Moederliefde zorgt voor oerkracht

Het op schrijven van mijn verhaal en het delen met jullie laat me weer beseffen dat het echt een bizarre emotionele tocht is geweest met ons gezin. En waar je dan de kracht vandaan krijgt om iedere dag door te gaan. Ik weet het nog steeds niet. Nooit gemiept,  nooit geklaagd alleen maar gaan voor je kinderen. 

Wat een oer kracht krijg je door moederliefde. Hidde wilde in die tijd gewoon zo normaal mogelijk spelen, donderjagen en knuffelen. En ja hij werd soms net wat meer verwend dan anders. Wat langer voor de tv. En als we bij de hema ofzo waren en hij zag iets moois dan kreeg hij het net vaker dan anders. 

En ik wilde hem de hele dag wel knuffelen en aan hem ruiken en zoentjes geven. Nou daar was die peuter natuurlijk niet altijd mee eens....haha maar probeerde het toch.

Ik was en ben natuurlijk zo dankbaar voor een gezond kindje. Want daar ben ik wel achter gezondheid is echt het aller belangrijkste. Je kan nog zo materialistisch zijn en bergen geld op je rekening hebben. Hebben wij trouwens ook  niet hihi

Het maakt helemaal niks uit. Gezondheid kun je niet kopen. En het gezin is het aller belangrijkste de rest is bijzaak. Als er zoiets binnen je gezin gebeurd raakt het iedereen. En moet je hopen dat je samen sterk genoeg bent om het allemaal te verwerken. 

En wat ben ik dankbaar dat wij zo'n liefdevol gezin zijn. En kunnen huilen, boos zijn, zonder ook maar even te twijfelen aan de liefde voor elkaar. Die is onvoorwaardelijk. En Hidde had ik voor alles willen beschermen maar hij heeft er ook zoveel van geleerd. Dat zijn ouders altijd achter hem staan. Als hij boos is of verdrietig. Als hij zich gedraagt zoals het niet hoort dat we dan gewoon sorry kunnen zeggen en weer verder gaan met waar we gebleven zijn. En dat onze liefde voor elkaar door niks zal veranderen.

En dat zijn ouders ook gevoelens hebben. Soms boos zijn of een korter lontje hebben. En dan sorry kunnen zeggen.

Ik zal verder gaan met mijn verhaal...maar dit was het gevoel wat ik voel nu ik dit schrijf. En wou ik toch even met jullie delen. Ik hoop dat ooit in de toekomst er iemand is die dit verhaal nodig heeft. Als ze in dezelfde situatie zit. Wat ik nooit iemand gun.

Ik was tijdens mijn zwangerschap erg eenzaam. Vriendinnen waren zwanger en pronkten met hun buikje. Ik hield het voor de grote wereld stil tot 22 weken. Toen kon het niet meer mijn buik werd te groot. 

Ik ben blij dat ik een normale zwangerschap heb gehad bij Hidde en daardoor wist ik dat dit echt niet normaal was.