Mindfulness en of dat bij mij past

Als iemand mij 5 jaar geleden vroeg wat ik van Mindfulness vond dan schoten mijn wenkbrauwen in de lucht en zweefde er een enorm groot vraagteken boven mijn hoofd. Mindfulness... Geen idee wat dat inhield. Het was in ieder geval erg zweverig, iets met wierook, geitenwollensokken en sandalen. Exclusief verkrijgbaar in 't Gooi en bedoeld voor de BN'ers die het veel te druk hebben met belangrijk zijn. Mindfulness is er niet voor de gewone mens (Henk en Ingrid) en vooral niet voor mensen die met beide benen op de grond staan, nuchtere types zoals ikzelf. 

Als je mij nu vraagt wat ik van Mindfulness vind dan is het antwoord denk ik niet heel eenvoudig. Zoals ik hiervoor al noemde ben ik het type dat met beide benen op de grond staat en erg nuchter is. Ik geloof niet in het hiernamaals. Ook geloof ik niet in knipperende lampen (behalve de knipperlichten in de auto) en deuren die dicht worden gedaan met een reden (anders dan de wind). Als ik kom te overlijden dan is er niets meer. Denk ik. Of zal ik bij de hemelpoort aankomen en daar worden gekeurd over mijn leven op aarde. Wat ik heb gedaan en wat ik heb bereikt? Nee dus, daar geloof ik niet in. 

Mindfulness gaat ook niet over het hiernamaals. Ook niet over het verleden. Mindfulness gaat over het hier en nu. Tenminste, dat denk ik. Ik zou Google moeten raadplegen als ik het zeker wil weten. Ook kan ik mijn zus bellen. Als er iemand iets over Mindfulness weet dan is zij het wel. Zij geeft namelijk trainingen. Trainingen Mindfulness (even een cliché aanboren: ze woont in 't Gooi...). Ze heeft al meerdere malen geprobeerd om mij zover te krijgen dat ik ook een training volg. Een training van 8 weken lang. 8 weken lang waarin ik 'zen' moet zijn, zal moeten mediteren en mij moeten blootgeven. Al heeft zij het over ont-moeten. Nu heb ik al moeite met deze 3 dingen, maar ik geloof gewoon echt niet dat ik het geduld ervoor heb. Waar ik overigens wel heel veel geduld voor heb is binge-watchen op Netflix of met een boek op de bank. 

Daarnaast geloof ik ook echt dat mediteren niet bij mij past. Zodra ik mijn ogen dicht doe dwalen mij gedachten direct af. Bijvoorbeeld naar de was die nog in de wasmachine zit, de vaatwasser die moet worden uitgeruimd, de ontploffing van speelgoed die opgeruimd moet worden en naar het boodschappenlijstje dat ik nog moet maken en de bijbehorende boodschappen die gedaan moet worden. Dat laatste is trouwens vandaag de dag een hele onderneming. Sara en Iris moeten mee, die kunnen nog niet op het huis passen. Ik moet ervoor zorgen dat alle boodschappen die noodzakelijk zijn (kaas, brood, wc-papier) ook daadwerkelijk in het winkelwagentje terechtkomen. Ik moet ervoor zorgen dat alle niet-noodzakelijke boodschappen (producten die Sara erin heeft gegooid) weer uit het wagentje verdwijnen. Ook moet Sara vooral niet uit mijn gezichtsveld verdwijnen. Vervolgens moet ik er ook voor zorgen dat alle boodschappen heelhuids thuiskomen. Volgens mijn zus kan je middels meditatie helemaal 'zen' de boodschappen doen. Ik heb nog steeds dag grote vraagteken boven mijn hoofd. En ik lees in 6 zinnen 10x het woord 'moeten'. Ik moet dat eigenlijk verbeteren in 'ont-moeten'. 

Tijdens een training moet ik mij ook blootgeven. Misschien is dat wel wat mij het meeste tegenhoudt. Ik heb nogal een bewogen verleden. Nu weet ik wel dat Mindfulness niet gaat over het verleden, maar de keuzes die je gaandeweg maakt bepalen wel het heden. Inmiddels heb ik best een behoorlijke weg afgelegd. Voor velen is de weg gewoon recht, misschien hier en daar een bocht of een afslag. Mijn weg kent (diepe) dalen en (hoge) bergen. Veel bochten en minstens zoveel afslagen. Ik heb maar weinig mensen meegenomen op mijn weg. Zelfs familieleden zijn soms even afgehaakt om gelukkig later wel weer aan te haken. Vriendschappen gingen verloren. Sterker nog, ik heb er eigenlijk niet 1 overgehouden uit het verleden. Maar ook in het heden blijven de vriendschappen in de bosjes verscholen. Ik heb op mijn pad keuzes gemaakt waar ik blij mee ben, maar er zijn ook keuzes waar ik minder blij mee ben. Iemand heeft ooit tegen mij gezegd: "Je moet geen spijt hebben van de keuzes die je hebt gemaakt". Dat vond ik een prachtige uitspraak. Sindsdien ben ik hooguit wat teleurgesteld bij bepaalde keuzes. Maar goed, een training van 8 weken zal mij vast niet onberoerd laten. Ik ben van mijzelf een emotioneel mens. Daar waar mijn IQ het soms laat afweten heb ik een torenhoog EQ. Dat ik net ben bevallen speelt daarin zeker mee. En heel eerlijk, een tripje naar 'memory lane' zit ik niet op te wachten. Maar een tripje 'memory lane' hoort niet bij Mindfulness. 

Maar Mindfulness schijnt meer te zijn dan een 8-weekse mediteer-sessie. Mindfulness is bewust zijn van alles wat je doet, bewust zijn van je omgeving. Dus tijdens het eten (ontbijt, lunch of diner) niet lezen of tv kijken. Maar gewoon eerst nieuwsgierig kijken naar wat er op je bord ligt. Erbij nadenken hoe het op je bord ligt. Dit laatste verteld namelijk best veel over je leven en persoonlijkheid. Al gaat dat laatste niet geheel op bij mij; Mijn eten ligt geordend op het bord en mag elkaar bij voorkeur niet aanraken. Als ik dit vertaal naar mijn leven zou ik een heel geordend leven moeten hebben. Niets is minder waar. Alleen als het gaat om de kinderen en de hond is er enige regelmaat. Orde is ver te zoeken, een agenda is noodzakelijk om complete chaos en vergeten afspraken te voorkomen. 

Tijdens het eten is het de bedoeling dat je bewust bent van het voedsel dat je eet. Erbij nadenken wat je eet, wat je proeft en wat je voelt tijdens het eten. Welke gevoel roept het bij je op en hoe voel je je daarbij? En nu moet ik het toch echt een halt toeroepen... Sorry hoor, welk gevoel het voedsel bij mij oproept en wat ik daarbij voel? Ik grinnik als ik aan mijn lunch denk; heerlijk gebakken eitjes op lekker brood met daarbij een beker melk. Niets geen gevoel, maar gewoon lekker eten om mijn hongergevoel te stillen. Niets geen zweverig gedoe of een smaakbeleving. Oke, misschien iets teveel zout op het ene eitje, maar verder... Nee, al mediterend mijn lunch naar binnenwerken is niet aan mij besteed. 

Ik kom tot de conclusie dat ik er te nuchter voor ben. Ik vind het mooi als het werkt voor sommige mensen maar ik zou er echt zenuwachtig van worden. Een cursus zwangerschapsyoga ging al op mijn zenuwen werken en lag ook regelmatig grinnikend op zo'n flinterdun matje. Als ik een cursus Mindfulness zou volgen dan geloof ik niet dat men zit te wachten op mijn gegrinnik. Ik laat het over aan diegene die er wel baat bij heeft. De Mindfulness en ik gaan (vooralsnog) niet hand in hand door het leven.