijn vriend ook. We gingen dan ook niet zo vaak op visite. En dit werkte. Ik kon alle irritaties laten zakken en er zat genoeg tijd tussen de bezoekjes dat ik mijn kaken kon laten ontspannen mijn neplach kon uitwassen en drogen. 

Want iedere visite werd ik geïrriteerd, zaken werden niet besproken, alles gaat altijd goed, oprecht luisteren werd er niet gedaan en interesse tonen was blijkbaar voor watjes. Ik heb mij hier lang overheen kunnen zetten, gesprekken proberen aan te gaan ed maar baat had het niet. Ik zat iedere keer steeds gefrustreerder in de auto naar huis. Ook ik heb een aandeel in dit verhaal, ik ben opgehouden met vragen en gaf alleen antwoord waar nodig. Ik werd wat snibbig. Dus ja ik werd er elk bezoek niet leuker op. 

Wortel van het probleem bij mij, ik voelde me genegeerd. Nooit werd er gevraagd hoe het met mij ging en als ze het wel vroegen werd er niet geluisterd. Verhaal werd iedere keer zo gedraaid dat het weer over hun ging. Ik heb mij er lang hard voor gemaakt, naar mijn ouders helemaal, dat ieder zich gehoort mag voelen in een gesprek. Maar die grens bij mijn schoonouders kon ik niet zetten. Vooral om mijn vriend niet af te vallen. 

Zo gingen de visites een tijd lang door. Tot ik zwanger raakte er was in 1 keer een hele dosis interesse in mijn zwangerschap. Niet in mij, maar er werd letterlijk gevraagd hoe de zwangerschap gaat. Was het antwoord goed (en dat was het altijd) was negeerstand naar mij weer aan. Ook dit kon nog zakken.

Nu Wies is geboren zien we mijn schoonouders een stuk vaker. Om de 3 weken moeten ze even langs komen. (Klinkt niet vaak, maar in vergelijk met hoe het was wel). Ik besta nu helemaal niet meer. Alles draait om hun kleinkind. Mijn schoonmoeder word boos als ze de fles niet mag geven en ze draait te pas en te onpas mijn eigen kind bij me weg. Ik word hier kwaad om maar houd me in. Wacht tot ze weg gaan en ontplof dan. Iedere keer weer. En dit vind ik zo vervelend voor mij vriend. En hij steunt me alleen interpreteert het gedrag anders. Hij is er binnen opgegroeid en heeft 33 jaar ervaring met hun. Maar we praten en hij begrijpt me. Echter echt stappen zetten. Mijn grenzen aangeven voor mezelf en voor Wies vind ik zo moeilijk bij hun. Ik snap niet waarom ik mezelf op me tenen laat lopen als hun er zijn. Maar ik ben ook zo klaar. Ik ben geen broedkast voor hun kleinkinderen, maar zo voel ik me iedere keer als ze weg gaan of wij naar huis gaan. 

Ik gun het ze om opa en oma te zijn. Ik gun het mijn vriend om trots zijn dochter aan zijn ouders te laten zien. Maar ik gun het mezelf ook dat ik ook gehoord word en niet alleen als broedkast word gezien. 

Ik ben er zo klaar mee!