Moeders VS babyfoon drama

De klok sloeg twaalf uur en ik proost samen met Mr Baardmans en onze vrienden op een gezond en liefdevol 2015. 

Omdat we zijn verhuist naar een andere woonplaats, is dit de ultieme gelegenheid om kennis te maken met onze buren. Dus de schoenen worden aangetrokken, babyfoon in de binnenzak. Oh, wacht! Babyfoon! Ik begin te twijfelen of we Codi(9maanden) er niet af moeten halen maar Mr Baardmans overtuigt me dat hij wel door slaapt en we wel even snel een rondje om kunnen maken.

‘Schat, weet je het heel zeker?’ vraag ik. ‘Natuurlijk, niks aan de hand. Als hij huilt gaan we gewoon weer naar binnen.’ Dit is onze eerste oud&nieuw met zijn drietjes en de eerste keer dat we naar buiten gaan met een babyfoon. En dan ben je wat voorzichtiger. Wij moeten ook nog alles leren als het gaat om kinderen. Ik denk dat dat voor veel moeders herkenbaar is.

Tsja, het is inderdaad niet zo’n goed idee om Codi uit bed te halen. Hij maakt er toch nog weinig van en anders hebben we een huilend kind de rest van de dag omdat hij uit zijn ritme is. En aangezien we al een drukke dag achter de boeg hebben met een hoop visite(manlief is jarig op 31 december), kan hij mooi een nachtje door tanken.

Dus ik trek mijn jas en loop naar buiten. We maken met onze vrienden een rondje door de buurt en groeten iedereen die we tegenkomen met ‘de beste wensen, he.’ Totdat het ineens begint te piepen vanuit de binnenzak van Mr Baardmans. De verbinding is weggevallen en ik voel me lichtelijk paniekerig. Naja, beetje overdreven maar omdat ik weet dat er geen verbinding meer is en we aan de andere kant van het dorp zijn lijkt me erg verstandig om weer terug te lopen. Ik merk aan mezelf dat ik steeds wat sneller ga lopen, schrik nog een paar keer van harde knallen vuurwerk en ben hevig op zoek naar mijn sleutels. Hoe dichterbij we bij ons huis zijn, hoe sterker de verbinding weer word. Ik hoor Codi huilen en begin nog sneller te lopen. Ik trek de deur open, loop naar boven en zie dat kleine Baardsmans heerlijk dromenland is. Huh?! Verbaasd kijk ik naar mijn zoon die zo schattig ligt te slapen. Pardoes loop ik naar beneden en zie Pieter(de kat) bij de babyfoon zitten. Hij kijkt me raar aan en miauwt een paar keer. Dat is dus wat ik hoorde!

Ondanks dat ik half een hartaanval kreeg, naja een moederhartaanval, hebben we een heel erg gezellige avond gehad. Ik weet nu dat ik voorstaan met een gerust hart bij de buren op visite kan gaan met de babyfoon. Codi slaapt als een roos door het vuurwerk heen en dat geeft me voldoende rust. Het is natuurlijk voor een nieuwe moeder allemaal erg wennen.

Gelukkig nieuwjaar iedereen!
(www.esstur.nl)