Nee joh, dat is mijn moeder niet, dat is mijn tante

Altijd moeder willen worden, op kindjes gepast, veel met kleintjes gespeeld, in het verenigingsleven veel met kinderen gedaan, de kinderwens zat superdiep. Geen twijfel, ik word moeder. Van wat? Jongen? Meisje? Maakt niet uit, in ieder geval moeder. Toen "de" man zich niet aandiende en ik er wel uit was geen bom moeder te willen worden, hoe stoer ik dat van anderen ook vind, dat is denk ik niets voor mij. Dan oppassen? Dat meer denk ik. Een kleintje van zus of schoonzus mocht die zich aandienen. Ik ben nu al meer dan tien jaar verder. Eerst 1 kind, toen nr 2 en als laatste een allerliefste nr 3. Dat snapte bijna niemand, je hebt geen kinderen, gaat een dag minder werken, financieel lever je best wat in gratis om op de kinderen van een ander te passen. Mensen die mij kennen hadden geen twijfel, echt iets voor jou. Ik weet nog goed dat ik de eerste paar maanden met nr 1 in de weer was, dat ik dacht is dit iets voor mij? Ik denk twijfels die iedere moeder ook weleens heeft. Wel was er direct de onvolwaardelijk liefde voor alledrie, kom niet aan hen want dan kom je aan mij. Een oergevoel. Op de oppasdagen ben ik met ze meegegroeid van fles naar hapjes naar uit eten, van studio 100 naar disney naar spotify en pokemon go. Van kinderverdrietjes tot liefdesverdriet, fantastisch om te beleven. Bij mij kunnen ze kind zijn als er grote mensen zaken spelen, bespreken ze soms iets eerst met mij.  Ze hebben mijn leven zo ontzettend verrijkt en gekleurd. Dan zeggen mensen, fantastisch dat je dat voor een ander doet, ik doe t eerst voor mezelf, dan ben ik daarnaast wel blij ondersteuning te kunnen bieden. Ze hebben alledrie ook zeer zeker elkaar gevonden, t zijn drie musketiers, 1 voor allen en allen voor 1. En waarom ik dit  blog niu precies wil schrijven weet ik eigenlijk niet, ik ben geen blogger, nog nooit geblogd, weet wel dat de weg die ik nu gekozen heb voor mij mij t dichtste bij het moederschap heeft gebracht. Ik had deze jaren voor geen goud willen missen.