10 jaar geleden
Moeilijke onderwerpen: de dood
Ik vind opvoeden moeilijk. Ja, echt! Het is het enige "beroep" waarop niemand je kan voorbereiden. De grote verantwoordelijkheid die je hebt voor een ander persoon is zo.... groot! Maar bij opvoeden horen niet alleen de normen en waarden die we onze kinderen meegeven, maar ook de verschillende situaties die voorkomen in ons leven.
Neem de dood. Een moeilijk onderwerp..
Een aantal maanden geleden is onze opa "trein" overleden. De lieve man heeft een mooi leven gehad, oud geworden, kinderen die van hem hielden, kleinkinderen die hem het einde vonden en achter-klein-kinderen die hem adoreren.
Tijdens de begrafenis was het niet alleen verdriet dat we hem moeten hier moeten missen, maar ook de herinneringen ophalen van en over hem. Verdriet en een lach samen, het was gezellig en fijn om met de hele familie bij elkaar te zijn.. Prachtig! Onze zoon begon op dat moment de vragen te stellen: waar gaat opa nou heen, waarom gaat opa weg, waarom moeten we die bloemen nou neerleggen, waarom huilt iedereen? Het moeilijke is antwoord geven op deze vragen, het is me wel gelukt, maar wat ik nog moeilijker vond is dat ik begon na te denken over mijn eigen begrafenis.
Op 8 jarige leeftijd heb ik mijn eigen vader verloren. Op 18 jarige leeftijd vertelde mijn moeder dat ze samen voor mij en mijn broer een polis hadden afgesloten toen wij geboren werden, om de begrafenis te regelen: de uitvaart verzekering. Ze vertelde me dat het belangrijk was dat wij dit overnamen, en op een bepaald moment zelf te gaan nadenken over een begrafenis. Mijn vader had namelijk al heel veel vast laten leggen, want stel dat... Helaas is het "stel dat" moment wel gebeurd, maar ook hier kan ik terug kijken naar een mooie begrafenis. Veel vrienden en familie, bier en wijn.. Mijn vader had het idee: treur niet dat ik dood ben, maar koester en vier dat ik heb geleefd. Maar wat ik nog mooier vond was het feit dat mijn moeder hier heel erg blij mee was.
Nooit heb ik nagedacht over mijn begrafenis. Maar na de vragen die onze zoon stelde ben ik gaan denken wat ik nou eigenlijk zou willen. Ik dacht gelijk terug aan wat mijn moeder zei. Leuk is het niet, maar als ik nadenk over wat mijn gezin zou moeten regelen, dan doe ik dit uit liefde voor hen, als een soort laatste "taak". Uiteindelijk is het me, met veel tranen, gelukt. Zelfs nu mijn vader niet meer hier is, heeft hij me zelfs nu nog veel geleerd. Vier het leven, wees dankbaar voor elke dag. En regel in ieder geval een aantal dingen, zodat je gezin niet voor grote verrassingen komt te staan in zo'n moeilijke tijd.
Ga nooit heen zonder te groeten
ga nooit heen zonder een
wie het noodlot zal ontmoeten
kan het morgen niet meer doen.
Ga nooit weg zonder te praten
dat doet soms een hart zo’n pijn
wat je ‘s morgens hebt verlaten
kan er ‘s avonds niet meer zijn.
Anoniem
Ook hier een moeilijk thema, vorig jaar heb ik mijn schoonmoeder verloren bespreek dit maar eens met je toen nog 5 jarig kind... dat was geen gemakkelijke opgave. Evtl dat de kinderfilm ook honden gaan naar de hemel kan helpen ?! Wij hebben uiteindelijk gezegt dat oma nu een sterretje in de hemel is en als ze schijnt dan kijkt ze op ons neer en dat werkt bij onze zoon prima. Iemand heeft mij ook eens gezegd dat als er een wit klein veertje bij je komt te denken aan voordeur of gewoon op je af komt dan denkt er iemand uit het hiernamaals aan je. Dit werkt voor onze zoon ook super soms zegt hij : mama kijk een wit veertje oma is nu ff bij ons. Tja ikzelf heb nog helemaal niets geregeld uiteraard wel verzekeringpolissen afgesloten toen maar zelf niets op papier gezet wat ik graag zou willen. Wel heb ik zoals wellicht vele een box op de zolder staan met daarin alle 1ste spulletjes van onze zonen en ik blijf daaraan spulletjes toevoegen uiteraard incl de vele cd's met foto's.
Anoniem
Ik weet hoe moeilijk het is. Mijn schoonmoeder is komende zaterdag 3 jaar geleden overleden. Onze meid was toen 2,5 jaar en ik was zwanger van de tweede. Het is allemaal niet onverwachts gebeurd, maar toch het is en blijft moeilijk. Ze heeft 10 weken in het ziekenhuis gelegen en heeft het helaas niet gehaald. Wij hebben ons meisje verteld dat oma heel erg ziek was en dat de dokters haar niet meer beter konden maken. Dat ze nu gestorven (dood) was. Ze nam het eigenlijk best goed op. Bij mijn ouders zingt ze altijd een liedje van het mannetje in de maan als ze gaat slapen. Voor haar gevoel was oma bij het mannetje in de maan. Daar kwam ze zelf mee en dat hebben we ook maar zo gelaten. Ze is inmiddels 5 en stelt steeds meer vragen. Waar is oma nu en komt ze nog terug. Nu het weer de tijd is (rond haar sterfdatum) merk je dat ook aan haar. Ze slaapt slechter, kan minder hebben enz. Het enige wat wij doen is met haar praten en haar vragen zo eerlijk mogelijk beantwoorden. Van de week ging ze met oma bellen. Ik tegen haar hoe doe je dat dan want oma is in de hemel. Ja zegt ze ik heb het nummer van de hemel wel hoor dan kan ik gewoon met oma praten. Mooi toch!! Wij hebben ook alles geregeld, weten van elkaar wat we willen en dat is goed. Ik wil er niet teveel mee bezig zijn, want ik hoop dat het nog heeeeeel lang duurt. En dat ik nog lekker mag genieten van mijn bengeltjes.
nahsuusje
je rijmpje staat bij smam op een tegeltje! idd moeilijk onderwerp, en zo belangrijk om die zaken goed geregeld te hebben en dan maar hopen dat het heeel eheel heeeeel lang duurt voordat t nodig is