Mijn verlof, een blauwe wolk, met een diepzwarte rand

Ik neem jullie mee naar 5 mei 2016, Levi is 1 weekje jong, en mijn beste vriendinnetje komt op bezoek met haar moeder. (Voor mij als een derde moeder, en ik voor haar als dochter!!) Ze is helaas ziek, heel ziek!! En we mogen dankbaar zijn dat ze Levi heeft mogen ontmoeten. Ik ben zo dankbaar dat ze dit nog mee heeft mogen maken, en dat ze de kracht heeft gehad om naar ons toe te komen. 

Het is 5 juni 2016, een heerlijke zomerse dag, en mijn vader zet op facebook dat hij een terrasje gaat pakken. Ik vraag hem waar hij heen gaat, misschien schuif ik ook wel even aan met de kleine. Hij maakt de grap door te reageren met : gaat je niets aan. Waarop ik nog reageer, ff normaal praten tegen me he, ouwe! 1,5 uur later reageert hij, dat hij toch niet gaat omdat hij last heeft van zijn maag. Waarop ik weer bijdehand reageer : zeker teveel gezopen gisteren op het feestje? Maar daar kreeg ik geen antwoord meer op. 

Een half uur belt mijn moeder, ik neem heel vrolijk op, en hoor allemaal mensen op de achtergrond, maar mijn moeder hoor ik niet. Mam?? Ik hoor je niet.. 'Deez, met de buurvrouw, je moet nu hierheen komen. Het gaat niet goed met je vader, hij heeft waarschijnlijk een hartstilstand, de ambulance, politie enzo zijn er, en hij wordt nu gereanimeerd.' OMG, WAT??? ik laat mijn telefoon vallen, ren naar mijn buurvrouw en schreeuw dat ze Levi aan moet kleden, zodat ik mezelf aan kan kleden. Bel ondertussen Nick, deze was op een feestweek aan het werk, dat ie meteen naar huis moet komen. Levi en ik zijn klaar voor vertrek, en wachten op Nick. Nick komt aan en wil Levi overnemen om thuis te blijven, zodat ik alleen naar het ZKH kan. Nouuuu wat denk je zelf vriend, jullie gaan mee! Ik wordt gebeld dat papa naar het zkh wordt gebracht en dat we daarheen moeten komen.

We komen aan in het zkh, SEH, en worden naar een familiekamer gebracht, ik krijg er een koude rilling van, dit kan niet goed zijn. Mijn moeder, broertje en schoonzusje zaten daar al, en ik kwam met mijn gezin en mijn tante (die we onderweg hebben opgepikt) aan. Er is nog niks duidelijk, behalve dat zijn hartslag terug is, en hij gedotterd wordt. We moeten afwachten. En ik kan je vertellen, dan duurt elke minuut echt een uur!! We worden op een gegeven moment gehaald om naar boven te gaan, papa is geopereerd en wordt 'geinstalleerd' op de IC. Alleen het woord IC, knijpt mijn keel al dicht. Hij wordt in coma gehouden, en zijn temperatuur wordt terug gebracht naar 33 graden om zijn lichaam rust te geven na de klap. 1,5 uur later, mogen we eindelijk naar papa toe. En toen kwam de klap, daar lag mijn sterke, grote, stoere papa, heel klein te zijn, en te vechten voor zijn leven. Ik stortte volledig in, dit raakte me echt tot op het bot. Ben maar heel even bij hem geweest, en weer weggegaan. Ik trok het echt niet. Sta je daar, met het besef dat je gewoon misschien je vader kwijt raakt, en Levi zonder zijn opa moet opgroeien. VRE-SE-LIJK!!!!! 

Gelukkig was papa heel sterk, hij liet na 2 dagen de IC achter zich, kwam op de hartbewaking te liggen, en al snel volgde de cardiologie. Wonder boven wonder was papa na 8 dagen thuis!!! Normaal herstel staat 6 a 8 weken voor.. Onwerkelijk maar waar, papa is een bikkel! En ziet Levi gelukkig gewoon opgroeien.. 

17 juni, ik wordt gebeld door mijn beste vriendinnetje, Deez het is tijd om afscheid te nemen van mama. Je kan er morgen nog heen om afscheid te nemen. BAM! Weer een klap in mijn gezicht! Ik weet dat ik haar morgen echt voor het laatst ga zien. 18 juni, ik breng Levi naar mijn ouders toe, en ga met LOOD in mijn schoenen die kant op. Wat ga ik zeggen? wat moet ik zeggen? Ik wil helemaal geen afscheid nemen, het is nog veelste vroeg. Maar ik besef me ook dat het voor haar beter is, en dat dit is wat ze wil. Ik kom aan, met knikkende knieeen, en zwetende handen ga ik naar haar toe. Het eerste wat ze tegen me zegt: 'Waar is Levi?' Ik voelde de grond onder me wegzakken, en antwoordde : Die is bij mijn moeder, ik dacht dat je daar nu echt geen behoefte aan zou hebben. 'Jawel, ik had hem graag nog willen zien, zegt ze.' Ik was in staat hem te halen, maar ze was zo moe dat ik besloten heb het zo te laten.  Ik zou hem een dikke kus van haar geven. Het is goed zo! Ik beloof haar om altijd klaar te staan voor haar hartjes, (haar dochters) en geef haar een dikke knuffel en kus. 'Wat ben je een mooi mens, wat ga ik je vreselijk missen.' Ik mocht geen gedag zeggen, geen doei, of dag.. Het werd; Love you, en  toen liep ik weg. Tranen over mijn wangen. In de huiskamer praat ik nog even met mijn vriendinnetje. Haar vader komt naar me toe, duwt geld in me hand en zegt : Haar laatste wens, voor Levi zijn spaarspotje. Tranen als gevolg. Lig je zo ziek te zijn, en dan denk je hierover na. Wat is het toch een prachtig mens!!!!!!

19 juni, mijn telefoon gaat, ik zie de naam van mijn beste vriendinnetje verschijnen, en ik weet meteen wat ze me gaat zeggen. Samen huilen we aan de telefoon, en we hangen op. Mijn derde moedertje is heen gegaan, nu een prachtige ster aan de hemel, en eindelijk haar rust gevonden. Geen pijn meer, geen strijd meer, maar rust, waar ze zo naar verlangde.

20 juni, mijn verjaardag. Ik wordt wakker, en zie mijn telefoon vol met berichtjes, (ohja, ik ben jarig), het eerste wat ik doe is naar het laatste whatsapp gesprek gaan van mij met mijn derde moedertje, en ik begin te huilen, vanaf nu zal er geen tekst meer bijkomen. Mijn verjaardag is een dag met hele dubbele gevoelens. Onwijs verdrietig om het verlies van mijn derde moedertje, maar ook dankbaar dat ik mijn papa nog heb. Zo dubbel, dat ik me schuldig voel dat ik me zo voel. Ik vier mijn verjaardag ook niet, ik ga alleen uit eten met mijn vent om even afleiding te hebben.

Zo zie je maar dat leven en dood dicht bij elkaar liggen. Als ik iets geleerd heb is het wel dat je van elke dag een mooie moet maken, en moet leven alsof het je laatste kan zijn. Geniet van alles om je heen. Ik heb gelukkig heel veel kracht gehaald uit mijn kleine mannetje, hij gaf mij rust, en troost. Voor hem moest ik door, en dat heeft me er doorheen gesleept. Maar mijn verlof is van blauwe wolk veranderd in een blauwe wolk met zwart randje..