Moeder met misofonie.

Ken je dat helemaal uit plaat gaan (lees: agressief) als je smak geluiden hoort, een bepaalde toon herhaalt of iemand in je directe omgeving die dezelfde beweging blijft herhalen. Ik namelijk wel. Ik kan bijna niet beschrijven hoe gestoord ik wel niet wordt van binnen. Er knapt gewoon iets waardoor ik wil schreeuwen en soms zelf een klap wil uitdelen! Ervaar jij deze emotionele uitbarstingen ook? Dan kan jij je waarschijnlijk net als mij in het hokje van misofonie stoppen. 

In onze relatie hebben wij hier redelijk vaak discussies over. Hij kan niet rustig zitten en heeft veel tikken. Zoals zijn voeten bewegen, tikken met zijn handen, hoe hij z'n neus ophaalt of tijdens verkoudheid ademt dan raak ik al geïrriteerd. Ook tijdens het eten maak ik vaak een issue en dat geeft onze relatie wel eens wat stress. Dat is jammer. Want eerlijk is eerlijk hij eet netjes. Maar voor mij is dit niet goed genoeg. Ik kan er weinig aan doen, probeer het vol te houden maar uiteindelijk ontploft ik. Ik Voel me vaak schuldig over het feit dat dit gebeurt.

Ik maakte mij oprecht zorge toen ik beviel van Riley. Want kindjes eten natuurlijk niet gelijk netjes, dit moeten we hen aanleren. Toen Riley klein was, had ik er geen last van en was heel erg opgelucht. Ik dacht oprecht 'oh van je eigen kindje kan je het dus verdragen'.

Riley werd peuter... En deze peuter begon opeens heel vies te eten (Vies kan je het eigenlijk niet noemen, want het is een ontdekkingsfase) . Als Riley eet worden niet alleen haar handjes en gezicht vies. Nee, alles is smerig de directe omgeving, kleding en noem maar op. Bij wijze van spreken kan ik het nog net niet van het plafond afschrapen. Ook het smaken werd geïntroduceerd en heb hier oprecht moeite mee. Soms reageer ik uit woede en schreeuw ik. Dit doet mij pijn. Beter gezegd dit laat mij soms snachts Huilen. Want welke moeder schreeuwt nu naar haar kind voor iets wat ze haar kind moet aanleren. Gelukkig eet het platfon niet meer mee en kan je zeggen dat bied al een beetje rust aan de eettafel.Om het schreeuwen tegen mijn kind en het ruzie om deze geluidjes en bewegingen van mijn man te voorkomen. Probeer ik altijd te eten wanneer zij eten. Want als ik zelf eet, wordt ik wel gek van mijn eigen geluiden (ja zo extreem is het hier) maar dan hoor ik hun minder dus reageer niet agressief tegen hun. Als zij eten als ik niet eet, dan lijd ik mijzelf af door mij af te sluiten. Dit afsluiten gebeurt door middel van de tv of muziek hard te zetten of compleet in mijn mobiel te scrollen.Ik heb gelezen dat Misofonie geen erkende psychische aandoening is maar volgens een paar universiteit studies, zou dit wel het geval moeten zijn. Want het belemmert op een zekere zin je dagelijks leven. Bij mij in ieder geval wel. Niet alleen mijn gezin lijd hier onder ook op m'n werk heb ik het extreem moeilijk met deze aandoening ( ja ga het weg schrijven als een aandoening). Ik ben van beroep verpleegkundige en soms moet je dan ook iemand helpen met eten geven. Denk aan iemand met een CVA (beroerte). Je raad het waarschijnlijk al, dit is voor mij een moeilijke taak om uit te voeren. Hoe ik dit professioneel oplos is door soms weg te lopen om zogenaamd even mijn neus te snuiten oid. Zo laad ik mij weer even op, want het laatste dat ik wil is gaan schreeuwen tegen een patiënt.Ben of ken jij iemand met Misofonie en heb jij tips die ik of misschien andere mensen die met dit probleem kampen kunnen helpen? Deel deze dan en laat ons elkaar helpen.