Na de opname

De weken na mijn opname waren vooral wennen en ook zwaar. Ik moest weer mensen onder ogen komen en dat was soms best lastig, niet iedereen vertelde ik mijn verhaal maar meestal was ik er heel open over. Een depressie is echt een ziekte alleen zie je dat aan de buitenkant niet. Ik zei heel vaak je kunt beter een been breken dan is het tenminste zichtbaar. Voor sommige was het ook moeilijk om mij te begrijpen ik begreep het hiervoor ook nooit. Ik dacht altijd pak jezelf op en stel je niet zo aan. 

Weken/maanden volgde ik therapieën en gesprekken met psychiaters psychologen en volgde ik een mindful cursus waar ik niet zoveel mee had, het was voor mij te zweverig. 

Uiteindelijk heb ik medicatie gekregen, ja antidepressiva!!! Het woord waar een heel taboe over heerst maar wat ook een heleboel mensen gebruiken, zelfs meer dan we denken.

Het begin was zwaar met de medicatie, de klachten verergeren en kreeg veel hoofdpijn maar na een week of 3 begon ik weer wat meer mezelf te worden, man wat een verademing, ik kon weer genieten van de kids en voelde me ook dankzij mijn slaap medicatie weer mens. Slaap is echt funest voor je als je dat zoveel mist. Ik tankte letterlijk weer bij en kon weer van de kleine dingen genieten in mijn leven. 

Ook dankzij de hulp die we van stichting grandcare kregen in huis krabbelde ik weer langzaam op naar mijn oude ik.