Moeder zijn met depressie! (6)

Nou, nog steeds 2 zieken thuis maar het gaat langzaam aan beter. 

Mijn moeder had een aantal bulten, maar zo eigenwijs dat ze is vertikte ze het naar de huisarts te gaan om het na te laten kijken. Ze had 2 bulten in haar nek en een stuk of 3 op haar bovenbeen. Na aandringen van verschillende mensen is ze toch maar eens naar de huisarts gegaan. In eerste instantie liet ze alleen de 2 bulten in haar nek zien en was de huisarts niet erg ongerust, maar toen ze zei dat ze ook nog bulten op haar bovenbeen had gingen er toch wel wat alarmbellen af. Ze kreeg meteen een verwijzing mee voor bloedprikken en voor een scan. Daarna nog verwijzing voor een afspraak met de internist. 

Na een aantal weken wachten en ze bij de internist was geweest werd ik gebeld door mijn vader op mijn werk. Hij zei na je werk kom je eerst hier langs voor je naar huis gaat. En ik zei, ja moet dat want ik moet eigenlijk iets doen. Op dat moment wist ik niet dat ze de uitslag van haar onderzoeken terug had. Maar pap zei luister nou, na je werk kom je eerst hier langs voor je naar huis gaat. Dus ik had al een vermoeden en zei ja oké ik kom langs. De rest van mijn werkdag liep na het telefoontje niet lekker meer en ik was blij dat de dag voorbij was. Ik stapte de auto in en reed nogal zenuwachtig richting mijn ouders. Eenmaal daar aangekomen en mijn moeder zag zitten op de bank dacht ik ja hoor het is niet goed. Ze zei ik moet je iets vertellen, waarop ik antwoordde laat maar want ik weet het al, het is kanker hé....... Toen knikte ze ja en er viel even een stilte. De tranen begonnen te rollen en we zeiden even een tijdje niets. Toen vroeg wat voor het kanker het was en wat er gezegd was. Toen begon ze uit te leggen dat ze Lymfeklierkanker heeft, Non-Hodgekin om precies te zijn. Het was helaas al stadium 4 en zat niet alleen in haar klieren maar ook in haar maag en mergbeen. Ik stelde meteen de vraag hoe lang nog........ Ze zei nou dat is het gekke ervan. Ik snapte haar niet, toen vertelde ze dat het bij haar heel erg traag ging, bijna stilstaand. Dus dat betekende dat het bij haar op dat moment niet heel agressief was. Bij haar was het een vorm dat zo traag ging dat het ook weer een soort tijdbom was. Ze konden haar namelijk geen tijd geven. In principe kan ze er 80 mee worden maar het kan ook ineens omslaan en heel agressief worden waardoor het einde oefening is. Maar op dat moment gingen ze nog geen actie ondernemen. Dat was helemaal iets wat ik niet snapte. Hoezo ze gingen niks doen. Nou vertelde ze toen. Ze kunnen nu iets doen maar dan tast het haar immuunsysteem en organen zo aan dat als het later wel echt nodig is ze helemaal niks kunnen doen omdat ze dan te zwak zou zijn. Dus het was nu eigenlijk een beetje afwachten en iedere 3 maanden op controle en 1 keer per jaar een scan. 

Na het hele verhaal en uitleg te hebben gehoord en we samen nog even flink hebben gebruld ging ik naar huis. Mijn vriend (nu man) kwam en hem moest ik het ook nog vertellen. Ook zou  mijn moeder het die avond aan mijn vrienden vertellen. Ik en mijn vrienden kwamen altijd 1 keer per week bij elkaar om gezellig te kletsen en te borrelen dus nu ook. Alleen wisten ze nog niet dat ze dit te horen zouden krijgen. Het was een emotionele avond. Maar toch probeerde we het nog gezellig te houden door ook leuke dingen te vertellen.

De volgende keer ga ik weer verder