3 jaar geleden
Moeder worden met het ushersyndroom
Hoe ga ik dat doen? Red ik dat wel?
Dit verhaal wil ik nogmaals met jullie delen, dit heb ik in 2017 geschreven.
Al jaren had ik een kinderwens, net als zoveel vrouwen, het is niet vanzelfsprekend om mama te worden. Het is al bijzonder genoeg als je mama wordt. Toen ik ontdekte dat ik zwanger was van Zoë, was ik natuurlijk heel blij maar tegelijkertijd ook erg bang voor het onbekende. Hoe ga ik dat allemaal doen met mijn dubbel beperking? (Ushersyndroom)
Honderden vragen, oa, hoe ga ik dat doen met kinderwagen, gaat het mij wel lukken? Als de baby huilt? Als ik de baby omverloop, doe ik dan hem/haar geen pijn? Dat spookte door mijn hoofd. Uiteindelijk heb ik een aantal moeders met hetzelfde beperkingen gesproken, dat was zo fijn en voor mij was dat ook een bevestiging, dat gaat mij lukken! Die verantwoordelijkheid kan ik aan!
Na bijna 9 maanden aftellen werd ik ingeleid, omdat ik verhoogde kans had op zwangerschapsvergiftiging,dus mocht ik in het ziekenhuis bevallen van een mooi meisje, Zoë Jo-Ann, op een mooie lente-dag 22 mei 2015 om 9.55 uur. Ik wist niet wat mij overkwam, mijn eerste gedachten waren; is ze echt van mij? Wauw, ik was helemaal onder de indruk van de zware bevalling van bijna 48 uur! De volgende dag kwam de besef pas, ja ik ben echt mama geworden! Wat was dat mooi en bijzonder.
Na een paar dagen mochten we naar huis, en ja hoor, daar kwamen kraamtranen... Dat zou normaal maar 2 weken duren, maar bij mij heeft het zeker 4 weken geduurd. Dat komt omdat ik ook geconfronteerd werd met mijn dubbel beperking. zou het mij wel lukken als mama? Zoveel veranderingen, daar moest ik zo heel erg aan wennen. Daar werd ik heel onzeker over. Op een van de eerste dagen dat wij thuis waren met Zoë, had ik Zoë vast om mee naar boven te nemen.
Het was ook zo onwennig voor mij, ik stootte haar hoofd tegen een wasrek aan. Wat voelde ik mij enorm schuldig! Zo zijn mijn kraamtranen ook begonnen. Alles was zo onwennig. Borstvoeding lukte ook al niet, ik ben dan ook na 3 dagen gestopt. Wat een opluchting was dat, leuk was het niet, borstvoeding blijft toch wel iets van jouzelf en je baby. Dat contact, is zo mooi. Helaas was dat ons niet gelukt. Gelukkig kun je ook groot worden met de fles!
Dankzij mijn lieve kraamhulp praatte ze mij de moed in en ze had alle vertrouwen in mij. Ik mag van geluk spreken dat ik zo een fijne kraamhulp had. Yves was er ook altijd voor mij, hij zorgde de eerste weken 's nachts voor flesvoeding. Echt een top vader en man voor mij, ik kon dus lekker door slapen en bijkomen van de zware bevalling. De kraamtranen vielen ook niet mee....
Gelukkig ben ik na 4 weken er weer bovenop gekomen en kon ik weer alles aan. Ik kreeg meer zelfvertrouwen, en toen kon ik pas echt gaan genieten van de moederschap.