Moederschap met een knipoog

Voordat ik daadwerkelijk 'mama' was had ik een bijzonder uitgesproken mening over hoe dit zou moeten en vooral over hoe het niet moet. 

Echter, nu een jaar na de geboorte van mijn zoon doe ik alles wat ik gezworen had nooit te zullen doen. Ja, ik zet hem zelfs even voor baby tv als hij op zijn manier een vreselijke dag heeft. Foei, Susan.. tv? JIJ zet je zoon voor de tv? Weet je nog hoe slecht je dat vond? Weet je nog hoe belachelijk je het vond dat ouders dat deden om even hun handen vrij te hebben? Om nog maar niks te zeggen over die GE-WEL-DIGE kinderliedjes die de hele dag in je hoofd blijven zitten. Even tussendoor, heb je ooit bewust geluisterd naar die teksten? Waar gaat het over! 

Het grote nadeel van deze liedjes is het feit dat je ze overal mee naartoe neemt. Ben je boodschappen aan het doen, betrap je jezelf erop dat je 'de wielen van de bus' loopt te neuriën. En het ergste is dat ik alle teksten uiterst goed weet!

Daarnaast had ik nooit verwacht blij te worden van een boer of een scheet. Ja echt waar, ik ben er zelfs trots op! Vooral op de brede lach op het gezicht van mijn zoon wanneer er een mooi geluid geproduceerd wordt door zijn lichaam. Trots dat hij is! Wie ben ik dan om het niet te zijn?  Iedere boer, scheet en poepbroek is een groot feest. 

De gebroken nachten zijn voor mij het grote nadeel van zo'n kleintje. Je bent moe, doodmoe, na de 5e keer troosten en knuffelen. Je bent chagrijnig wanneer je om 5 uur in de ochtend naar Rollie de rups zit te luisteren omdat je kind ervan overtuigd is genoeg te hebben aan 4 uur slaap. 

Maar hè, die armpjes om je nek en een dikke kus op je mond wanneer je hem dan EIN-DE-LIJK komt bevrijden uit zijn afschuwelijke gevangenis, (zijn bed) zijn toch wel heel fijn. 

Of dat moment dat je eruit ziet als een zombie met warrig haar in een knot, kwijl op je broek, etensresten op je shirt en als je geluk hebt nog net geen pindakaas op je gezicht, achtergelaten bij een heerlijke kwijlkus. Dat moment dat je bijna genoegen neemt met het feit dat je er bij loopt als moeder gans, en dan toch bedenkt dat je ook nog vrouw bent. Wat dan wel weer een fijn gegeven is, is mijn man die mij blijkbaar nog steeds kan zien als iets met aantrekkingskracht, zelfs als ik erbij loop als bovenstaande moeder gans! Een tik op mijn kont en een kus op mijn mond met de woorden: goedemorgen wifi! (Ik schijn draadloze verbinding te hebben.)

Wat ik ook nooit zou gaan doen, is mijn zoon beter vinden dan andere kinderen. Want ieder kind is gelijk toch? Ik betrap mezelf er echter op dat ik vele kinderen in winkels en op straat vergelijk met die van mij en standaard tot de conclusie kom dat hij leuker, knapper en slimmer is.

Voor de mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik emotioneel best flexibel ben.. maar sinds ik moeder ben? Pff.. zeg maar gerust labiel! Een eerste knutselwerkje van de opvang, iedere keer als hij los staat, iedere knuffel en kus, dat moment dat hij intens verdrietig is als ik wegga bij de opvang of wanneer ik vreselijke verhalen lees over andere kinderen en me voorstel dat hem dat zou overkomen. Ik heb de tranen vaak genoeg in mijn ogen staan! 

Moeder zijn heeft zijn voor en nadelen, ik verwachtte van te voren een geweldige perfecte moeder te zijn, want ik had best verstand van kinderen. Ik dacht er vooral erg makkelijk over en was ervan overtuigd dat ik het zelfs alleen wel zou kunnen mocht ik tegen mijn 30e geen vaste relatie hebben. Ongetwijfeld dat ik het wel gered had want opgeven staat niet in mijn woordenboek maar pff wat ben ik blij dat ik mijn man heb! 

Wat ik vooral probeer is om mijn perfectionisme opzij te zetten en gewoon 'goed genoeg' te zijn. Dat is nog wel een dingetje....

Daarnaast doe ik mijn best de lastige momenten te zien met een knipoog en vooral de humor in te zien van het moederschap. 

Want ergens is het toch best grappig? Zo'n klein driftig dreumesje, die zijn schoentje door de kamer gooit omdat jij deze aan zijn voetje deed nadat hij aangaf dat te willen? Of wanneer hij klaarwakker in zijn bed zit met een grote lach te wachten tot je met hem komt spelen midden in de nacht?  En ergens is het best hilarisch wanneer je probeert te slapen, samen met je dreumes.. en in plaats van slapen je bijna geen ogen meer hebt omdat hij vindt dat ze open moeten en dit met die kleine vingertjes probeert voor elkaar te krijgen. 

Jahoor schatje, je bent absoluut heel grappig. Maar vannacht, ben je vooral heel grappig als je doorslaapt oké? ;) Dan hoeft mama bij het op bed brengen, bij de woorden 'dag dag tot morgen lieverd' niet stiekem te denken: yeah right, dat zou je willen!