Moeder zijn met depressie!

Hallo,

Laat ik me eerste voorstellen. Mijn naam is Tamara, getrouwd en ik ben een trotse moeder van drie fantastische, totaal verschillende kinderen, zowel innerlijk als uiterlijk. 

Ik ben nu 35 jaar oud en al vanaf een jonge leeftijd worstel ik met depressie. Er zijn heel wat dingen gebeurd maar kwam er eigenlijk pas na mijn pubertijd achter dat ik depressie had. Het moeilijkste was dat ik moest toegeven dat het niet goed met me ging. Dat ik niet lekker in mijn vel zat en eigenlijk de zin van het leven niet meer zag. Ik had na een aantal keren een maatschappelijk werker bezoeken omdat mijn omgeving dat een goed idee vond eindelijk de bodem geraakt en ben toen voor mezelf gegaan. Daar heb ik geleerd dat het waarschijnlijk al veel langer speelde. We zijn terug gaan kijken in mijn jeugd. Daar speelde pesten een rol. Ik had op mijn elfde een beugel gekregen en daarna moest ik ook nog eens een bril. Verder was er nog het overlijden van mijn oma toen ik 7 was. Maar vanaf dat ik 12 jaar was ging ik pas echt achteruit. Ik had het ver en diep weggestopt maar na alle gesprekken en door het toenmalige vriendje zijn er bepaalde dingen weer omhoog gekomen. Na weken heb ik het eindelijk toegegeven. Ik was aangerand, op mijn twaalfde, achter de friettent, met carnaval, nog net geen verkrachting. Ik had het nog nooit aan iemand verteld en ik was inmiddels 18 jaar oud. Ook het verliezen van vele familieleden, kennissen en vrienden maakte het herstelproces moeilijker. Maar ook mijn thuissituatie maakte het niet makkelijker. Niet dat mijn ouders slechte ouders waren. Ze gaven me alles tot zekere grens, maar aan liefde kwam ik niet te kort. Toen besloten we, mijn maatschappelijk werkster en ik dat het misschien toch tijd was voor andere maatregelen. Een bezoekje aan de huisarts en een bezoekje aan een psycholoog. Ik ging namelijk niet vooruit maar achteruit. Mijn ouders wisten nog steeds van niks.

Mijn bezoekje aan de huisarts was geen pretje, ik wilde er nog niet over praten, hij schreef mij antidepressiva voor. Inmiddels had ik ook een afspraak met een psychologe. Het klikte niet tussen haar en mij. Ik kreeg een heel pakket mee aan huiswerk. Formulieren die ik in moest vullen. Thuis bij mijn ouders ging het ook steeds slechter. Ze begrepen me niet, ze snapte niet waarom ik zo verdrietig was en waarom ik mezelf wilde pijnigen en mezelf wegcijferden. Op een avond kreeg ik ruzie thuis. Ik gooide het hele pakket van papierwerk naar mijn vader en zei: "jij wil weten wat er mis met me is, jij wil weten waarom ik ben zoals ik ben, hier lees maar en laat me dan met rust". 

Hij las het, heel mijn leven stond op papier, de momenten van pijn en momenten van vernedering. Het moment van toen ik twaalf was, achter de friettent werd getrokken tijdens carnaval. De friettent nog geen minuut lopen van ons huis vandaan. Hoe ik werd betast, hoe hij mijn handen gebruikte om hem te betasten. Hoe hij zijn broek opende en mij zijn penis liet zien, hoe hij mijn gezicht erop drukte. Maar toen bij probeerde zijn broek volledig te laten zakken werd hij gestoord door iets waardoor ik mijn kans zag en rende, het verenigingsgebouw in. De drukte in, naar de wc. Mijn tranen wegveegde, mijn handen waste en probeerde mezelf bij elkaar te rapen. Ik was 12, bang en ik voelde me vreselijk vies, maar ik durfde niks te zeggen, ik wilde het vergeten. Ik wilde van de geur af, de geur van hem, alcohol en sigaretten geur. Ik wilde er niet meer aan denken nooit meer. Dat was het eerste jaar dat ik dacht ik wil niet meer, ik wil dood, ik wil niet meer verder. Die avond heb ik carnaval "gevierd" geprobeerd niemand wat te laten merken. Maar ondertussen keek ik steeds over mijn schouder. Ik durfde niet alleen naar huis en gelukkig hoefde ik dat ook niet. Maar dat jaar was wel het eerste jaar dat ik voor het eerst een einde probeerde te maken aan mijn leven. Gelukkig dat mijn moeder toen mijn kamer binnen kwam en ik het niet door kon zetten. En daarna heb ik het ook niet meer geprobeerd voor een aantal jaren.

Na het lezen van dit zakte mijn vader in en gaf het formulier door aan mijn moeder. Hij was kwaad, niet op mij maar op hem en ook een beetje op zichzelf. Bij mijn moeder kwamen de tranen in haar ogen. Mijn vader begon met waarom liet hij mij alleen gaan, waarom zag hij het niet aan mij. Hij zei: "wie was dit, hoe ziet hij eruit, waar woont hij, ik rijd hem omver als ik hem ooit tegenkom. Ik maak hem kapot". Waarop ik antwoordde, weet ik niet, ik kan me zijn gezicht niet herinneren. Ik heb hem nooit aangekeken, ik was bang. We hebben lang gepraat die avond, maar dat was nog niet alles. 

Het kost me moeite om mijn verhaal te vertellen, het kost energie dus nu ga ik weer mijn tranen even drogen en als ik weer helemaal ben bijgekomen zal ik meer vertellen voor degenen die meer willen weten en het willen lezen.