Moeder maar geen Mama

Moeder maar geen mama

Ik ben moeder van drie kinderen, de drie aller mooiste kinderen…

2 zoons en 1 dochter.

Ze zullen mij alleen nooit mama noemen, want ze zijn er niet meer.

Soms vraag je, je zelf af hoeveel een mens aan kan?

Waar zal ik beginnen…

20 november 2013 een van de mooiste dagen uit mijn leven.

Onze zoon Gyan werd geboren.

Het aller mooiste mannetje wat ik ooit gezien had, met alles erop en eraan.

Handjes, voetjes, teentjes, vingertjes en een bos met haar.

De mooiste dag uit mijn leven maar ook het begin van angst en hoop.

Ons mooie mannetje is namelijk geboren met 27 weken.

Daar lag hij dan in de couveuse aan alle toeters bellen.

Alles lijkt wel een droom en vooral een rollercoaster.

Je komt op een afdeling waar allemaal kleine mensjes liggen en hoort continu piepjes om je heen, en ziet mensen heen en weer lopen.

Je vraagt  je van alles af, zit dat draadje wel goed?, doen die plakkertjes op zijn borst geen pijn?, Wat is dat voor piep?

Iedere dag gingen we met lood in onze schoenen richting de afdeling neonatologie waar Gyan lag, bang voor slecht nieuws…

Maar wat ging het goed, tot we 16 dagen verder waren.

Gyan bleek een schimmeltje te hebben.

Ach, dachten wij, wat kan een schimmeltje nou voor kwaad?

Na onderzoek bleek dat de schimmel naar zijn hersens was geslagen. Zo danig dat de artsen ons vertelde dat hij geen mens waardig bestaan meer zou hebben.

BAM die kwam binnen.

Hoe kon een schimmel nou zo veel kapot maken? Hadden ze het wel goed gezien?

Nadat we met onze eigen ogen de foto’s hadden gezien konden we er niet meer om heen.

Zijn hersens waren geruïneerd door die ene stomme schimmel, op de foto zagen we alleen maar witte vlekken, je kon zijn hersens eigenlijk niet eens meer zien.

We moesten ons mannetje laten gaan…..

6 december hebben we ons mannetje laten gaan. Ondanks het heel verdrietig was, was het een hele mooie bijzondere dag.

Een dag dat Gyan bij ons kon liggen zonder toeters en bellen.

Voor het eerst konden we hem goed vast houden en knuffelen, ook zagen we voor het eerst goed hoe hij er uit zag zonder slangetjes. En wouw wat was hij mooi.

De hele dag heeft ons mannetje bij ons gelegen, wat een vechtertje.

Aan het einde van de dag blies hij zijn laatste adem uit.

We hebben Gyan gecremeerd.

Dit was een hele mooie ontroerende dag.

Iedereen die wou komen was welkom, en dit hebben we geweten.

Er leek geen einde te komen aan de rij van condoleren.

Maar wat bijzonder dat er zo veel mensen waren gekomen voor ons en voor ons mannetje.

Waarom ik te vroeg bevallen ben was voor iedereen een raadsel.

Alle onderzoeken waren goed, het enige wat nog zou kunnen was dat mijn baarmoederhals te snel verkorte.

Dit zouden ze pas kunnen zien zodra ik weer zwanger zou zijn.

Al vrij snel waren we erover uit er weer voor te gaan,

Onze wens om uiteindelijk een kindje mee naar huis te mogen nemen was heel groot.

In de zomer van 2014 was het raak, en niet zomaar raak. Het waren er 2!!!!

Dit had zo moeten zijn was ons eerste gevoel. Wat bijzonder.

Tuurlijk was er angst, als je een kindje bent verloren zal een zwangerschap nooit meer hetzelfde zijn.

Maar we probeerde te vertrouwen dat het goed zou komen, dat is het enige wat je kan doen.

Om de week moest ik op controle komen, ze keken naar de kindjes en naar de lengte van mijn baarmoederhals.

Elke meting was helemaal perfect en ook met de kindjes ging het super.

Dit gaf zo’n boost iedere keer,

Tot die ene controle…

In een week tijd was mijn baarmoederhals van een keurig 5cm naar 2cm te gegaan.

Dit hadden we niet aan zien komen, het ging toch zo goed??

Wat een teleurstelling in mijn lichaam was dit.

Er werd direct een pessarium geplaatst en ik moest plat liggen.

Daar lag ik dan in de woonkamer met 23 weken.

Ik was vast besloten daar heel lang te blijven liggen en de kindjes bij me te houden.

Na een week had ik een onrustig gevoel in mijn onderbuik, ik wilde op controle in het ziekenhuis.

Alle testjes bleken goed, tot dat ze een echo gingen maken.

Het pessarium bleek gezakt te zijn, en ik had op dat moment al 1cm ontsluiting.

Direct werd ik per ambulance naar het Amc gebracht.

Aangekomen in het amc kreeg ik voor zekerheid weeën remmers. Ook spuiten voor de longrijping van de kinderen.

Omdat ik nog geen weeën had, had ik hoop en vertrouwen….

Al zegt je gevoel iets anders, ik wilde me hieraan niet toegeven.

Het was zondag en die dinsdag zou ik 24 weken zijn.

Vanaf 24 weken zijn de kindjes levensvatbaar en gaan de kinderartsen actief behandelen.

Het enige wat door mijn hoofd ging was… Als ik die verdomde 24 weken maar haal.

Ik was zo bang dat ze eerder zouden komen en dat ze dan niks voor ze zouden doen.

Alsof de duivel er mee speelde kreeg ik maandag avond net voor 00.00uur mijn eerste weeën.

En ik dacht alleen maar YESSS ik heb de 24 weken gehaald, mijn kinderen hebben een kans.

De kinderen zijn uiteindelijk in de middag geboren.

Eerst ons mooie meisje Ruby en al vrij snel daarna onze mooie mannetje Djulian.

Onze eigen duo pinoti. Zo klein en teer maar al zon eigen ik.

Voor de tweede keer kwamen wij op de afdeling neonatologie in het Amc. De eerste stap die we binnen zetten was echt een dejavu.

De geur, de mensen…. Wat hadden we dit graag overgeslagen deze keer.

Djulian was zo klein, maar zo mooi en compleet. Hij was kleiner dan zijn zusje en had het ook zwaarder als haar.

2 dagen heeft hij zonder beademing gelegen, maar was hier uiteindelijk toch te zwak voor.

Tuurlijk wisten wij dat de beademing niet goed was voor zijn longetjes, maar omdat moment namen we dat voor lief.

Als hij maar groot en sterk zou worden, de rest zien we later wel.

Er volgende een week van ups en downs.

Je ziet iedereen knokken voor je kinderen en ze met liefde verzorgen.

Maar hoe machteloos je voelt als ouders is niet te beschrijven,

Je kan alleen maar kijken, afwachten en je overgeven… En vooral hoop houden dat je kindjes er zonder al te veel kleerscheuren uit komen, als ze er überhaupt uit komen.

Elke dag als we wakker werden belde we op om te vragen of ze een goeie nacht hadden gehad.

Zo een normale vraag, maar voor ons een doods angstige vraag… bang voor het antwoord dat zal volgen.

Als ze vertelde dat ze een goeie nacht hadden gehad werd het opstaan iets dragelijker en de loop route naar de afdeling iets lichter.

Zodra er iemand met een witte jas binnen kwam zaten we recht op… Bang dat ze naar ons toe zouden komen voor een gesprek, een gesprek met nieuws wat we niet wilde horen.

Bij onze eerste zoon was alles nieuw, je verwacht heel veel maar ook weer helemaal niks.

Nu wisten we helaas wat ons allemaal te wachten ‘kon’ gaan staan.

Dit maakte het daardoor nog slopender.

Na een week zagen ze op de echo van Djulian dat er lucht in zijn buikholte zat.

Dit kon betekenen dat er aan gaatje in zijn darmen zat.

We kregen een gesprek met de arts en chirurg.

Ze vertelde ons dat ze hem graag een kans wilden geven door hem te opereren, in de hoop dat ze het gaatje konden dichten.

Als ze niks zouden doen, zou hij erg ziek worden en overlijden.

Voor ons was het gelijk duidelijk… Opereren. Hij heeft een kans, dus die grijpen we.

Toen ons Mannetje eindelijk vertrok naar het ok begon het wachten.

Na een uur kwamen ze al terug, aan hun hoofden te zien wisten we genoeg.

Ze vertelden dat toen ze hem open maakte een hele zieke darm zag, zo ziek dat die helemaal verpulverde.

Ze heeft hem weer dicht moeten maken zonder iets voor hem te hebben kunnen doen.

Dit was een nachtmerrie…

We kunnen toch niet nog een kind verliezen?? Dit kan en mag toch niet de bedoeling zijn?

Ons mannetje is bij ons gelegd en uiteindelijk in onze armen overleden.

Het was fijn dat we dit moment met elkaar hadden, en dat hij niet al was overleden op het ok. Maar wat oneerlijk….

Wie bepaald dat het niet zo heeft mogen zijn?

Maar hoe bizar was dat, onze Djulian had het niet gered en ons kleine meisje lag daar nog te knokken.

We hebben echt tussen verdriet en hoop geleefd.

De crematie was heel mooi en heeft ons een warm gevoel gegeven.

Weer zo veel mensen die speciaal voor ons en ons kleine mannetje kwamen, zo bijzonder.

Maar wat een nachtmerrie, hier stonden we dan voor de tweede keer.

We spraken direct met elkaar af, dat mocht Ruby het niet redden we hier niet meer zouden gaan staan. 2 x was echt genoeg.

Ruby deed het super.

Al zonder beademing, wel een ondersteuner voor het ademhalen maar verder deed zij het helemaal op eigen kracht.

Het was zo bijzonder om te zien hoe goed zij alles door stond, zon klein mini mensje…

Vaak zeide wij tegen elkaar en tegen de artsen dat we bang waren dat het te goed ging… Dat je er bijna op wacht wanneer het fout gaat.

Maar steeds ging er weer een dag voorbij, en elke dag groeide onze hoop dat zij het wel zou gaan redden.

Tot die ene vrijdag….

Op woensdag had ons meisje het al lastiger met zelf door ademen.

Ze vertelde dat Ruby gewoon te moe was om het zelf te doen.

Dit was niet gek, want ze heeft het al zo lang zelf gedaan. Voor zon klein meisje kost dit heel veel energie, helemaal niet gek dus dat ze nu vermoeid was.

Ze werd daarom aan de beademing gelegd om weer even op kracht te komen.

Donderdag ochtend ging het weer zo goed met Ruby dat ze besloten hadden haar er weer af te halen.

En inderdaad ons meisje pikte het weer zelf op.

Tot die avond, ze kreeg het toch weer zwaar en vergat steeds vaker zelf door te ademen. Toch de verkeerde inschatting, ze was nog niet genoeg op krachten om het weer helemaal zelf op de pakken. De arts vertelde dat ze haar toch weer aan de beademing gingen leggen, liever 10 keer kort dan 1 keer heel lang.

Toen Ruby donderdag avond weer aan de beademing werd gelegd, kreeg ze last van der bloeddruk. Sommige kindjes krijgen daar last van, als ze aan de beademing liggen.

Gelukkig waren er nog veel opties om dit onder controle te krijgen, dus voor ons nog niet zorgelijk.

We konden daarom ook rustig naar het Ronald mc huis om wat te slapen.

Vrijdag ochtend werden we gebeld… Of we wilden komen want ze kregen de bloeddruk toch niet onder controle, hij bleef te laag.

Toen we aankwamen vertelde de kinderarts dat de bloeddruk niet beter is geworden.

Ze hebben haar medicatie gegeven maar deze heeft niet aangeslagen.

Er waren nog een paar opties die ze konden doen voor Ruby.

1 van de opties was een ander beademingsapparaat, helaas gaf dit niet de oplossing.

Toch nog een keer medicatie proberen, ook dit gaf niet het gewenste resultaat.

Er stonden wel 4 artsen om Ruby heen kijkend naar de monitoren, overleggen, weer kijken, overleggen, en zo gingen er een paar uur overheen.

De kinderarts vertelde dat ze nog 1 optie hadden voor Ruby en dat was een groter beademingsbuisje inbrengen, hopend dat deze beter kan beademen en dat haar bloeddruk hierdoor omhoog zou gaan.

Het grote buisje plaatsen was gelukt en ook der bloeddruk ging omhoog.

Helaas bleek dit adrenaline te zijn want na een uur daalde de bloeddruk al weer.

Haar van de beademing afhalen zou de oplossing zijn, alleen was ze hier niet aan toen. Ze was nog te moe om het weer zelf op te kunnen pakken.

Het was op een goed moment even stabiel, dit was een moment dat wij even snel wat konden gaan eten.

Terwijl wij aan het eten waren kwam de arts binnen.

Ik zag aan haar gezicht dat het fouteboel was.

Ze vertelde dat Ruby nu heel hard achteruit ging… De bloeddruk bleef maar dalen en dit zou betekenen dat haar hard er binnen nu en .. mee op zou houden, omdat deze te weinig zuurstof kreeg.

Ze hebben echt alles op alles gezet om Ruby hier door heen te trekken, maar de opties om haar nog te helpen waren nu op.

Beiden wisten we gewoon niet meer wat we moesten zeggen of hoe we moesten reageren. Woorden waren op…

We zijn bij Ruby gaan zitten aan der couveuse en zagen een beweeglijk meisje. Hadden ze het wel goed? Maar zodra we naar de monitoren keken werden we de werkelijkheid in geslingerd.

Na een hele tijd bij haar te hebben gezeten verkrampte ze opeens heel erg.

Ze kneep heel hard in onze vinger, en je zag haar helemaal aanspannen. Toen we naar de monitor keken zagen we dat haar hartslag heel snel daalde, wat was dat naar…

De arts kwam erbij en vertelde dat het nu het moment was haar van de beademing af te halen zodat ze iniedergeval in onze armen kon inslapen.

Ik heb haar opgetild uit der couveuse en meegenomen naar een kamer waar we echt met ze drietjes konden zijn.

Ook de kamer waar we met onze andere kinderen hebben gezeten.

Terwijl ik daar met haar naar toe liep bleef ik haar aan kijken, en zij mij ook.

Ze keek me zo indringend aan, alsof ze wou zeggen; Het is goed zo mama.

Toen we in de kamer aankwamen en ging zitten, sloot ze der oogjes….

Wat ik al beschreef 2 keer je kind weg moeten benregen is genoeg.. Onze woorden waren op. We hebben er daarom voor gekozen om thuis afscheid van Ruby te nemen met een klein gezelschap. Dit was heel bijzonder en intens.

Wat hadden wij graag papa en mama willen zijn, en niet alleen vader en moeder….

Ja, wat hadden wij graag nachten wakker willen zijn omdat onze kinderen niet konden slapen, luiers willen verschonen, hun eerste woordje willen horen zeggen.

Maar helaas, helaas heeft dit niet zo mogen zijn….

Wel kan ik zeggen dat onze kinderen ons heel veel gebracht hebben.

Ze hebben ons ouders gemaakt, ze hebben ons liefde laten kennen waarvan we niet wisten dat het bestond, en ook hebben ze er voor gezorgd dat wij nog dichter tot elkaar zijn gekomen.

Dit alles had ik niet willen missen…..

Proost op onze drie prachtige kinderen