Moeder worden

Tot een tijdje geleden hield ik mij nooit zo bezig met het moederschap. Om mij heen werden steeds meer meiden moeder en ik vond dat wel leuk hoor, maar kreeg er absoluut geen klapperende eierstokken van. Vond het uitzoeken van babykadootjes altijd wel leuk en een flesje geven maar als het lastig werd was ik blij als de baby weer lekker bij zijn of haar moeder zat.

Mijn leven heeft lang bestaan uit "Mij". Ik deed waar ik zin in had, woonde lekker in een appartement in Amsterdam. Ging naar vriendinnen in het buitenland als ik wilde, hield van shoppen, leuke dingen doen met vrienden en vriendinnen en vond het dan ook wel weer lekker om alleen te zijn in mijn huisje en quality time te hebben. Ik kon mij niet voorstellen dat ik net zoals een hoop van mijn collega's alleen nog maar kon praten over kinderwagens en luiers en doorslapen en voeding etc.

Toen werd 4 jaar geleden mijn relatie wel erg serieus en gingen we samenwonen. We hadden het wel eens over kinderen maar schoven dat een beetje op de lange baan. We waren er nog niet zo mee bezig.

Door een ongeplande zwangerschap, die al snel helaas uitliep op een miskraam, wisten wij het opeens wel zeker! Dit wilden we! Eigenlijk heeft de miskraam ons net het zetje gegeven wat we nodig hadden. Anders waren we het misschien voor ons uit blijven schuiven tot het te laat was.

Al snel was ik weer zwanger, en helaas was ik wel vaak gespannen. Door mijn miskraam en verhalen uit mijn omgeving wist ik dat het niet altijd goed ging en daar maakte ik mij dan toch zorgen om. Gelukkig waren alle echo's goed.
In mijn zwangerschap, tot een paar dagen voor mijn bevalling, werd ik serieus zwetend wakker met angst: Kan ik dit wel? Wil ik dit wel? Zal onze relatie dan veranderen?

Ook mijn vriendinnen moesten er wel aan wennen. Suus straks met een baby? Suus was toch meestal met een wijntje te vinden en een sigaret, lekker winkelen en altijd in zeven sloten tegelijk lopen.

Halverwege mijn zwangerschap, toen ik wist dat de 20 weken echo goed was, kon ik veel meer genieten en kreeg ik al veel meer rust. Mijn momentje van rust was met mijn handen op mijn buik liggen en de kleine zien en voelen bewegen in mijn buik. Ik wreef er zovaak over. Liedjes zingen, muziek luisteren. Dit kleintje was nu al belangrijker dan wie of wat dan ook. Dit meisje was afhankelijk van mij, kon niet zonder mij leven en ik droeg de verantwoordelijkheid voor haar. Dus daar doe en laat je alles voor (zeker roken en drinken).

En hoeveel ik heb gepiekerd en gefantaseerd, het was niets zoals ik verwacht had. Ik had een pittige bevalling en toen zij (Chloé), uiteindelijk op mij lag liep ik niet meteen over van moedergevoelens maar was ik heel nuchter. Maar toen we eenmaal savonds met zn tweetjes waren in de ziekenhuis kamer en iedereen naar huis was en ik uren zat te staren naar dat prachtige meisje dat toch echt in mij had gezeten, was ik zo verliefd.

En dat ben ik nog steeds. Zij is belangrijkste. Dat zij het goed heeft.
En ook ik praat over poepluiers en doorslapen. Ook ik droeg vaker praktische kleding, omdat het gewoon handig is (wat ik heb afgezworen vroeger haha).
Ook ik show, veel te vaak, veel te veel fotos. Ik kan uren naar haar kijken en heb haar vaak het liefste bij me. Maar ik schep niet zo over haar op, omdat mij dat zelf wel eens irriteerde bij anderen. En laat genoeg ruimte over voor andere gespreksonderwerpen.
Het is alleen logisch dat je er over wilt praten want het is opeens zo een groot deel van je leven geworden.

Dus ja, ik ben veel meer burgermuts en kneuterig dan ik dacht haha en ik vind het heerlijk!
Maar ik knip nog steeds mn haar niet af ;) en ben blij dat ik zo langzamerhand mijn eigen kleding en eigen ondergoed aan kan en geen voedings-BH's en pads etc.
Ik begin ook wat meer behoefte te krijgen nu om wat meer voor mijzelf te doen.

Maar ze is het allermooiste geschenk. Zij zorgt ook dat ik kan beter kan relativeren. Ik ga me niet meer (zo) druk maken om dingen en mensen die de energie niet waard zijn. Al is het al omdat ik er een stuk minder tijd voor heb. Andere banden zijn dieper en sterker geworden. Ik ben zelf milder en rustiger geworden. Shoppen is niet zo belangrijk meer ;-) Al is het een sport om leuke koopjes voor haar op de kop te tikken.

Maar alle angsten tijdens mijn zwangerschap bleken ongegrond. Ik zou nooit meer anders willen, ik kan het heel goed, het is allemaal redelijk vanzelf gegaan. En natuurlijk is het ook best wel eens zwaar en vermoeiend maar ik heb het er graag voor over.

Ik ken ons meisje, ik voel haar aan. Hoe prachtig om haar te zien groeien, te zien hoe ze op mij lijkt, hoe ze zich ontwikkeld.
Mijn vriend is ook helemaal gek op haar. En natuurlijk heb je even tijd nodig om te landen en je weer "jezelf" te voelen na een zwangerschap. Maar het cliché is waar: Heb vertrouwen en volg je gevoel. Waar een kind wordt geboren wordt ook een moeder geboren..