Natuur kinderen

Ik zie vaak verhalen en afbeeldingen voorbij komen van gezinnen die genieten van het buiten zijn, de natuur. De kinderen spelen in of met de modder, gooien met bladeren in de lucht met die blijde koppies.  Ik wandel geregeld, vind het heerlijk om te wandelen of te fietsen en zo nu en dan willen vooral de jongste twee mee. Laatst met de gezondheids wandeling (vorige blog) hebben ze een egel afdakje gemaakt, takken gooien in de vijver, bladeren aan de kant trappen, bladeren van de bomen trekken en vooral kijken wie het hoogst bij een blaadje komt en het liefst weer landen met het blaadje in hun hand, kikkers vangen. En e beginnen al te gillen bij een mier of een mugje. Ik kan nou niet echt zeggen dat ik natuur kinderen heb. Toen ze jonger waren gingen we geregeld naar het park, stukje fietsen of de kinderboerderij. Ik weet nog goed de eerste keer naar het bos, Davy werken en ik alleen met 4 het bos in. Een plekje gevonden om te parkeren,  ergens aan de rand van het bos.  Hope in de wandelwagen en de andere kinderen hielden de wandelwagen stevig vast, uit angst voor het bosmonster denk ik. Met angst in de ogen en vol vertrouwen in mij als moeder liepen ze met mij mee het bos in. Je kon links, rechtdoor en rechtsaf en elke pad had een kleur van het aantal kilometer. Tja welke moet ik nemen met 4 kids? Ik besloot de kortste weg te kiezen. Het werd een hele korte weg want zodra de kinderen de auto niet meer konden zien was het gillen en huilen. Hope huilend in de wandelwagen als reactie op het gegil en geschreeuw van de andere. Dit ging hem niet worden en was zeker geen succes. Terug naar de auto. In de auto alle kinderen in de gordel. We waren het parkeerplekje nog niet af of Damian zei: "was leuk mama hé? in het bos.."  Waarop Zoë zei: "dag bos, tot de volgende keer"  Die volgende keer is NOOIT meer geweest.....