Moeder zijn met depressie (5)

Mijn excuses, mijn kinderen zijn de laatste tijd aan het afwisselen met ziek zijn. Heb de laatste weken alleen maar zieke kinderen gehad. Zodra er eentje van de drie beter was werd de ander alweer ziek. Nu heb ik er zelfs 2 thuis zitten, 1 met hoge koorts en de ander met de waterpokken. En dit is niet de eerste keer dat ze ziek zijn geweest het gaat al zo sinds begin februari. De middelste is ook nog steeds niet fit. Dus vandaar dat ik al heel lang geen blogs meer heb geschreven. 

Hierdoor heb ik ook heel weinig slaap gehad en ben ik een beetje oververmoeid geraakt wat mijn depressie heeft verergerd. Hierdoor zit ik de laatste tijd niet lekker in mijn vel. De gedachtes die ik onder controle had zijn nu wat meer uit de hand gelopen. Het gaat op dit moment dus even niet zo lekker. Heb ook tussendoor even tijd nodig om aan mezelf te werken.

Ik was gebleven bij het gesprek met mijn ouders. Pffff wat was dat zwaar, ik zat beneden achter aan tafel. Dikke ogen van het huilen. Ik was bang wat mijn ouders zouden zeggen en doen. Ik was heel angstig, ik trilde, wilde niet praten en was heel heel stil. De deurbel ging en mijn tante deed open. Ik had mijn hoofd naar beneden en durfde mijn ouders niet aan te kijken. Ik dacht ze zullen wel boos zijn en ze zouden mij vast een hele preek geven. Maar ik was toch wel blij verrast dat mijn moeder en mijn vader alleen maar op me af liepen en mij vast hielden. Vooral mijn moeder ze bleef me vasthouden zonder iets te zeggen. Daarna pas kwamen de vragen, waarom, wat kunnen we doen, wat gaan we hier aan doen. Maar ik was nog te vermoeid, te verdrietig, ik schaamde diep, ik was ook boos en was helemaal niet blij met mezelf. 

Ik ging mee naar huis, naar de huisarts, toen weer naar een psycholoog. Ik moest mijn leerplaats opbellen en uitleggen wat er was gebeurd. Mijn moeder belde mijn school en later zijn we daar ook op gesprek geweest. Uiteindelijk was er bij de psycholoog uitgekomen dat mijn baas, op mijn leerplaats de grootste trigger was geweest dat mij in een heel diep dal had geduwd en ik gewoon echt het licht aan het einde van de tunnel niet meer zag. Ook had ik te veel dingen nog niet verwerkt o.a. een ex vriendje van mij dat mij wilde mishandelen, gelukkig was ik toen wel sterk genoeg om te zeggen ik vertrek. Maar er was wel veel gebeurd. Het was een vriend van mijn neefje, toen ik mijn neef had verteld over wat hij wilde doen is hij op hem afgestapt om opheldering te vragen. Toen viel hij mijn neef aan. Zijn keel werd dichtgeknepen, er werden wat klappen uitgedeeld totdat vrienden ze uit elkaar hadden getrokken. Toen was ik weer heel boos en heb ook wat dingen gezegd, mijn neef is namelijk meer mijn broertje die ik nooit heb gehad, ik ben namelijk enigst kind en hij ook dat vormde een sterke band. Mijn ex heeft me daarna nog een tijdje lastig gevallen totdat wederom vrienden er een einde aan hebben gemaakt. Dit door hem duidelijk te maken dat wat hij deed niet kon. Dit keer zonder geweld. Maar wel met de waarschuwing als je aan haar komt kom je aan ons. Daarna hebben ze alle banden met hem verbroken.

Ik moest wel helemaal van voren af aan beginnen. Mijn medicatie werd aangepast, mijn sessies werden aangepast en mijn ouders hielden een extra oogje op me. Uiteindelijk kwamen we er niet uit met de school waar ik op zat. Mijn leerplaats ontkende alles en ik stond er alleen voor, mocht nergens anders een leerplaats zoeken dus dat betekende dat ik mijn opleiding niet af kon maken. 

Toen begon ik met werken want een nieuwe opleiding zag ik niet zitten.

Wat ik wel heel fijn vond dat ik eindelijk een psycholoog had met wie het klikte en die me echt hielp. Medicatie sloeg aan. Het ging weer de goeie kant op. Toen leerde ik uiteindelijk mijn man kennen. We leerde elkaar kennen op een cursus. Van begin af aan heb ik hem verteld over hoe ik in elkaar zat. Hij zei is het niet een beetje vroeg om mij dit te vertellen waarop ik zei, voor het serieus word wil ik dat jij weet hoe ik in elkaar zit, nu het nog niet serieus is heb ik minder kans dat mijn hart in tweeen breekt. Niet iedere jongen wil met een depressief meisje daten. Dit begreep hij en snapte het. Na eerst op een aantal dates te zijn geweest, was het zoals ze het wel eens zeggen dikke mik. Alleen hij is niet het type wat ik normaal had als vriendjes. Normaal waren het stevige, gespierde jongens. En hij was mager en lang. Toen mijn ouders hem voor het eerste zagen was het meteen dat houd niet lang stand. Inmiddels zijn we bijna 12 jaar samen waarvan bijna 7 jaar getrouwd. 

Na een tijdje kreeg ik een eigen appartement. Maar toen kwam er toch weer een bericht dat insloeg als een bom. M

Mijn moeder heeft kanker. Hierover de volgende keer weer meer.