Moederdag zonder....

En daar zat ik dan. Zaterdagavond half 1 met een baby van 9 weken in mijn armen terwijl de tranen over mijn wangen stromen.

Manlief ligt op bed. Ik zou nog even wachten tot de kleine om zijn fles zou komen en dan was het voor mij ook bedtijd. In de tussentijd deed ik wat ik al heel lang niet meer gedaan had. Youtuben. Is dat al een werkwoord? Ik bedoel ermee dat je begint bij een lekker of mooi nummer en dat je dan via de balk rechts in beeld steeds dieper in de krochten van Youtube verzeild raakt. Ik begon met All Of Me van John Legend. (Even op de repeat en de fles gegeven.) Van daar ging ik naar Adele met Make You Feel My Love (live in the Royal Albert Hall) en zo door naar Bob Carlisle met Butterfly Kisses en Broken Together van Casting Crowns. En die laatste deed het hem. Mijn ogen werden vochtig en terwijl ik kleine Sam nog in mijn armen heb breekt er wat in mijn hoofd en beginnen de tranen te lopen. Het is nu precies een half uur Moederdag. Ik ben gezegend met dit mooie wonder in mijn armen maar moet het allemaal doen zonder eigen moeder. Ik ben moeder zonder moeder. Slik. Kan ik dat wel? En ook al heb ik een schat van een schoonmoeder, dat is niet hetzelfde. Mijn hele zwangerschap en de eerste weken na de bevalling liep iedereen op kousenvoetjes om me heen te wachten tot ik in zou storten op dit punt. Zelfs mijn kraamtranen gingen niet over haar. Maar nu is het er dan. Mijn breekpunt. Met een hulpeloos ventje dat compleet van mij afhankelijk is voel ik me onzeker en vraag ik me af of ik het wel goed doe. En of ze het eens is met mijn keuzes. In mijn hoofd was zij een soort Supermam. En dat is niet helemaal eerlijk, dat realiseer ik me nu terwijl het overdag is en ik niet meer emotioneel ben. Mijn moeder is overleden toen ik 14 was en ik heb haar dus nooit als individu, als vrouw leren kennen maar haar altijd als moeder gezien. Ze staat op een voetstuk terwijl ook zij vast haar fouten had. Maar met een warm hart, een dikke knuffel en een sterk geloof blijft zij een voorbeeld.

En zo moet ik haar ook gaan zien. Niet als iemand die ik op sommige momenten blijkbaar nog steeds keihard mis, maar als iemand die alles apart zette voor anderen en ervoor zorgde dat iedereen zich gewenst voelde. Iemand die ondanks alle tegenslag en ziekte uitkeek naar haar ontmoeting met de Here God. Iemand die genoot van bezoek van haar vriendinnen en een koekje bij de koffie. Ondanks haar pijn heeft ze zich altijd van haar beste kant laten zien en altijd tijd en geduld voor haar kinderen gehad. Ik bewonder haar kracht en wie ze was en kan alleen maar hopen dat mijn kleine jongen later met net zoveel liefde aan mij terugdenkt als ik nu aan haar. En daar ga ik alles aan doen.