Mijn verhaal. Opa, mijn held een 2de papa

Mijn opa wilde altijd een dochter, deze kreeg hij pas toen mijn moeder in beeld kwam als schoondochter. Later kwam ik zijn 2de kleindochter maar wel zijn oogappeltje. Voor zover ik mij kan herinneren kwam ik altijd graag bij mijn opa maar dat hij z'n belangrijke rol ging vervullen is waarschijnlijk gebeurt toen ik een jaar of 3 was. 

Mijn broer liep naar school met wat vriendjes en ze moesten 1 weg over met stoplichten. Ze liepen door groen maar een vrachtwagen reed waarschijnlijk door rood en heeft de jongens geschept. Mijn broer 5 jaar was in kritieke toestand. Opa had het gehoord via de scanner. Ik was bij een vriendje aan het spelen en opa en oma zouden mij daar wel weg halen. Mijn ouders moesten natuurlijk naar het ziekenhuis. Exacte tijden, dagdelen of dagen weet ik natuurlijk niet. Alles wat ik weet is wat mij verteld is (en praten is nou niet de sterkste kant van mijn familie). Maar toen de toestand van mijn broer inmiddels stabiel was waren mijn ouders even bij mij, bij opa en oma. Mijn vader heeft me toen verteld dat ze me die middag/avond op zouden komen halen. De toestand van mijn broer veranderde weer waardoor ze niet kwamen.... Dit werd me op latere leeftijd verteld toen mijn opa en oma al waren overleden waardoor ik niet aan hun kon vragen hoe ik daar op gereageerd heb.

Veel herinneringen aan opa en oma heb ik niet, niet omdat ik daar weinig kwam maar waarschijnlijk heb ik veel verdrongen. Ik kan me nog 2 herinneringen voor de geest halen. De eerste is wat vaag maar het was toen het onweerde en hard regende en er iemand, oma of miin broer en ik schuilde(n) onder de grote boom aan de overkant van de straat. Wij moesten oma ophalen omdat het niet veilig was of iemand kwam ons ophalen. De 2de is toen mijn oma op haar sterfbed in de voorkamer lag van de boerderij waar ze inmiddels heen verhuist waren. Oma zou ons kunnen horen maar kon niks meer terug zeggen, ik was een jaar of 6 en ze vroegen of ik nog wat wilde zeggen maar dat durfde ik niet. Totdat iedereen naar de andere kamer ging en ik alleen was met oma. "Oma het is niet eerlijk, we gaan je zo missen maar niemand kan er wat aan doen. Het is niet jou schuld of die van opa of iemand anders. Het spijt me, het spijt me dat ik niks kan doen maar niemand wil dat je nog pijn hebt dus het is goed als je wilt gaan dan ga maar. Ik zal sterk zijn, ik zal er voor opa zijn." Ik zie mezelf nog zo staan als klein meisje alleen in die kamer met mijn oma die ligt "te slapen" op het bed voor het raam. 

Toen mijn oma overleed, overleed er ook een deel van mijn opa. Opa had beloofd om voor de jongens te zorgen, hij zou zorgen dat ze goed terecht kwamen en hier heeft hij voor geleefd. Hij leefde voor zijn belofte en voor ons, zijn kinderen en kleinkinderen. 

Wat heb ik veel tijd doorgebracht bij mijn opa, ik kwam daar graag. Ik hielp hem in de tuin keek toe en hielp waar mogelijk met zijn timmer projecten. Die man kon alles maken. Ik kan mij 1 keer herrineren dat ik zou blijven slapen, maar een oude boerderij waar ik aan de andere kant van het huis zou slapen als opa en ik werd bang/ziek (heimwee) waardoor ik weer beneden kwam en ik naar huis werd gebracht. 

Ik had een keer ruzie met mijn broer toen we alleen thuis waren waarbij ik mijn opa belde omdat ik zeker wist dat hij mij zou steunen. Opa trok mij soms voor, het was een keer zo erg toen we bij hem waren dat mijn ouders ons in de auto hebben gezet en mijn opa hebben verteld dat het zo niet langer kan. Ze hadden 2 kinderen en die verdienden evenveel. (Ook dit hoorde ik natuurlijk later)

Alle jongens waren op een gegeven moment het huis uit en opa had bij de jongste nog een redelijke verbouwing uitgevoerd. Zijn belofte was ingelost en toen ging hij naar de dokter. Kanker in een vergevorderd stadium maar ze konden nog wel behandelen. Voor opa hoefde het niet meer, hij was klaar. Voor ons heeft hij zich laten behandelen maar hij had de strijd al opgegeven. Toen we hoorden dat de chemo niet aansloeg en er besloten was om te stoppen zijn we naar hem toe gegaan in het ziekenhuis. Voor het eerst sinds lange tijd zag ik opa weer, hij zag er zoveel beter uit nu de chemo gestopt was en ik kon mij niet voorstellen dat hij er binnenkort niet meer zou zijn. 

Opa vroeg me wat er was want ik was zo stil.... Ik, ik zei niks ik zei alleen dat ik honger had en we (mijn broer en ik) kregen geld om wat te gaan halen in het winkeltje. "Tot straks" is het laatste wat ik tegen hem zei en hij waarschijnlijk tegen mij. Op de gang zei ik tegen mijn broer dat ik het me niet voor kon stellen... Hij zag er nu zoveel beter uit hoe kon hij dan dood gaan? (Inmiddels was ik een jaar of 12) In het winkeltje zochten we een grote reep verkade chocola uit met hele hazelnoten. Mijn ouders kwamen aangelopen, opa viel continu in slaap dus we gingen naar huis en zouden later die week ofzo wel terug komen...

Later kwam niet, ik werd vroeg wakker op een doordeweekse dag en hoorde de telefoon gaan. Ik wist wat er aan de hand was maar wilde alleen maar dat het een nare droom was en probeerde weer in slaap te vallen. Mijn kamerdeur ging open en mijn vader kwam binnen lopen. Opa is vanacht in zijn slaap overleden....

Tot straks.... maar straks kwam niet