Moeder- en kunstenaarsschap / Deel 1 van ?

Moeder- en kunstenaarsschap. Iets waarvan ik gelijk wist dat ik het wilde en kón combineren. Dat ik het taboe wilde weghalen, dus begon ik met het schrijven van een boek en van het starten van een blog. En toen beviel ik van mijn prachtige zoon Ulay Marcus... De tijd veranderde. Dagen bestonden niet meer en dat doen ze nog steeds niet. Tijd is slechts een concept van de zon en de aarde, maar mijn leven is één grote lange spaghettisliert. Een metro die oneindig reist en niet meer stopt. Ik ga mee op het maatschappelijk ritme van het werk van Fatih en mijn toekomstige werk, maar waarom ga ik om 21:30 naar bed als mijn nacht toch doorgaat? 

Enfin, los van het rare concept van tijd neem ik een hele andere wereld waar. In het begin vooral de bubbel van de pasgeboren baby en de pasgeboren moeder. Daarnaast een wereld vol nieuwe interesses. Tijdens je zwangerschap veranderen je hersenen, dus je kunt stellen dat je letterlijk een ander mens wordt. Maar dat dit effect zou hebben op mijn kunstenaarsschap, ik had geen idee. 

Ik wil niet zeggen dat kunst me niet meer boeit, maar voor weken had ik wel 0 interesse in uberhaupt het idee dat ik ooit weer kunst zou (moeten) maken. Een moeilijke gewaarwording, maar alles buiten Ulay en mijzelf kon me gestolen worden. 

In de zevende week na de bevalling las ik ergens over het vierde trimester. Hoe je als moeder niet alleen fysiek maar ook mentaal minstens 40 dagen nodig hebt om in ieder geval bij te komen. En dat klopte. Had ik het maar eerder geweten dat dit zo was, dan had ik mij misschien iets minder druk gemaakt. Inmiddels zat ik namelijk behoorlijk in zak en as omdat "ik geen kunstenaar meer wilde zijn" en ik ging toch juist strijden voor het kunstenaars- en moederschap; waarom "deed ik daar dan niks aan"?

Het was in de achtste/negende week na de bevalling dat ik een gesprek had over mijn komende solotentoonstelling in Eindhoven, dat mijn kunstenaarshart weer een beetje ging branden. Goh, wat was ik blij dat te ervaren. Ik was inmiddels zo bang geworden dat mijn hersens dusdanig waren veranderd dat ik totaal niet meer de persooon was die ik voorheen was. 

Ik zit nu in week 10 (of week 11?) en ik maak kleine stappen in het zijn van mijn Ik naast het moederschap .Het is een nieuwe zoektocht, wellicht ben ik een nieuwe kunstenaar... Het is een reis. Maar het kan, het mag, het bestaat. Alleen met wat minder tijdsdruk, want tijd is toch een concept wat totaal veranderd is in mijn leven. 

Liefs, 

Mama Melanie Maria

PS: Op mijn Instagram @m.a.m.a.mel zijn mijn baby-volle dagen op de voet te volgen. Volg je mee?