Moeder zonder moeder (DEEL 1)

Zolang als ik me kan herinneren wilde ik al moeder worden. Ik heb zelf een heerlijke, liefdevolle jeugd gehad met een geweldige moeder en dat wilde ik zelf ook in de moederrol ervaren. Mijn moeder was echt de liefste moeder. Na schooltijd klaar zitten met thee. Me washandjes brengen en uren voorlezen wanneer ik ziek was. Knuffels en kusjes, versierde verjaardagsstoelen. Lievelingseten maken voor mn verjaardag en me altijd vrij laten in m’n uniek en anders zijn. 

Doordat ik sinds mijn puberteit behoorlijk wat bekkenbodem problemen ontwikkelde, was ik onbewust altijd ‘bang’ dat kinderen krijgen misschien wel eens heel lastig zou (kunnen) worden. Toen ik mijn man ontmoette ben ik heel snel open geweest hierover en hij was heel begripvol. Wat betreft het stukje kinderen krijgen maakte hij zich niet zo’n zorgen omdat het immers niks te maken had met vruchtbaarheid. Ik wist dat hij gelijk had op dat punt dus heb t naast me neergelegd tot we gingen trouwen en actief gingen proberen een kindje te krijgen. 

Dat eerste huwelijksjaar was door die sterke kinderwens eigenlijk veel serieuzer en zwaarder dan het had moeten zijn. Ik was er heel erg mee bezig (ook al weet je wel dat dat niet helpt) en deed veel te hard mn best om er zogenaamd niet mee bezig te zijn en er relaxed in te staan. Ik ben zelfs een weekend alleen in een huisje gaan zitten ergens om mezelf tegen te komen en mn innerlijke rust terug te vinden. 

Mn moeder heeft me dat jaar enorm geholpen door naar me te luisteren en er simpelweg gewoon voor me te zijn. Mn moeder had zelf vier kinderen en was al oma van 8 kleinkinderen. Ze was een echte oma zoals je in verhaaltjes leest en je kinderen toewenst. De oma die spelletjes met je speelt en waar je mag logeren. De oma die alles voor je overhad en aan wie je alles durfde te zeggen. De ideale oma in mijn ogen. Zij was het ook die me na een klein jaar ‘proberen’ zei: ‘Waarom ga je niet gewoon eens naar je huisarts. Dan hoor je daar wel wat ze zeggen. Als je je echt zo’n zorgen maakt dan kun je het toch maar beter weten als er wel iets mis zou zijn? Nu maak je je misschien onnodig druk. Ik wist dat ze gelijk had dus we zijn naar de huisarts gegaan en hebben de eerste stap in het ziekenhuis gezet. Heel spannend maar ook fijn want het voelde als een stap dichterbij. Achteraf gezien was ik net zwanger toen we voor een inwendige echo naar het ziekenhuis gingen maar het was toen nog zo pril dat er niks te zien was en we wisten het dus ook nog niet. Een of twee weken na het ziekenhuis deed ik voor de zoveelste keer een zwangerschapstest met geen enkele verwachting zwanger te zijn. Het was meer om te bevestigen dat het weer niet gelukt was zodat ik die maand in mn hoofd kon afsluiten voor mezelf. Je kunt je voorstellen hoe ‘in shock’ ik was toen er toch ineens twee lijntjes te zien waren. De eerste die ik het wilde vertellen (na mn man) was mn moeder natuurlijk. Maar die was vlak daarvoor met mn vader op vakantie gegaan naar Canada. Ik vond het te bijzonder om via de telefoon te doen dus besloten we om te wachten tot ze terug waren. Man, wat waren dat een lange twee weken zeg! Toen ze terugkwamen wipten ze meteen even bij ons aan en ik gaf mn moeder een foto van m’n man en mij samen met zijn hand op mijn buik. T was een polaroid en dus niet zo groot. Het duurde dan ook even voor ze in de gaten had wat er eigenlijk stond maar toen ze het goed zag was ze zo verrast! Ik vergeet dat gezicht nooit meer. Ze had zo gebeden voor ons zei ze en ze had op vakantie wat dingetjes gekocht voor het geval het ons toch gegeven zou zijn ooit een kindje te krijgen. Heel onbewust en achteraf voelt het echt alsof het zo moest zijn. Bizar gewoon. Als ik terugdenk aan dat moment, op die exacte plek in huis ben ik zo gelukkig. Maar in een flits denk ik dan ook meteen aan de dag, zo’n 7 maanden later en hoogzwanger, dat we op precies die plek weer elkaar in de armen vielen. Het moment waarop ze me vol wanhoop aankeek en ik meteen wist: ‘Mijn dochter gaat haar oma niet leren kennen’.

(Deel 2 volgt snel)