Moeder zijn met depressie! (2)

Daar ben ik weer, ik zal verder gaan met mijn verhaal. Na mijn twaalfde zijn er nog wel wat dingen gebeurd. Mijn vader had was al Cara patient sinds zijn 24ste, maar helaas bleef het daar niet bij. Hij heeft daarna ook nog jicht erbij gekregen en de jaren erop volgde nog meer chronische ziektes. Dit deed zeer. Het deed niet alleen hem geestelijk wat maar ook mij. Ik zag hem pijn lijden. Regelmatig stond ik in de avond of nacht aan zijn deur te luisteren of ik hem wel hoorde ademen. Vooral als ik wist dat hij er extra veel last van had. Maar het verliezen van mensen speelde ook een grote rol om mijn depressie te verergeren. Op mijn 16de verloor ik mijn lievelings opa, mijn lachende boeddha beeld en het hakte er flink in. Wij zouden dat jaar met heel de familie naar Indonesië gaan want hij wilde zijn kleinkinderen laten zien waar hij vandaan kwam en waar onze roots lagen. Hij moest nog wel gedotterd worden voor we gingen. Dus alles was rond en geregeld we zouden gaan. Bijna heel de familie ging mee. We hadden er allemaal zin in. Opa werd gedotterd, maar helaas was dit niet helemaal gelukt en zou het net voor we vertrokken nog een keertje terug moeten. Toen gebeurde het, we gingen op visite in het ziekenhuis en ik dacht al er klopt iets niet. Hij viel steeds ineens weg en was bijna niet aanspreekbaar. Maar goed mijn lieve opa was al 80 jaar oud en hij kreeg medicatie dus iedereen dacht het zal daar wel aan liggen. En ik was 16 jaar oud, wat wist ik er nou van. Maar die avond werden we gebeld of we met spoed naar het ziekenhuis wilde komen want het ging niet goed met opa. Zijn "buurman" had het ook in de gaten dat er iets niet klopte en heeft toen meteen een verpleegster gewaarschuwd, zij alarmeerde de arts en zo kwamen ze erachter dat hij een ernstige hersenbloeding gehad heeft. Maar ze hadden hoop. Hij was redelijk bij en het leek de goede kant op te gaan. We hadden wel de vertrekdatum gemist, maar goed dat hadden we allemaal al wel verwacht. We hadden wel onderling afgesproken dat we hem dat niet zouden vertellen. Maar hij vroeg erom iedere dag. Wanneer vertrekken we? Ben ik op tijd beter zodat we nog kunnen gaan want ik wil ze zo graag Indonesië laten zien? Wanneer mag ik hier weg? Allemaal vragen, maar zeiden verpleegsters en artsen, hij maakte ook grapjes. Vooral als het ging om wat hij wilde eten. Hij kon niet veel eten en hebben maar verklaarde iedere dag dat hij een broodje kroket wilde met mayo. Ondanks dat het meer achteruit ging dan vooruit maakte hij de verpleegsters en artsen aan het lachen. Als hij gewassen werd zei hij, wel voorzichtig doen met mij en pas op voor mijn krullen (die hij dus niet had, hij had bijna helemaal geen haar meer). En dan moest hij lachen. Tot op een dag het zo slecht ging dat ons een kamer werd aangeboden waar wij per gezin iedere avond verbleven. Hij was zo achteruit gegaan dat de kans op genezing nihil was. Hij lag officieel op sterven. En dat deed pijn, veel pijn. Iedere dag waren wij aanwezig, om de beurt bij opa zitten. Kijken of zijn luier schoon was, of hij het comfortabel genoeg had. Zijn mofine werd steeds maar verhoogd en toen was hij helemaal niet meer aanspreekbaar. Ik weet nog goed dat ik stond te huilen op de badkamer bij onze "verblijfkamer" en mijn neefje (1 jaar verschil) naar me kwam en me een stevige knuffel aan me gaf en zei: "hij houd van je, dat weet je toch wel he". Mijn neefje en ik waren net broer en zus. Allebei enigst kind en we zagen elkaar heel vaak, bij elkaar logeren en samen stappen. We hebben toen nog heel lang samen gepraat en dat deed me wel goed.  Niet lang daarna was mijn opa er niet meer. Hij was overleden, weg, weer terug bij mijn oma zei ik steeds maar. Een andere neef van mij die wel wat jaartjes ouder is kon alleen maar heen en weer lopen. Hij wist niet wat hij ermee moest. Iedereen huilde, maar haalde ook de mooie herinneringen boven van vroeger. Ook over de tijd toen oma er nog was. En iedereen was verbaasd hoeveel ik nog vvan mijn oma wist te vertellen. Hoe ze haar haar droeg, wat voor soort sloffen en kleding ze altijd aan had. Wat er met haar gebeurde toen ze ziek werd. Wat we deden als ik daar wel eens bleef logeren. 

Die avond hebben we heel de avond in opa's huis gezeten, praten, huilen en ook veel lachen. Dingen werden geregeld voor zijn begrafenis. En een week later was het zover. We gingen definitief afscheid van hem nemen. Maar ik was kwaad en dat zag mijn vader. Hij nam me apart en zei: "waarom ben je zo boos". En toen kwam het bij mij er toch eindelijk uit. Ik voelde me schuldig ik zag dat er iets niet goed was maar zei niets. Hij probeerde me gerust te stellen maar dat werkte niet en heb me nog jaren erna schuldig gevoeld. Ik moet eerlijk bekennen, ik ben best spiritueel ingesteld en ik zweer het, mijn opa heeft mij na zijn dood bezocht. Ik weet nog goed dat terwijl ik sliep ineens wakker werd en hem aan mijn voeteneind zag staan. Hij zei niks maar lachte en knikte naar mij alsof hij wilde zeggen dat het goed was zo. Maar toch bleef het schuldgevoel bij me hangen. 

Helaas bleef het daar niet bij. Nog geen jaar later overleed een oom (aan een hartstilstand), toen ik 17 was overleed een kennis ( 17 jaar en overreden door een vrachtwagen). Ook mijn vader kreeg er steeds meer ziektes bij. Na 5 jaar onderzoekingen werd er geconstateerd dat zijn jicht was overgeslagen naar reuma. Hij was inmiddels ook al een aantal keren geopereerd aan zijn knieën. En niet veel later bleken zijn knieën zo te zijn versleten dat er niks meer tegen viel te doen. Hij kreeg ook steeds meer last van black outs en kon steeds slechter dingen onthouden. Slapen ging steeds slechter. Later bleek dat hij vanwege zijn oude werk ook nog eens een hersenbeschadiging had opgelopen en zijn hersenen te kort aan zuurstof had gekregen. Hij was sinds zijn diagnose van reuma ook 100% afgekeurd, werken ging niet meer. Geestelijk ging hij erdoor ook steeds meer achteruit. Kreeg ook antidepressiva en moest ook praten met een psycholoog. Maar natuurlijk bleef het daar niet bij. Bij mijn tante werd een buitenhuidse tumor ontdekt, zij overleed na een jaar lang knokken. Maar ik was ook een jaar lang mijn moeder kwijt. Mijn tante werd bij mijn opa en oma verzorgd. En mam hielp daarbij. Mijn moeder had voor mijn geboorte al een zus verloren. Aan verouderde aderen. Haar aorta sprong onderweg naar Amerika voor een laatste kans. Mijn grootouders waren naar huis gestuurd en mijn tante vloog via Engeland naar Amerika. Maar tijdens de tussen stop overleed ze. Haar aorta had het niet volgehouden. Dit was dus het tweede kind van mijn opa en oma en de tweede zus die mijn moeder verloor. Mijn tante woog nog minder dan 30 kilo op het einde, ze zei de meest vreselijke dingen en het was een hele moeilijke tijd. Mijn moeder werkte, kwam thuis eten en was weer weg. Kwam laat thuis en ging naar bed en dan weer werken, thuis eten en weer weg. Dat was het ritueel voor ongeveer een jaar. Toen mijn tante was gecremeerd, kwam na 20 dagen nog een flinke klap te verwerken. Mijn oom, ja een broer van mijn moeder. Hij was opgenomen geweest voor een hartritme stoornis. Hij werd ontslagen uit het ziekenhuis want de stoornis was weg. Wij waren er op ziekenbezoek. Mijn ook was nooit zo spraakzaam, maar die dag was hij heel spraakzaam. Vertelde hoe trots hij op iedereen was en hij blij was dat het met iedereen zo goed ging. Hij deelde snoep uit en ik kreeg een zak met pinda's omdat hij wist dat ik het leuk vond om pinda's te rijgen voor de vogeltjes. De volgende ochtend ging de telefoon. Hij kreeg op de vlizotrap een acute hartstilstand. Hij was overleden. Precies 20 dagen na mijn tante. Toen wij aankwamen bij mijn tante en wij boven gingen kijken waar mijn oom tijdelijk lag opgebaard tot het crematorium hem kwam ophalen. Mijn moeder zakte in, begon tegen hem te schreeuwen en schudde hem. Dit is een slechte grap, word wakker , je bent niet dood. We moesten haar bij mijn oom wegtrekken en haar kalmeren. Toen moest alles wederom geregeld worden. 

Na dit alles is het thuis nooit meer hetzelfde geweest. Het werd een hele zware tijd, een tijd waarin ik snel moest opgroeien. Maar de volgende blog vertel ik daar meer over.