Moederschap: Before and After

Het moederschap is voor mij een soort transformatie, mijn leven voordat ik moeder werd is zo'n enorm contrast. Het combineren ervan is tot nu toe lastig maar ik probeer het wel. Moet ik kiezen tussen mijn oude IK en mijn nieuwe IK?

Before:

Van een dromerig kind tot een opstandige puber. Middenin mijn conflict tussen mijn traditionele Chinese ouders en mijn Nederlandse omgeving, ik heb het overleefd.

Mijn keuze voor een leven buiten de Chinese gemeenschap was voor mij de beste maar ik ben nog van de generatie  die ervoor had moeten "vechten".

Ik hield van Hardcore, viel op Westerse jongens, deed modellenwerk en mijn vrije "Westerse" levensstijl was heerlijk. 

De keerzijde was dat ik het nodige wel heb meegemaakt, PTSS, geweld en een ontvoering van iemand anders meegemaakt en heel veel drugs.

Na 10 jaar drugsgebruik, Hardcore feesten over heel Europa en zelfs modellenwerk gedaan in Azië ben ik een "rustiger" leven gaan leiden.

Ik ging naar feesten zonder drugs, ging niet meer elk weekend, had een leuke vriendengroep en een bijbaan in de partyscene. En nog steeds was het gezellig.

Ik had een baan, deed leuke dingen zoals naar de film en lekker uit eten. Alleen mijn keuze in relaties waren wat ongelukkig maar ik had vertrouwen in dat ik uiteindelijk van de voorgaande relaties kan leren zodat ik uiteindelijk bij de juiste terecht zou komen.

En dat gebeurde.

After:

Na vijf maanden raakte ik ongepland zwanger, mijn man (toen der tijd vriend), zei dat alles goed zou komen. Hij had alle vertrouwen in ons om samen een kind op te voeden. 

Nu ben ik inmiddels moeder van twee mooie jonge kinderen, en als mij is verteld hoe moeilijk ik het zou krijgen dan was ik er misschien niet aan begonnen.

(Stel: Als ik een tijdmachine had en alles terug kon draaien dan zou ik, technisch gezien, niet weten hoe het voelt om moeder te zijn en zou ik mijn kleintjes niet kennen. Dus dan zou ik niet weten wat ik zou moeten missen. Toch?)

Ik heb twee traumatische bevallingen meegemaakt en zware zwangerschappen. Mijn figuur is van een maatje 34 naar 42 gegaan, elke dag kijk ik in de spiegel en zie daar een vreemde staan.

Ik ben twee maanden opgenomen geweest op de PAAZ afdeling omdat ik een depressie had gekregen tijdens de zwangerschap van mijn eerste. Ben inmiddels al een paar maanden thuis en ik heb de knop gevonden om normaal te kunnen functioneren.

Elke dag blijft een strijd tussen de opvoeding die ik heb gekend (en absoluut niet wil) en de liefdevolle opvoeding die ik mijn kids wil geven. De continue onzekerheid die ik als moeder heb omdat ik geen idee heb wat ik doe en of ik het goed doe. De continue angst voor dat mijn kinderen nog slechter uitkomen dan de opvoeding die ik ken.

Ik weiger mijn kinderen te slaan om te corrigeren, ik weiger mijn kinderen vanalles te verbieden, ik vind dat mijn kinderen ook een mening mag hebben. Mijn kinderen hoeven niet te streven naar succes maar naar geluk. Mijn kinderen hebben liefde nodig en geen druk om te presteren. En respect hoeft niet met fysiek geweld geleerd te worden.

Continu ben je bezig met je kinderen, wat is het beste en wat hebben ze nodig?

Tijd voor mezelf? Kom ik nauwelijks aan toe.

Feesten en vrienden? Welke feesten en vrienden? Inmiddels gaan zij verder met waar zij gebleven waren en ik hou me totaal met andere dingen bezig. Ik slaap liever wat extra uren bij dan dat ik nog uitga.

Het geld wat ik uitgaf besteed ik liever aan mijn kleintjes.  

Hoe gelukkig ik me kan voelen met een kusje of een knuffel van mijn mini-mensjes. Zo trots wanneer ze weer iets kunnen doen, veel foto's maken omdat ik ze prachtig vindt. Ik heb alles opgegeven voor ze en dat heb ik er voor over.

Ik voel me zo contra met hoe ik was, hoe kan ik dit ooit combineren?